Difícil sería atopar na Lugo&tan urbanita como Branca Rodríguez Pazos, muller que desborda enerxía, que pisa rúa e que raramente falta a unha cita cultural ou a un evento de peso. E con todo, esta lucense avanzada no empoderamiento feminino di que o seu lugar é a aldea.
Naceu ao pé da porta de A Estación, na rúa Castelao, e alí forxouse a identidade desa muller de carácter que, con simpatía e moita elegancia, si, pero tamén con todo o seu tesón e intelixencia, foi decisiva no crecemento do BNG como opción política en Lugo e tamén no devir da cidade.
Pero sendo urbanita, activa, inqueda por todo, ela decidiu irse a vivir ao rural. Elixiu Adai como destino e alí vive, asomada ao río, desde fai 36 anos.
E a aldea é agora a súa casa, pero parece que tamén a súa causa. Desde as súas fiestras ve gran parte do que identifica a Lugo, como o verde e o río, presume. E, cun queixume, observa tamén o decaimiento dese mundo.
Clama pola falta de servizos. "Aínda me puxeron este ano a auga dá traída, que ata agora tiven pozo", conta, á vez que relata o lastre que é para os veciños non ter transporte público a pesar de estar a un paso de Lugo ou sufrir un internet que con frecuencia falla.
Todo son dificultades para a vida na aldea e a xente vaise e abandona os traballos agrarios, laméntase Rodríguez Pazos, que conta que nos seus paseos diarios polo campo con frecuencia non se cruza con ninguén no camiño.
Pero, desde un escenario que ela considera indispensable para entender Lugo, Branca Rodríguez Pazos négase a ver morrer sen máis ese mundo e, como a activista que é, reivindica a posibilidade de que a xente poida traballar na aldea e urxe a que tamén alí chegue a vida cultural. E todo iso, advirte, hai que facelo falando coa xente, non deseñando programas ao tun tun, sen antes escoitar.
