Como ve a saída da crise?
Vémolo con precaución. Na CIG cremos que en termos sociolaborais o peor está por vir porque as axudas contribuíron en parte a que non houbese tanta mortalidade empresarial, pero en canto vaian rematando... Ademais xúntanse dúas crises, unha da que aínda non saíramos, que estabamos padecendo, e que agora se agravou pola pandemia. O punto de partida desta crise é peor que o da de hai dez anos, con paro, débeda pública… Ademais na nosa provincia temos un evidente deterioro do tecido produtivo e os indicadores sociolaborais (perda de poboación, avellentamento, precariedade, emigración, salarios…) continúan sendo negativos. E ese crecemento da precariedade ten que ver coas reformas laborais.
A que atribúe entón que esteamos en cifras de paro semellantes ás prepandémicas?
Os datos de paro agochan a realidade do que pasa. Os traballadores que están en Erte non computan, que en moitos casos van ter difícil reincorporarse; os que están en formación tampouco, nin os que teñen contratos a tempo parcial, por días ou por horas, que cada vez aumentan máis.
Esta saída está condicionada pola crise industrial de Alcoa e Vestas.
É moi preocupante, sobre todo na comarca da Mariña, que ao fin ten un impacto enorme en toda a provincia. A de Alcoa —que supón 1.000 postos de traballo directos, máis os indirectos que xera e a repercusión que ten para o Produto Interior Bruto (PIB) da provincia— suporía unha crise maiúscula se a empresa pecha a fábrica de aluminio. E a intención tamén de Vestas de pechar unha factoría que fabrica compoñentes, cando van encher os nosos montes de eólicos, é algo moi paradóxico. Vémolo con enorme preocupación porque deixaría a Lugo nunha situación moi crítica, cunha crise laboral e social moi forte porque non hai unha alternativa real de postos de traballo nin de desenvolvemento industrial. E é triste que debido a que non estea derogada a reforma laboral estas decisións xa non dependan dunha autorización administrativa, como sucedía antes, porque estes Ere, que están pendentes dos tribunais, non son por perdas senón por unha decisión estratéxica das empresas.
"O peor está por vir porque as axudas contribuíron en parte a que non houbese tanta mortalidade empresarial"
Por que sectores como a hostalería, a construción ou o transporte non atopan man de obra?
Estes foron en moitos momentos sectores refuxio e non coidaron nada os recursos humanos porque os traballadores tiveron condicións en xeral precarias, con baixos salarios, horarios moi longos, moita temporalidade... Na pandemia moita xente buscou outras alternativas e tamén se están ofrecendo condicións laborais moi malas. Se tivesen unhas condicións dignas, para nada habería ese problema.
Defende a mobilización e a conflitividade social como solución aos problemas porque considera que as medidas son insuficentes. Non cre que os sindicatos están a perder peso?
Estamos en tempos de resignación e en todas as crises moitas veces a xente aposta por saídas individuais non colectivas. Cremos firmemente en que a saída a esta situación está na mobilización social, combinándoa con propostas alternativas. Hai certa desmobilización, que nós criticamos, porque os sindicatos españois renuncian a dar batalla e xógano todo ao diálogo social, que ao final é un papel institucional. Nós apostamos por outro modelo sindical e creo que a pandemia vai servir como reforzo para as centrais sindicais, que sexan capaces de dar propostas alternativas e tomar decisións valentes se fai falta. Nós fixemos dúas ILP hai tres anos pola tarifa eléctrica galega e hai dous pola reversión ao público dos encoros. Daquela, cando se escoitaba falar disto, soaba a chino e hoxe está moi vixente porque temos un problema gordo pola suba da luz e dos carburantes. Creo que hai oportunidades para que o sindicato siga a medrar a pesar de que a situación sociolaboral é mala.
