Se polo seu gusto fose, non o presentariamos nesta sección como matrón senón como matrona, pero o dicionario admite os dous xéneros. El, Cristian Martín
Este mozo de 29 anos é matrón. Ou matrona, como el e vostedes prefiran. Polas súas mans pasaron, por agora, uns 300 nenos aos que axudou a nacer no antigo Materno, no Hula e no Hospital Universitario do Bierzo, onde boamente toque cando o chamen para cubrir unha praza eventual. Enfermeiro de formación, Cristian descubriu a que sería a súa vocación cando un día da súa etapa de residente no antigo Materno tocoulle ir ao paritorio.
"Impresionoume a forza da muller ao partir e o nacemento. E deime conta de que era o traballo máis bonito"
"Aquel día me convencín de que quería ser matrona. Impresionoume a forza da muller ao parir e o nacemento. E deime conta de que era o traballo máis bonito do hospital porque alí, no paritorio, traballamos con dúas vidas: a da nai e a do bebé. Nunca vira un parto en directo e é algo que impacta. Os partos son bonitos. Especialmente, se a muller está empoderada e logra parir sen epidural, seguindo o ritmo das contraccións. Nese momento, é coma se a muller estivese no planeta Parto e ti estás alí como espectador. Tamén é moi bonito entrar no libro de vida da parella, que che agradece o teu traballo de axudar a nacer ao seu fillo,como sucede moitas veces", explica.
Este matrón comezou a súa formación como residente en 2017 no Hula, logo de cinco anos preparando o acceso e traballando como enfermeiro. Un día plantouse e, tras aforrar o suficiente, decidiu deixar de traballar e preparar durante un ano, de forma intensiva, o exame do EIR (Enfermeiro Interno Residente). Un exame duro cuxa preparación o ocupaba oito horas diarias. O seu plan funcionou: aprobou ese mesmo ano quedando no posto número 200 de toda España e, desde entón, vai onde chámeno.
"Desde que aprobei sempre estiven a traballar pero pasei por moitos sitios: polo Hula, pero tamén polos centros de saúde de San Roque, Fingoi, Vilalba, Viveiro, Mondoñedo e Castro de Ribeiras de Lea. O último destino, no que xa terminei, foi o Hospital Universitario do Bierzo, onde logrei un contrato estable de tres meses", comenta.
Non hai máis matrones en Lugo que el. Non foi o primeiro aínda que, quizais, sexa o segundo. "En Lugo, agora mesmo, son o único pero sei que nos 80 houbo outro", matiza.
"No paritorio, hai dúas vidas en xogo e hai moita presión. Na cancha, tamén a hai doutro xeito, pero a hai"
Cristian é matrón de luns a venres pero o sábado e o domingo cambia o paritorio pola cancha. Alí arbitra partidos da liga LEB Oro, a Segunda División do baloncesto. Comezou con 13 anos, cando aínda xogaba no Estudantes. Ata os 17, xogou e arbitrou. Tamén adestrou ao Estudantes e á Rosalía de Castro.
"Busco un equilibrio entre o meu traballo como matrona e os partidos que teño que arbitrar. Moitas veces véxome obrigado a cambiar de quenda cunha compañeira pero quero seguir sendo árbitro porque esta actividade é un complemento ideal ao meu traballo. Agora mesmo, se me fallasen calquera das dúas facetas, sentiríame incompleto", di.
Como matrón ou como árbitro, a presión está permanentemente presente no seu corpo. Con todo, por agora asúmea e con gusto. "No paritorio, hai dúas vidas en xogo e hai moita presión e responsabilidade. Na cancha, tamén a hai doutro xeito, pero a hai. Tanto nun caso como noutro, non me preocupa. Eu mesmo presiónome a min mesmo, son rigoroso e tiquismiquis e fago unha preparación física de oito horas á semana, ademais de preparar os partidos, ver vídeos ou facer tests de regras. Pero podo con todo", afirma Cristian.
