O xoves de novembro celébrase en Estados Unidos o Día de Acción de Grazas (Thanksgiving en inglés) e os pavos bótanse a tremer. Son os protagonistas dunha celebración que ten moito
As familias estadounidenses reúnense para comer e a cantidade de pratos supera incluso a dun patrón galego. Pero a parte gastronómica, aínda que moi importante, é secundaria ante o motivo real que os reúne ao redor dunha mesa: dar as grazas.
Polo bo que lles pasou, polo que conseguiron, polas súas habilidades, pola súa familia, pola comida que gozan... Todo vale. O obxectivo é reflexionar e atopar un motivo de agradecemento, dicilo en voz alta, darlle recoñecemento e compartilo. é a principal celebración familiar de Estados Unidos. Supera incluso Nadal.
O seu orixe remóntase aos tempos da colonización de norteamérica por parte dos europeos. Os colonos non dispuñan de comida suficiente e os indíxenas axudáronlles a cultivar a terra. Déronlles sementes para plantar e ensináronlles a pescar. En agradecemento, cando conseguiron a primeira colleita fixeron un banquete e invitaron a comer a quen lles proporcionaron o sustento.
A celebración ten a súa orixe nos tempos da colonización de norteamérica
Hai controversia sobre cando ocorreu isto. Algunhas teorías sitúano en Plymouth en 1623 cos colonos ingleses como protagonistas e outras apuntan aos españois que se asentaron en Texas en 1598. En todo caso, unha celebración para agradecer a cooperación e o bo de cada día.
EN LUGO TAMÉN. Sherri Thornton, Tere Hernández e Lucía Broncano son estadounidenses. Ensinan inglés no centro Welcome English School, en Lugo, e souberon contaxiar na súa contorna o espírito do Día de Acción de Grazas.
Cada ano organizan unha comida cos seus achegados e recrean a celebración norteamericana. "Na academia hai profesores de todo o mundo. O tempo que estamos aquí eles son a nosa familia e tratamos de axudarnos. é moi importante para min saber que teño xente ao redor", afirma Sherri Thornton.
ela é a anfitrioa e a cociñeira. A súa casa de strong<> Gaibor énchese de xente cada novembro para gozar dun menú moi amplo que require moitas horas de preparación. Algúns dos asistentes axudan, pero a chef, que ademais é xefa de estudos en Welcome English School, desenvólvese con soltura na cociña.
"Non podemos facelo o xoves, pero o trasladamos ao sábado para adaptar a celebración ás esixencias laborais de todos", comenta Tere Hernández. ela naceu en Estados Unidos. é india apache por parte de pai e sevillana por parte de nai. Está moi orgullosa do seu sangue indio e presume dos trazos físicos que a delatan.
Sherri, Lucía e Tere importaron a tradición e reúnen á súa familia de Lugo
Recorda que na súa casa de Estados Unidos a comida empezaba ás dúas da tarde, pero os preparativos viñan xa dos días anteriores. "O pavo é tan grande que nos últimos anos non o cociñabamos no forno, senón < strong>grella no patio", apunta.
A celebración, moi caseira, estendíase "a algún amigo que non tiña familia en Estados Unidos. Iso é o que facemos agora en Lugo. Reunímonos coa xente que nos rodea e que consideramos a nosa familia aquí", comenta.
O menú que preparan é complicado porque "todos temos restricións. Hainos vegetarianos, outros non poden comer algún alimento, aínda que sempre conseguimos comida a gusto de todos e pasámolo moi ben", explican.
Pero o momento máis importante, a razón pola que se reúnen, é agradecer e compartir. "Damos as grazas polo que temos, polas cousas boas que nos pasan, polos talentos. Eu, por exemplo, son chef e dou as grazas por poder compartir a miña comida coa miña familia. Outra persoa toca a guitarra e comparte o seu talento con todos nós. é un día para agradecer o apoio dos que temos ao redor, para reflexionar e gozar", di Sherri.
Shane Doherty e María Pérez, os directores de Welcome English School, afirman que as profesoras norteamericanas han sabido aproveitar o espírito do Thanksgiving para fomentar nos alumnos o valor do agradecemento. "Durante estes días explícaselles en que consiste a festa, fáiselles partícipes dela e teñen ocasión de reflexionar sobre as cousas polas que poden estar agradecidos. Polos seus xoguetes, cos seus pais... incorporámolo en varias clases", explican.
DESDE O Valadouro. Eduardo Fernández Galán ten dobre nacionalidade, española e estadounidense. Viviu 27 anos en Estados Unidos e alí celebrou moitos días de Acción de Grazas. Desde a súa casa de strong<> Ferreira do Valadouro recorda aqueles tempos, xornadas agradables, de celebración compartida.
Tivo unha boa guía para impregnarse da tradición. A súa muller, Terry Fernández Kozlowsky, era quen levaba o peso do menú. "Empezamos a cociñar un día antes porque hai que preparar moitos pratos. O pavo ten que estar catro ou cinco horas no forno porque é moi grande", apunta a experta cociñeira.
Ambos explican que é unha celebración familiar e que todos colaboran na organización. "Un prepara as patacas, outro o puré, aínda que sempre hai un anfitrión que se encarga de case todo. As familias adoitan reunirse na casa dos avós ou na dalgún tío".
Eduardo e Terry viviron 27 anos en EE.UU. e reviven o Thanksgiving desde O Valadouro
Terry Kozlowsky comenta que Acción de Grazas "celébrase sempre o último xoves de novembro e todo o mundo ten vacacións. Iso facilita as reunións. Moita xente fai ponte". Eduardo Fernández engade que "é o día do ano que menos tráfico hai, aínda que antes os aeroportos, estacións de tren e estradas están a lume de biqueira porque todo o mundo vai reunirse coa súa familia".
Entre os dous cústalles enumerar unha infinidade de strong<> pratos típicos dese día. "O pavo recheo, por suposto, e enorme porque é para moita xente. Puré de patacas, de nabos, boniato, xudías verdes, salsa de arándanos e varias máis a gusto dos comensais, rábanos, verduras variadas, cóctel de gambas de entrante e diversas tortas de cabaza, mazá e zanahoria de sobremesa".
A sobremesa está marcada cada ano por un partido de strong <>rugby destacado no calendario de competición. "Habitualmente xogan equipos de dúas universidades de prestixio. Logo da comida xuntabámonos para velo", recorda Eduardo Fernández.
Pero antes, a tradición manda dar as grazas. "Intervimos todos. Cada un vai enumerando aquilo polo que considere que debe estar agradecido. Non ten sentido relixioso, polo menos no noso caso. Non lle damos grazas a deus, simplemente parámonos a reflexionar sobre todo o positivo que nos pasou e que queremos agradecer", explican.
Eduardo Fernández criar en ;adrid, pero o seu bisavó era de Ferreira do Valadouro e "cada verán, desde que teño uso de razón, paseino aquí. Somos 50 curmáns e xuntabámonos polo menos 30. Eran veráns marabillosos. Tan bos recordos temos que xa somos oito curmáns os que nos asentamos en Ferreira unha vez xubilados. Estamos a repoboar o val", comenta.
Antes de botar raíces, Eduardo e Terry mudáronse unha ducia de veces. "Ela é
Pero o destino quixo que tivesen que intercambiar as súas cidades. A Eduardo ofrecéronlle un traballo en Nova York como profesor de español e marchouse. Despois foi correspondente dunha revista de baloncesto. Como a vida alén do océano estaba encamiñada, decidiron casar e Terry regresou ao seu país. Alí pasaron 27 anos e volveron para gozar da xubilación en O Valadouro.
Din que aquí a celebración do Día de Acción de Grazas é moi limitada porque "o noso forno é pequeno e non cabe o pavo. Algunha vez probamos con pito, pero non é igual". En todo caso, cada último xoves de novembro os seus recordos regresan ao seu outro país e atopan un motivo para estar agradecidos.
