Andrea Gómez chegou de Venezuela hai seis anos cun bebé e unha tatuaxe. Traía tamén algo de roupa e unha pel que soporta calquera borrasca. Atrás quedaban a súa cidade, Maracaibo; a súa nai e unha violencia asumida. "Para nós un tiroteo é tan normal como para vostedes comer polbo", compara sen que lle mova un dos seus pequenos rizos.
Era xornalista de sucesos nun diario local. "Encantábame andar detrás das ambulancias, dos asasinatos,...". En seis anos en activo non recorda nada tan fascinante como o momento en que se decidiu evacuar un cárcere hedionda e amontoada. Os presos protestaron. Expresaban o seu malestar a boca fumeante de pistola. Andrea e tres compañeiros atopáronse no medio dos disparos, polo que refuxiáronse debaixo dun coche. "Os informativos dixeron que atoparan armas, mísiles pequenos,...", conta coa desgana do rutineiro.
Puideron velo nos seus móbiles durante os dous días que estiveron acazapados baixo o motor frío do automóbil ata que interveu a policía. Na rúa, fronte a eles, contemplaron pasmados o desfile de "unha cebra, unha xirafa, un hipopótamo,... que sacaron dun zoo" clandestino que o director montara no cárcere.
Traballar en sucesos resultaba perigoso, pero ninguén pode negarlle que era emocionante. Pasárona á sección de Política: "Era un castigo, ninguén quería traballar en Política porque hai fraudes e cambios constantes". As dificultades que non tivera anotando a frecuencia das sirenas das ambulancias ou contando o número de balas nun cadáver atopoullas cando chegaron unha eleccións encabezadas por Nicolás Maduro contra Henrique Capriles. "Sabía que o noso xornal era de liña proMaduro, pero publiquei unha noticia dicindo que o Tribunal Supremo extralimitárase nas súas funcións" en relación coas listas para os comicios. Ignoraba que o gobernador de Maracaibo, Francisco Arias Cárdenas, era socio do seu xornal.
Empezaron as dificultades. Un día foron a entrevistar ao político. á saída rompéronlles os cristais e déronlles "unha golpiza".
Foi cando a xornalista entendeu que Arias Cárdenas non distinguía ser gobernador de ser socio dun xornal. Tamén deduciu que estaba a sinalarlle o aeroporto. Colleu á súa filla, roupa e a rosa tatuada para "agarrar voo". A Cruz Vermella auxilioulle en Madrid. "Durmimos no chan durante 17 días por falta de sitio".
Asignáronlle Lugo como punto de partida da
Inaugura Auga, un negocio de estética, ás 19.00 horas deste martes. Decorouno con cores vivas. "Lugo encántame. O único que non me gusta son as cores cos que vístese a xente. Cando cheguei vin todos vestidos de negro, marrón e ocre. Coma se o inverno non fose suficientemente triste". A súa filla Leah ten 6 anos e Andrea, tres tatuaxes máis.
