O "bulebule de sensacións", como o definiu unha das premiadas, que percorreu este venres a gala de entrega dos Lucenses do Ano, organizada por El Progreso, virou con todo a dous sentimentos moi definidos: agradecemento e orgullo son as palabras que mellor resumen tanto as intervencións de todos os galardoados , como a calor que recibiron dos presentes en representación dos lucenses.
O agradecemento que expresaron os elixidos como Lucenses do Ano por este recoñecemento, tanto ao xurado e á organización da gala como ás persoas e a terra que fixeron posibles os seus merecementos. E orgullo, sobre todo orgullo: primeiro, por formar parte dunha nómina de premiados na que cada un deles brilla con luz propia; e, segundo, por ser de Lugo, a cidade e a provincia da que presumen por todos os lugares do mundo aos que lles levaron os seus éxitos persoais e profesionais.
E non son poucos eses lugares, como se puido comprobar desde o principio, cando Ricardo Anido, pai de Diego Anido (Diego As), recolleu o galardón en nome do seu fillo, que nestes momentos está levando a súa arte urbana por toda España. Díxoo el mesmo, no vídeo que enviou e que foi proxectado nas pantallas da sala do Eurostars Gran Hotel onde se celebrou a gala: "É un orgullo recibir este premio", recoñeu, "e un orgullo sentir a maneira na que Lugo se envorcou co meu traballo. Por iso teño o orgullo de levar o nome de Lugo por toda España".
Un pouco máis lonxe, en Houston, estaba gravado o vídeo da neurocientífica Sonia Villapol. Foi o seu pai, Fernando Villapol, quen recolleu a figura, aínda que na pantalla apareceu Sonia ante un fondo dixital coa muralla: "Son unha lucense de provincias que sempre presumo do meu acento lucense alá onde vou", afirmou a investigadora, que quixo converter o seu momento nun alegato en favor da ciencia que axudou ao mundo a combater a pandemia.
Desde outro punto do mundo mandou o seu saúdo e o seu "corazón" Carmen Lence, la máxima responsable del Grupo Lence, que non quixo esquecer neste momento tan especial o seu pai, Jesús Lence, e a súa familia, pero sobre todo "aos empleados que conseguiron levar a empresa ata o que é. Eles son os que me animan a seguir loitando".
Outro empresario, este ademais ligado ao deporte, tivo a ocasión de amosar o seu emocionado agradecemento en persoa. Foi Rubén Blanco, fundador de Pescados Rubén, a empresa que lle permitiu exportar o seu "orgullo de ter nacido en Cangas de Foz" a máis de 40 países, grazas ao "diamante en bruto que é a miña querida Mariña lucense".
A todo o mundo, pero nesta ocasión a través do cine e a televisón, levaron o seu Rábade natal Jorge e Pepe Coira, dous irmáns que pudieron cumprir os seus soños de nenos "obnubilados" grazas á "confianza" que lles transmitiron os seus pais, ao "esfuerzo colectivo e aos políticos por dotar a Galicia de medios para aprender a contar historias", en referencia á importancia que na evolución do audiovisual galego tivo unha TVG que agora temen ver fraquear.
Non fraquea de ningún modo o ánimo de Teresa Astorgano e Antón Sanjurjo, creadores de Traxandaina, para recoller e difundir por Galicia adelante "a nosa tradición e a nosa historia, tal e como os nosos antergos e a nosa provincia merecen". Fano a través das súas recreacións do traxe tradicional galego, "que é recuperar o que viviron ata hai un século os nosos antergos".
Un traballo que comparte a poetisa e filóloga Olga Novo, no seu caso, a través da homenaxe e respecto á lingua herdada "dos labregos e labregas, nosas xentes subalternas que non puideron aprender a ler e escribir" pero que se esforzaron o suficiente como para que outros poidan transmitir "a palabra en galego".
Catro dos premiados estaban fóra de Lugo e non puideron acudir á gala, pero enviaron vídeos de agradecemento
Este labor tamén lle incumbe a Abraham Cupeiro, o músico sarriao que exporta tradición a medio mundo. Niso estaba na noite do venres, preparando un concerto nalgún punto do globo, polo que non puido estar en persoa, aínda que si nunha gravación: "Enche o corazón que o teu traballo sexa apreciado na túa casa", afirmou, para destacar logo a importancia de tres persoas na súa vida persoal e profesional: a súa esposa María Ruiz ("manchega pero lucense de adopción") e os lutiers lucenses Antonio Franco e Lis Latas.
Non puido nombralos todos, de tantos que son, a autora do "bulebule de sensacións" co que comezaban estas liñas. É Mariluz Abella, presidenta en Lugo da Asociación Contra el Cáncer, que soubo ir desbrozando os seus sentimentos para compartilos con todos os profesionais e voluntarios da asociación na provincia, "que son os que están preto dos enfermos e das súas familias" e todos os lucenses que axudan na súa causa.
Son os mesmos aos que Guido Álvarez animou a sentirse orgullosos de Lugo, do mesmo modo que el decidiu estudar Turismo "por ser de Lugo, por amar esta cidade e esta provincia" que se converteron no epicentro do seu traballo como guía turístico.
Pero si houbo un premio que condensou todo o orgullo e lucensismo da gala foi o de Lucenses do Ano de Honra, en especial porque neste caso era todo Lugo o que se sentía orgulloso dos galardonados: o persoal sanitario que loitou contra a pandemia na provincia.
En representación de todos eles, máis de 6.000, falou Ramón Ares, xerente da área sanitaria de Lugo. Quixo destacar especialmente a aqueles profesionais que, dentro do enorme esforzo conxunto, estiveron "en primera liña: unidades de urxencias, hospitalización covid, unidades de críticos, estrutura diagnóstica, medicina preventiva, mantemento o limpeza". Un esforzo que se prolongou para completar unha das campañas de vacinación más exitosas, "co colaboración de toda a sociedade lucense. Grazas por iso".
Os galardóns Lucenses do Año, cuxas orixes remóntanse a 1964, con varios paróns, o último deles en 2007, pretenden poñer en valor e dar visibilidade ás personas de Lugo que contribuíron a facer unha sociedade mellor en diversos ámbitos.
