Dice que os nenos veñen ao mundo cun pan debaixo do brazo, pero Ángel Villar, coñecido por todos como Chilares, naceu cunha piragua. Tan só tiña doce anos cando se montou na súa primeira embarcación e agora, 57 anos despois, négase a baixar dela. Este lucense, veciño de Castroverde, namorouse deste deporte por casualidade e a súa destreza para sucar as augas levouno a lograr infinidade de títulos que con case 70 anos aínda segue cultivando, pois acaba de gañar o Campionato de España co equipo de veteranos do Fluvial.
Chilares recorda con nostalxia o momento en que o Miño o deixou prendado: a época, principios dos anos 60; o material, unha embarcación de madeira. "Eu era un neno que ía ao colexio. Un veciño do meu avó que vivía no barrio lucense da Tinería e traballaba nunha carpintería fixo unha piragua de madeira e animámonos a botala. Baixámola a man ata o Miño e probámola. Esa experiencia deixoume marabillado, descubrín unha cidade completamente diferente e engancheime por completo a este deporte", rememora
Conseguiu o seu primeiro campionato galego no ano 64 e o de España no 67
Por mor dese inesquecible comezo ese neno empezou a interesarse de forma autodidacta polo piragüismo, un deporte totalmente descoñecido por aquel entón na provincia. Ao cabo dun ano ingresou no Club Fluvial de Lugo e tras moito esforzo chegou ao máis alto cun palmarés interminable: conseguiu o seu primeiro campionato galego no ano 64 e o de España no 67, con tan só 16 anos. Tampouco se lle resistiu o descenso do Sella e estreou o do Eume logrando o ouro, que volveu conseguir 25 anos despois nas vodas de prata do certame. Participou nos Xogos Olímpicos no ano 1968 en México e logrou infinidade de títulos europeos e nacionais.
Chilares abriu as portadas de todos os xornais coroando a Lugo como un referente no piragüismo. Compartiu equipo con Pedro Cuesta, Constantino López e iniciou neste deporte a outro grande, Gregorio Ramos Misioné. "Era unha época distinta. Os que faciamos deporte eramos uns "tolos", así nos chamaban. Non tiñamos apenas medios e era unha actividade secundaria que compaxinabamos co estudo e o traballo. Iamos aos campionatos do estranxeiro no noso propio coche cuns bocadillos, durmiamos en tendas de campaña, non tiñamos representantes... O piragüismo estaba a arrincar e tiña un encanto especial. Podemos dicir con orgullo que fomos os pioneiros", asegura.
Grazas a estes pioneiros o Club Fluvial de Lugo converteuse no berce deste deporte en Galicia
Recorda con moito agarimo ao seu primeiro mentor, Serafín Caridad. "Ensinounos a amar este deporte. Aprendemos a técnica, pero tamén cousas importantes para a vida. Conseguiu que nos volvésemos uns apaixonados do piragüismo", recalca.
Grazas a estes pioneiros o Club Fluvial de Lugo converteuse no berce deste deporte en Galicia. "Marcamos o camiño a seguir e somos uns privilexiados porque nos anos 60 puidemos viaxar por Europa, coñecer mundo e formarnos", destaca con orgullo.
Na actualidade a palabra retirarse non entra no vocabulario de Ángel Villar. "Co paso do tempo aparecen limitacións, pero vanse superando, pois o que me dá o río é indescritible. Ás veces gáñase, outras veces pérdese, pero o piragüismo naceu comigo e comigo morrerá", relata un home nacido para remar.
