Medio século pagando por aparcar en Lugo

O 15 de setembro de 1969 entraba en vigor un bando do alcalde Fernando Pedrosa no que se delimitaba unha zona azul
Imagen antigua de una 'zona azul'. EP
photo_camera Imaxe antiga dunha 'zona azul'. EP

PAGAR POR aparcar non é cuestión de hai poucos anos. En 1969, o Concello de Lugo delimitou, por primeira vez na historia da cidade, unha zona azul. O desenvolvemento económico da década dos 60 aumentara o parque automobilístico en Lugo e aparcar comezaba a facerse difícil. De feito, zonas que hoxe son peonís –como o fondo da Praza Maior ou Santa– María estaban ateigadas de vehículos. 

A zona azul delimitaría unha serie de rúas –todo o recinto amurallado e algún tramo da Rolda– onde o aparcadoiro sería de pago e acoutado a hora e media como máximo. O sistema de control era sinxelo: cada condutor debería levar dentro do coche un cartón cun disco incorporado que viraba e no que se rexistraba a hora de entrada e de saída. Axentes da Policía Local –entón, Garda Municipal– vixiarían os horarios de cada coche e se estes non se cumprían, multarían aos infractores. 

O primeiro día que entrou en vigor a zona azul en Lugo, o 15 de setembro de 1969, o entón alcalde, Fernando Pedrosa Roldán, tomouse a molestia de percorrer o centro e ver se os condutores cumprían co bando ditado días atrás. A súa impresión foi "favorable" e declaraba ao Progreso: "A xente, no seu maior parte, está a cumprir satisfactoriamente, aínda que existen as pillerías de sempre, os avispadillos". 

A primeira semana de zona azul o Concello decidiu non multar. Non sería así sete días despois, cando non pór o disco ou fixar unha hora de chegada ou saída falsa comezaría a castigarse con 50 duros de sanción. é dicir, 250 pesetas da época (1,5 euros, aproximadamente). 

Cada condutor rexistraba nun disco-reloxo, que deixaba fronte ao parabrisas, a hora na que aparcaba e a prevista de saída

DISTANCIA. Ademais de ser honestos coas horas de chegada e saída, os condutores non podían cambiar o coche a menos de 200 metros para estar máis de hora e media aparcado na zona. Algunhas das peripecias que farían os condutores lucenses para saltarse o control do aparcadoiro serían, segundo contaba o alcalde, cambiar o coche do aparcadoiro do fondo da Praza Maior ao que había fronte aos Franciscanos. 

No ano 1969, o Concello aínda non tiña servizo de guindastre aínda que ao alcalde notábanselle ganas de telo. "Por agora, non temos nada disto, pero se é necesario implantalo non serei eu o que me bote para atrás", dicía. 

O guindastre non chegaría ata case vinte anos despois, na etapa na que Alfredo Mosteirín foi concelleira de tráfico con Vicente Quiroga na alcaldía. Con todo, Fernando Pedrosa alertaba tamén, desde O Progreso, de que se podería botar man do guindastre solicitándoa a algúns establecementos que as tiñan en aluguer a condición de que o aparcadoiro puidese resultar perigoso para o tráfico. 

SEÑALIZACIÓN. A sinalización da zona azul colocouse nas portas da muralla. En principio, xusto debaixo dos sinais que permitían aparcar, o que levantou queixas dos cidadáns por falta de visibilidade. A zona azul deixou baleira o primeiro día da súa aplicación unha das rúas máis disputadas para aparcar no Lugo de hai medio século: Juan Montes, onde –dicía O Progreso– ata entón "era máis difícil achar un sitio dispoñible que na Porta do Sol de Madrid". 

RELOXOS. Había ata catro modelos distintos de reloxo. Con todo, o máis común era o patrocinado pola entón Caixa de Aforros da Coruña e Lugo, que se regalaba no Concello e na Garda Municipal. 

Os discos estaban escritos en varios idiomas, quizá adaptándose ao boom turístico que se vivía en Levante e na Costa do Sol. Claudio J. Castro Lage garda en casa un destes reloxos, que el xa considera como unha reliquia. "Incluían unha advertencia de sanción en varios idiomas. Era curioso. Ou horario dous discos ou reloxos comezaba ás oito dá mañá e este sistema de control de aparcamento era para todos vos lucenses, incluídos vos residentes na zona azul", recorda este home que, en cambio, nunca chegou a usar o disco por non ter aínda o carné. 

POLICÍA. En cambio, Jaime López López –o sarxento Jaime, na Garda Municipal– si garda na súa memoria a posta en marcha da Zona Azul. "A xente portábase ben. Ás veces, cando ía poñer unha multa, dicíanme: E por que non denuncia a aqueloutro? Tamén había condutores que sempre querían ter a razón e costáballes moito aceptalo, pero as multas eran pequenas", recorda o sarxento, que exerceu durante 38 anos, de 1955 a 1993. 

De todos os xeitos, na memoria do sarxento Jaime hai peor recordo do caos de tráfico que había en Lugo que da falta de aparcadoiro. Este exguardia municipal foi o encargado, durante unha década, de ordenar o tráfico de entrada e saída do cruzamento entre a Porta de San Fernando e a Avenida da Coruña. 

"Aquelo era un caos total. Na Rolda da Muralla circulábase en dúas direccións e era moito máis estreita que agora. Non había estación de autobuses e vos autocares paraban na Porta da Estación, bloqueando moitas veces ou tráfico. A min tocoume dirixir a circulación en San Fernando. Era un cruzamento conflitivo porque vos que entraban pola Avenida dá Coruña podían ir de fronte, cara á muralla; ir á dereita ou ir á esquerda. Moitos dous coches nin intermitente tingan e vos condutores sacaban ou brazo por fóra dá ventaíña para indicar cara a que lado collían", afirma o sarxento Jaime. 

Este veterano policía recoñece que o volume de coches que había nos primeiros anos da década dos 70 nada tiña que ver co que hai agora. Con todo, por todos estes factores, a regulación do tráfico era moito máis complicada. "Había moita bicicleta aínda pero tamén carretillas de man e motocarros. Desde a estación do tren subían pola Rúa de Castelao carretillas tiradas por homes que traían sacos de azucre cara a ou centro. E tamén había vos maleteiros que subían ou baixaban cara a ou desde ou hotel Méndez Núñez", comenta o sarxento. 

O bando tamén limitaba a entrada en Lugo de camións e buses ata dúas toneladas e media de peso entre as dez e media e as dúas e media, e de catro e media a sete da tarde. Precisamente, os camioneiros foron os condutores que máis se queixaron pola implantación da zona azul. 

"Era un sistema moi fiable"
A zona azul non era exclusiva de Lugo. Outras cidades tamén implantaran este mesmo sistema. Unha delas era Sabadell, en Barcelona, onde emigrara o taxista lucense Eusebio Méndez. "Era un sistema moi fiable e regulaba tamén a carga e descarga", indica.

20
Minutos deixaba o Concello de Sabadell para aparcar na zona azul. En Lugo, era hora e media .

Comentarios