Se o contase todo, seguramente sabería máis cousas sobre a Guerra Fría que o que transmitían os medios de comunicación da época. Este lucense, Emilio Pacios Bisbal, exerceu durante catro décadas de relacións públicas nas bases que o Exército de Estados Unidos montou, na posguerra, en strong <>Morón, Sevilla, e Torrexón de Ardoz, en Madrid. O seu primeiro destino foi Morón. ía ser de seis semanas só. Pero non, ao final, foron 20 anos.
"Estudara Comercio e España comezaba a ter relacións comerciais con Estados Unidos. Os americanos comezan a construír as bases militares en España. Eu fun dos primeiros españois que viviu a construción dunha das bases. No meu caso, destináronme a Morón de la Frontera. Falaba ben o inglés e dedicábame a traducir planos. Así que aí exercín de tradutor, intérprete e relacións públicas. Eu era persoal das Forzas Armadas españolas con servizo nas americanas e cobraba dos americanos", afirma o lucense Emilio Pacios Bisbal.
Emilio Pacios, na base americana de Morón, hai catro décadas. SAN BERNARDO / EP
A súa vida laboral foron 40 anos ao servizo do Exército de Estados Unidos desde as súas dúas bases en España: 20, en Morón, e os outros 20, en Torrexón. Tamén estivo, durante un tempo, en comisión de servizo en Alemaña. E, desde esa posición, foi testemuña de moitas cousas. "O meu traballo era como estar no alto dunha tapia e ver aos veciños dun lado e aos veciños do outro. Ao final, es unha canle de contacto entre uns e outros e dedícasche, sobre todo, a evitar malos entendidos", di.
Para poder desempeñar ben o seu traballo, Emilio Pacios creu necesario porse a aprender ruso e así o fixo. "Durante 40 anos, os rusos eran os de en fronte. Cando tes un inimigo, interésache saber todo o que podes sobre el e de primeira man. Entón, é fundamental coñecer o seu idioma. Por iso, decidinme a aprender ruso. Pero, por outra banda, a cultura rusa é de primeira magnitude e deu grandes pintores, músicos e escritores", apunta.
A vida de Emilio Pacios tivo tamén outra faceta: a xornalística. Aínda que nunca abandonou o seu posto de relacións públicas nas bases americanas, foi locutor da Emisora sindical de Morón en 1958. Durante a súa etapa laboral, Emilio Pacios —que foi, ademais, piloto civil— publicou artigos sobre cultura e historia españolas para publicacións de lingua inglesa.
Xubilación activa
Cando se retirou, Emilio Pacios seguiu realizando algunhas colaboracións en medios locais de Alcalá de Henares como, por exemplo, a cadea Cope ou o xornal Diario de Alcalá, onde chegou a escribir unha columna.
Nalgún momento da súa etapa laboral e, dado o seu destino, a súa vida viuse ameazada por Eta. "Tiven que xogarme a vida. Nos anos do chumbo, fun obxectivo dos terroristas e tiña que mirar sempre debaixo do coche. Un día estiven a piques de voar. Había unha bomba no posto de transmisións, pero non estaba alí. Aquel non era o meu día", recorda.
LUGO. Emilio Pacios Bisbal naceu na Rúa do Progreso fai 91 anos e era neto dun dos primeiros xefes da comandancia da Garda Civil en Lugo, o tenente coronel Cesáreo Bisbal Alvillos. O cuartel estaba nesa rúa e aínda recorda que, ademais do edificio, había tamén un sitio destinado a caballerizas.
Fillo único de Emilio Pacios e Celia Bisbal, o seu vínculo con Lugo durou só ata os 7 anos, ata un novo destino do avó. Nesta ocasión, a volta ás raíces en Madrid. "Volvín a Lugo ao cabo de moitos anos e había sitios que aínda seguían igual como a pastelería Madarro, na rúa da Raíña. Alí, ían os meus pais a tomar café e pasteis. Tamén me acordo de cando correteaba por encima da muralla. Outra imaxe que me quedou gravada na memoria deses anos, que coincidían coa Segunda República, era a dunha muller maior, que vendía pipas, lambetadas e, sobre todo, bolitas de anís no acceso á muralla que hai enfronte da catedral, na porta de Santiago", comenta Emilio Pacios.
Emilio Pacios Bisbal identifícase cos "cabalos de carreira, que morren galopando". Por iso, e a pesar da súa idade, segue enganchado ás noticias e tamén á súa curiosidade polo medio que o rodea e que colma a través da Universidade de Maiores de Alcalá de Henares, onde fixo xa o programa de Humanidades, de catro anos, e agora cursa o de Ciencias.
"Unha vez que che xubilas, pasas á reserva administrativa pero a túa deformación persoal mantenche pegado á actualidade", explica.
Por iso, logo dunha vida tan intensa, decidiu enrolarse na universidade. "Retireime aos 65 anos e deixar o servizo activo e meterme na universidade foi case simultáneo. En xuño pasado terminei Humanidades e agora teño tea cortada en Ciencias para dous anos máis. Na Universidade de Maiores, non nos apertan tanto. Facemos traballos, pero non hai exames", conta.
Emilio, coa súa idade, é o maior da clase pero di que alí hai alumnos "de todos calíbrelos, aínda que a media será ter 60 longos". Aínda que a esixencia sexa bastante menor que nun grao, para poder seguir estes estudos tamén fai falta unha pequena dose de disciplina.
"Para botar dúas horas, non hai que correr. Isto é bo para recordar cousas que, se cadra, estudaches e xa non as sabes. E vén moi ben para estar ao día. Creo que estou a facer o que debo. Se teño curiosidade, canto máis saiba, mellor. Porque, por xubilarse, non fai falta portarse como un mendrugo: dedicarse só a beber viño ou a ver quen mete un gol. Iso sería perder o tempo como un inútil. Mentres teña vida, hai que facer algo positivo", di.
