Pasaron catro meses destinados nunha misión militar en Afganistán. eles, os catro lucenses integrantes do continxente terrestre Aspfor XXXVI da Brilat, acaban de volver a Galicia coa satisfacción do deber cumprido nun país afastado situado nun dos epicentros con maior tensión política e bélica, Afganistán.
O regreso fixérono en dúas quendas. Os primeiros chegaron o pasado 17 de marzo ao aeródromo militar de Lavacolla e os últimos, unha semana despois.
Alí, a Herat, en Afganistán, trasladáronse -no medio dos 300 efectivos da Brilat- catro lucenses: o sarxento Noel Fernández Díaz, de Chantada; o cabo Alejandro Regueiro Fernández, de Begonte, e os soldados de Infantería Lixeira Rafael Lens López e Daniel Navarro Doval, de Lugo.
Durante estes catro meses, estes mozos lucenses levaron a cabo tarefas de seguridade e protección da base militar, desde a compañía Force Protection 1 do batallón Zamora, pertencente ao Rexemento de Infantería Lixeira Isabel La Católica número 29.
Rafael Lens López é o máis novo dos catro militares lucenses que acaban de vir de Afganistán. Ten 25 anos. Soldado de Infantería Lixeira, leva tres anos no Exército profesional. Antes, foi mozo de almacén e instalador electricista. Esta foi a súa primeira vez nunha zona de operacións.
«Alí, en Herat, ocupábame, xunto ao resto dos meus compañeiros, da seguridade inmediata da base, tanto interior como exterior. Aínda que estabamos nunha base militar, a vida transcorría con normalidade: coas súas horas de traballo e o seu tempo libre e de descanso, sempre axustándose aos horarios de cada quenda», explica este soldado.
De todo este tempo en Afganistán, Rafael Lens queda, fundamentalmente, con dous recordos: o da súa ilusión á chegada a Herat e tamén o da súa volta a casa, a Lugo, hai só uns días.
«Houbo días, como en Nadal, nos que sempre se bota de menos á familia e os amigos pois nesa época sempre custa un pouco máis estar lonxe», comenta.
Rafael Lens non tivo que vivir, durante estes catro meses, ningunha situación que puxese en risco a súa vida e a dos seus compañeiros, aínda que confesa que «sempre hai que estar preparado polo que poida pasar».
Este mozo militar afirma que se adaptou á perfección á vida na base, entre outras cousas porque di que xa foran preparados para iso. «A min, persoalmente, non me custou adaptarme pola preparación que fixeramos antes da viaxe e porque xa sabiamos ao que iamos. Por todo iso, non me sorprendeu en exceso o traballo alí na misión», di.
As súas vivencias en Afganistán permitíronlle coñecer como vive a poboación neste país e como fai fronte ás carencias. «Van saíndo adiante coas súas limitacións de recursos de todo tipo. é unha vida moi distinta á de aquí», resume.
A experiencia como soldado, nesta primeira misión internacional á que foi destinado, foi moi positiva. «Para calquera militar debe merecer a pena vivir algo así», indica este novo soldado de Lugo.
falsificacións. Outro dos lucenses, integrantes do continxente militar da Brilat que acaba de vir de Afganistán, é o sarxento Noel Fernández Díaz, de 29 anos. Noel leva xa once anos no Exército profesional. Aí enrolouse logo de traballar como escayolista e no restaurante familiar.
Este chantadino acaba de regresar a casa, logo de pasar, como di el, «113 días en Herat», na que foi a súa cuarta misión internacional.
Neste tempo, Noel Fernández comprobou a forma de vida da poboación en Afganistán, Noel permítese facer dúas distincións entre a xente da zona rural e a do ámbito urbano.
«A xente do medio rural, que se dedica ao nomadeo e ao campo, vive en malas condicións e con escaseza de medios, frío, pobreza... pero a xente da cidade alcanzou certo nivel de calidade de vida», apunta. Neste sentido, o sarxento Noel Fernández asegura que «non é raro ver xente con móbiles de última xeración e reloxos, aínda que a maioría son falsificacións; de todos os xeitos, eles teñen outro concepto do luxo que nós».
Noel Fernández compartiu cos seus compañeiros varios servizos, nos que se ían rotando. «Como xefe de pelotón, a miña misión era mandar e supervisar os distintos labores de seguridade que, basicamente, eran de tres tipos: en primeiro lugar, faciamos o control e rexistro, nos accesos á base, de vehículos de provedores civís así como de persoal que accedía a pé a traballar, ao Role 2 ou a cursos que se impartían a mandos das forzas de seguridade afgás, entre outros; en segundo lugar, faciamos patrullas polo interior da base e patrullas polo exterior, e en terceiro lugar, encargabámonos/encargabámosnos da vixilancia desde as garitas e outros sistemas», afirma.
O día a día na base de Herat transcorría realizando unha gran variedade de funcións militares.
«Un día normal desempeñabas o teu posto, exercitábasche en grupo, realizabas os labores de mantemento de vehículos e equipo e descansabas», resume este sarxento.
Aínda que apenas había tempo, dada a gran variedade de funcións que levaban a cabo os militares, os mellores momentos para o sarxento Noel Fernández Díaz eran «cando che chegaban os paquetes dos teus seres queridos con sorpresas que non esperabas», indica. Por contra, o peor, se así se pode dicir, era «a esixencia das quendas e o soño que ás veces tiñamos que pasar».
Por paradoxal que poida parecer desde fóra, facer unha misión militar nun país cunha situación como a de Afganistán, non resultou extremadamente perigoso.
«Afortunadamente, non vivimos ningunha situación especial de risco. Os controis de accesos ou as patrullas son, polo xeral, arriscados polo nivel de exposición, pero é algo que asumes como necesario. En xeral, a zona é segura», manifesta.
Se tivese que dicir que botaba máis de menos, durante ese tempo, na base de Herat, Noel Fernández fala de «as comodidades típicas do fogar e tamén, como non, os seres queridos».
Noel Fernández xa ten a vista posta nunha próxima misión militar, algo que el considera moi importante na súa carreira.
«Merece a pena ir a unha misión porque é o lugar onde pomos en práctica todo o que aprendemos e adestramos durante moitos meses de traballo no cuartel», sinala.
Algún dos mellores momentos destes militares era cando lles chegaban paquetes enviados polos seus familiares A poboación en Herat vive con moitas limitacións aínda que se detectan diferenzas entre o medio rural e o urbano
