Cristina Rodríguez Branco, de 47 anos, creu que lle veu a regra cando, unha tarde de principios de maio do ano pasado, foi ao baño e viu sangue na cunca. Con todo, esa mesma noite, volveu atoparse en idéntica situación e a comprimida seguía limpa. Foi o seu fillo maior o que a convenceu de ir a Urxencias do Hula sen esperar. Diagnosticáronlle unha infección de ouriños e prescribíronlle antibióticos. Pasados tres días deixou sangrarse. Pouco despois a situación volveu repetirse e no centro de saúde volvéronlle a recetar antibióticos. A mediados de mes, tivo que volver a Urxencias onde lle fixeron un lavado e citárona para facerlle ao día seguinte unha citroscopia, unha proba para observar o interior da vexiga. Tiña dous tumores.
A finais dese mes de maio pasou por quirófano para que llos extirpasen. Semanas despois chegaron os resultados da biopsia, que confirmaron que eran malignos. Tiña un cancro de vexiga de estadío II. "Dixéronme que non era frecuente este tipo de tumor nunha muller da miña idade, pero a calquera que teña sangue nos ouriños diríalle que acudise a Urxencias sen esperar. Eu estiven a piques de facelo, convencida de que non sería nada, e poderían habermo diagnosticado cando estivese máis avanzado", di.
A paciente asegura que contar cunha neovexiga no canto dunha bolsa e urostomía axudoulle a volver á súa vida normal
A quimioterapia resultoulle "horrible non, o seguinte". Pasou tres ciclos e asegura ,con rotundidade, que se lle prescribiron un cuarto "non o fixo". "Paseino realmente mal e houbo momentos moi duros. Logrei acabar o tratamento pensando ‘a ver se consigo ver crecer aos meus fillos'", explica Cristina.
A finais de agosto acudiu a unha cita co urólogo Javier Casas para fixar a data da operación na que lle ían a extirpar a vexiga, convencida de que sairía de quirófano cunha bolsa de urostomía. "Nunca me expuxeron outra cousa e eu tampouco. Xa regalara todos os bikinis e a roupa máis axustada porque non ma ía a pór coa bolsa. Cando me falaron da posibilidade da neovexiga volvín nacer", recoñece.
En realidade, Cristina foi á intervención en setembro sen a certeza de que lle reconstruirían a vexiga e asinando o consentimento informado para a bolsa porque, se a primeira opción non era posible, esa sería precisa. "Sabía onde as pon, así que en Reanimación toqueime a barriga e notei tres tubos pero ningunha bolsa", conta.
A recuperación foi complexa, segundo recoñece, con dores, avances e algún retroceso. Inicialmente, tivo que autosondarse e despois ‘adestrar' á súa nova vexiga para que fose aumentando de capacidade. "Cando saín do hospital tíñaa de 80 mililitros. Unha persoa empeza a ter ganas de ir ao baño cando pasa dos 350", explica.
Inicialmente tiña certa incontinencia diúrna pero asegura que se reduciu moito e que, actualmente, é como "a que pode ter unha muller que deu a luz", explica. Vai ao baño cada dous ou tres horas cunha única diferenza a como o facía antes. "Tes que facer un pouco de presión na zona baixo o ventre, un mecanismo para axudar a baleirar a vexiga", explica.
"Fago unha vida bastante normal", asegura, e recoñece que a posibilidade de recibir unha neovexiga axudoulle a iso. Cristina di estar moi agradecida aos médicos e enfermeiras que estiveron con ela durante o seu tratamento, especialmente ao seu urólogo. "Hai quen cre na Virxe da Esperanza. Eu creo en Javier Casas", sinala rindo.
