Os devotos do budismo remarcan que non é unha relixión, senón un costume, un pensamento ou unha mirada ás cousas. Pregúntolle a Uxio Outeiro se cre nun ser superior a nós. queda no razoable punto medio: "Son agnóstico".
Naceu en 1978 na Illa de Arousa. Leva toda a vida desembarcando: na costa de Arousa, no portugués ou no budismo. Cando naces nunha illa pequena os barcos son a única posibilidade de saír ao ancho do mundo. Saían da Illa de Arousa nunha barcaza que levara soldados norteamericanos ás praias de Normandía no verán de 1944, cando empezou a acabarse a Segunda Guerra Mundial. Recorda o portón baixando no peirao de Vilanova de Arousa, na costa, onde o seu pai aparcaba o coche.
"Había poucos coches na Illa, a xente movíase andando ou en bicicleta. Ou meu pai, Genito, tinga ou coche en Vilanova porque viaxaba moito", recorda. O seu lugar, Pedracerrada, contaba con douscentos habitantes. Uxio viviu na insularidade ata os sete anos, cando a familia se foi a Pontevedra. "Volviamos nos veráns. Percorriamos a illa en bicicleta. As casas non tingan chave. Había poucos roubos. Sabías sempre quen che levara algo porque había tres rapaces que roubaban. Eran vos ladróns oficiais. Ou malo era cando che levaban a bicicleta, porque a desmontaban e facían outra bici nova coas pezas de varias".
No medio, entre os 2 e os 4 anos, viviu en Hamburgo. "Lembro ou parque municipal, un xadrez xigante, a neve,... Cando volvín, como era loiro e de ollos azuis, na Illa pensaban que era alemán".
Uxio estudou Filoloxía Portuguesa en Santiago. "Pisei pouco as aulas porque andaba de asemblea en asemblea". Practicaba a arte da oratoria política. Agora acode a diario porque traballa como profesor da Escola de Idiomas de Lugo. "Aprendín a falar alemán nesa etapa alí, na televisión; pero esquecino".
A universidade e as revolucións deixábanlle tempo para ler unha e outra vez os poemas místicos de José Ángel Valente. A poesía encamiñouno ao budismo. "A mística de Valente era cristiá e non me dicía nada, polo que empecei con outras lecturas ata que descubrín ou budismo zen do Xapón"."Rompeume vos esquemas porque non é unha relixión, senón unha práctica". Tiña 21 anos e desembarcara nun lugar novo, pero estaba confuso. "Empecei a meditar segundo indicaba non libro, pero facíao dun xeito anárquico".
A seguinte faísca saltou vendo a televisión. Na 2 entrevistan a Dakushô Villalba, o nome adoptado por un sevillano tras facerse mestre zen. "Dirixía ou centro Luz Serena, na localidade valenciana de Requena", indica. Como Uxio carecía do diñeiro necesario para ir visitalo, se desanimó. Deixa a meditación durante anos.
Unha tarde atopouse a un amigo. "Levaba colgado un cordón que era de Luz Serena", comenta revivindo a sorpresa. Esa casualidade levouno a coñecer un grupo de practicantes en Santiago. Pero se entrega a unhas oposicións. Deixa o budismo. Logra unha praza de profesor en Alacante, a dúas horas de coche de Requena, onde está Luz Serena. Acode a unha conferencia de Dakushô Villalba. Volve conectar co zen. Medita ata 2004, cando coñece a unha muller. O amor o incapacita para concentrarse en meditar. Seguen xuntos.
O salto de regreso a Galicia faio caer en Vilagarcía, desde onde establece relación con quince persoas que están ligadas a Luz Serena. Retoma o seu costume contemplativa: "Daquela volvo ao budismo de cabeza", afirma antes de comentar que o conservou en Lugo, onde chegou en 2012.
"Érgome ás 6 dá mañá, visto roupa axeitada e subo ao rocho, onde teño un altar". A función dese altar é "simbólica", teno como referente cara ao que mira para concentrarse durante os corenta minutos que dura cada sesión. é monitor por ser "un dous 34 discípulos de Dakushô Villalba" que existen en España, "aínda que hai centenas de budistas".
Sinto curiosidade por saber sobre que asunto meditan. Supuña que pensaban na paz ou na bondade; talvez na felicidade, que é xenética e etérea. Uxio explícamo: "Na meditación traballas coa atención. Miras para ou altar, onde tes obxectos: unha flor ou un xarronciño. Aprendes que non podes atender a todo e que non podes atender a todos". Simplemente trátase de que sexas consciente do presente, que se move a cada segundo. Deduzo que o budismo non é unha relixión nin un costume, que é un compás para orientarche na realidade.
