"¿Cren que nos gusta vivir de okupas? Pero é isto, ou a rúa". Con estas palabras, Elisa García Jiménez explicaba este martes que a única posibilidade que ten actualmente a súa familia de durmir baixo un teito é okupar unha vivenda. "Non temos ningunha outra opción, e creo que calquera persoa que se vise na nosa situación, faría o mesmo", defende.
Elisa García instalouse hai uns días en O Pazo, sito en A Fervedoira, un emblemático e deteriorado complexo que leva xa varias décadas deshabitado e que se atopa á venda por un millón de euros. Chegou ao inmoble co seu marido, outros tres matrimonios -de fillos e sobriños- e cinco netos de pouca idade. Non é a primeira vivenda que okupan e non saben se será a última, pero esperan convertela no seu fogar, "durante moito tempo".
"Levamos tres anos vivindo de okupas. Antes estabamos
"Isto está esnaquizado e aquí non molestamos. O meu marido está a tapar un buraco do tellado e eu levo 4 días limpando sen parar"
Esta muller asegura que a súa vida hai uns anos era como a de calquera familia. "Eu son española, pero vivín moitos anos en Portugal. Alí o meu marido traballaba nunha empresa de obras e reformas e viviamos de aluguer, pero quedou sen traballo e xa todo foinos mal". Elisa afirma que actualmente lles resulta "imposible" atopar un emprego. "Oxalá alguén o contratase porque non lle ten ningún medo ao traballo. Tamén estivo varios anos en Alemaña e traballou moitísimo".
"A miña nai está ingresada no Hula e desde aquí vou coidala. E hai cerca unha parada de bus para ir ao colexio"
De feito, segundo conta, desde que chegaron ao Pazo, o home non parou de facer pequenas obras. "A casa está totalmente esnaquizada e estaba chea de porcallada, pero o meu marido foi arranxando o que puido. Agora está co tellado porque ten un buraco moi grande e vai intentar tapalo. E eu tampouco quedo parada. Levo catro días limpando o po e sacando lixo para poder pór uns colchóns que tiñamos. Ademais, imos buscando polos colectores e imos intentar arranxar unha neveira que atopamos. Ninguén imaxina o que é meterse a vivir nun sitio así, pero máis vale isto que estar fóra", di.
"Viviamos ben en Portugal ata que o meu marido quedou en paro. Non nos asusta traballar, pero ninguén nos dá un emprego"
Estes okupas teñen previsto acondicionar as instalacións na medida das súas posibilidades para quedar todo o tempo que poidan, aínda que son conscientes de que a propiedade ten dono e está en venda. "Aquí non lle facemos dano a ninguén e non nos imos a marchar de forma voluntaria sen ter outro sitio ao que ir, nin aínda que isto véndase. Se só fósemos o meu marido e eu, poderiamos durmir en calquera esquina, pero o meu neto pequeno ten nove meses, ¿como nos imos a ir á rúa?", expón.
"Non nos imos a ir de forma voluntaria. Eu durmo en calquera esquina, pero teño cinco netos, un de 9 meses"
Elisa García recoñece que a súa vida non foi fácil, pero espera que a dos seus fillos e netos sexa mellor. "Non me gustaría que os nenos tivesen que vivir nun futuro okupando casas. En setembro van ir ao colexio porque teñen que aprender, se se pode polo virus, claro. Aquí estamos moi ben", comenta, "xa que xusto enfronte hai unha parada de autobús e así non terán que ir andando. Ao colexio teñen que ir. Eu non teño diñeiro pero son unha persoa educada e respectuosa, e quero que eles o sexan".
Esta muller explica que algúns membros da familia cobran "unha paga", pero non todos, e que sobreviven "malamente" co que lles vai dando a xente. "ás veces dannos algo no supermercado e así imos tirando. Eu só espero que agora non nos boten de aquí por un tempo", conclúe.
