A salvadoreña María Teresa Rivera volveu nacer hai tres anos, a miles de quilómetros da súa terra e nun país cun idioma descoñecido, Suecia, onde atopou asilo como vítima de tortura tras ser condenada no seu país a catro décadas de cárcere simplemente por sufrir un aborto natural involuntario.
"Condenáronme a 40 anos no Salvador por ter un aborto espontáneo. Alá, no meu país, desde 1998, está totalmente prohibido o aborto e non importa se é natural ou non. Denúncianche e cualifican os feitos como homicidio agravado, un delito castigado con penas de 30 a 40 anos de prisión. Eu cheguei ao hospital e alí os propios médicos, ao ver que era un aborto, chamaron á Policía. Se non o fixesen, irían presos eles", explica María Teresa Rivera, que deu este venres unha charla no centro Uxío Novoneyra, invitada por Amnistía Internacional, unha das organizacións grazas ás cales puido saír do país en compañía do seu fillo, de 14 anos.
María Teresa descubriu, nos catro anos e medio que estivo en prisión, que o seu caso non era o único. ela era unha das dezasete mulleres que pasaban pola mesma situación entre reixas. "Había algunhas que levaban xa quince anos e que abortaran tras ser vítimas de violencia sexual mentres que os seus violadores estaban libres. Todas eran pobres como eu. No Salvador, as mulleres de clase alta van a clínicas privadas e non as levan ao cárcere. Alá, condénannos por ser mulleres e pobres", di.
Tras catro anos en prisión, e grazas a unha campaña encabezada por Amnistía Internacional, María Teresa foi posta en liberdade
Aínda que, aos catro anos de estar no cárcere, o xuíz rectificou a súa sentenza e concedeulle a liberdade, o fallo foi recorrido por Fiscalía e, finalmente, foi rescatada grazas ao apoio internacional tras unha campaña encabezada por Amnistía que levaba por nome 'Unha flor para as dezasete'.
"Eses anos no cárcere foron infernais. O meu fillo tiña 6 anos e non lle deixaron volver verme. Quedou coa miña sogra. Alí as condicións de vida eran moi malas: non había auga, dábannos comida con vermes, durmiamos no chan de lado. Eu traballaba dentro do cárcere e enviáballe diñeiro ao meu fillo para que estudase. Sentíame soa. Só a miña sogra apoiábame. Cando me chegaban as cartas de Amnistía Internacional pensaba: '¡Tanta xente traballando para min!'", conta María Teresa, que será recibida este sábado no Concello tras chegar o venres de Madrid, onde presentou un informe de como se violan os dereitos humanos sexuais e reprodutivos das mulleres en países como o seu no que, ata hai vinte e un anos, o aborto estaba permitido nalgúns supostos.
María Teresa vive agora feliz en Suecia. "é a primeira vez que me sinto protexida e non discriminada por unha instancia do Estado", afirma, cun sorriso na boca. Alí estuda Enfermería coa intención de dedicarse ao coidado de anciáns aínda que o seu soño, desde nena, era estudar leis.
