O terceiro mundo a dous pasos do centro. Así definen o seu barrio os contados veciños que quedan no Carme. Casas ruinosas, moitas delas tapiadas; portas con dobre cadeado na porta ou a cancela, todo iso para evitar que se coen os okupas, aínda que nalgunhas delas nin sequera a miseria podería acubillarse entre as súas catro paredes porque nin teito teñen.
Leiras con maleza, camiños impracticables calquera día chuvioso e algunhas hortas ben traballadas, a pesar de que, como conta Carmen, unha hostaleira que leva case 40 anos rexentando un bar na Rúa Noriega Varela, os amigos do alleo desvalixaron hai semanas catro ou cinco alpendres onde se gardaban apeiros.
É a estampa que se poden atopar os peregrinos que se deciden a atravesar o barrio pola senda orixinal do Camiño Primitivo en lugar de usar a Calzada da Ponte. Tamén a ven os lucenses que atallan polos carreiros para chegar á Rolda da Muralla ou a Rúa Santiago e que nalgúns tramos deben sortear feces de animais -algúns seguramente racionais-, leiras cheas de lixo ou o pestilente cheiro das verteduras de augas fecais que discorren pola Rúa do Vicedo formando nunha leira unha auténtica piscina de porcallada.
Mercedes e Ángel levan case toda a vida no barrio e son unha especie de últimos mohicanos que se resisten a abandonar a súa casa, en parte por temor a que acabe sendo ocupada, e a pesar de que nin sequera teñen servizos públicos básicos como o abastecemento de auga. "Tivemos que facer un pozo porque dixéronnos que aquí non podían traer as tubaxes", laméntase Mercedes, quen recorda que eles pagan os seus impostos igual que calquera cidadán.
Asegura que o Concello non se preocupa nin do mantemento dos camiños e que é o seu marido quen, a pesar de estar operado dos xeonllos, ten que rozar a maleza para que non se raien os coches, "porque nin vos taxis queren achegarse ata aquí". Tampouco chega o camión de bombeiros, o que lles xera certa inquietude, xa que recordan que o verán pasado rexistrouse un incendio na leira de en fronte da súa casa e o camión de extinción non puido chegar ata alí. Por iso, piden ao Concello que obrigue a manter limpas as leiras e a cortar un eucaliptal que está a poucos metros da súa vivenda e que Lugonovo alertaba hai dous días que se trata dunha plantación non permitida pola lei.
MURAMIÑAE. Mercedes e Ángel saben que algo se está movendo e que o Concello ten millóns procedentes de Europa para investir no barrio, aínda que se mostran escépticos e desconfían de que ese diñeiro vaia redundar nunha recuperación integral do Carme.
Da mesma opinión é Carmen, quen di que o barrio "está morto". "Non hai comercios, nin tendas e eu non peito ou bar porque ou local é noso", comenta, para engadir que tiveron que protestar durante anos para que lles reasfaltasen a rúa Noriega Varela e lles fixesen unha beirarrúa, porque alén só hai terra. "É denigrante que esteamos ao lado da catedral e suba ata aquí ou raposo", engade para recordar que hai focos de infección e as ratas campan ás súas anchas polas leiras.
Manuel, que se toma un viño mentres le a prensa, construíu a súa casa no barrio en 1975 e cre que o plan Muramiñae debería de servir para abrir rúas para conectar a Rúa Santiago con Noriega Varela e que di que xa se estaban proxectadas cando el chegou ao barrio.
Alén do Carme, xunto á capela e ao pé do monólito que recorda que o patrón de Lugo naceu no Regueiro dos Hortos, varias mulleres venden o seu corpo por uns euros, mentres algunha condutor busca oco para aparcar o seu coche nunha rúa que leva onde habita o esquecemento.
