Cando traballar é a perdición

Un lucense laméntase de que queda sen ter onde durmir porque se lle nega calquera axuda social ao atopar traballo, a pesar de que leva uns días e non cobrou aínda

José Manuel Buide, que denuncia la denegación de cualquier ayuda que le permita sobrevivir. VICTORIA RODRÍGUEZ
photo_camera José Manuel Buide, que denuncia a denegación de calquera axuda que lle permita sobrevivir. VITORIA RODRÍGUEZ

José Manuel Buide, de 41 anos, di que sabe ben o duro que é estar no paro, pero que agora os servizos sociais do Concello están a facerlle descubrir que pode ser incluso peor atopar un emprego. No seu caso, di, foi empezar a traballar e perder o dereito a calquera axuda social, a pesar de que non cobrou aínda ningún salario. O resultado é, di, que está a pasar fame e deixáronlle sen un lugar onde vivir.

Buide asegura que a súa vida se empezou a ir ao traste coa gran crise da construción, cando, como moita xente, perdeu o emprego. Durante anos foi tirando en gran parte grazas a que cobraba a Risga, pero perdeu esa axuda autonómica hai tempo, cando aceptou un traballo por uns meses nunha brigada do Concello de Lugo.

Pronto descubriu que o salario nesa brigada non daba para vivir e que en realidade era mellor, desde o punto de vista económico, seguir cobrando a Risga.

Con todo, coma se se tratase da lei de Murphy, pronto descubriu que as cousas podían ir aínda a peor. Tras deixar de traballar para o Concello e tras un novo tempo no paro, acaba de atopar un novo traballo. Leva só uns días traballando e di que está contento co emprego, pero que nos servizos sociais xa lle comunicaron que non lle van a dar axuda para que poida seguir pagando a pensión na que vive.

Ese aloxamento cústalle 260 euros ao mes e sen axuda dos servizos sociais queda na rúa, porque aínda non cobrou ningún salario e, xa que logo, non pode pagar o aloxamento, explica.

Laméntase da rixidez do sistema e de que se lle deixe sen ningunha alternativa. Como neste momento está a traballar, aínda que só leva uns días nese emprego, asegura que os servizos sociais néganlle tamén a posibilidade de ir durmir ao fogar do transeúnte.

Desesperado, di que o Concello lle condena á indixencia e, literalmente, a pasar fame. Así, asegura que para ir traballar tómase un vaso de auga, aínda que unha vez no traballo danlle un café. Acaba a xornada laboral ás tres da tarde, di, pero ata as sete e media da tarde non ten posibilidade de levar nada á boca, porque igual que non ten diñeiro para a pensión tampouco o ten para comprar comida.

Comentarios