O VERáN e a súa chegada provocan que se inicie a procura do Santo Graal: unha zona de baño próxima á cidade, pública e con accesos para os posibles bañistas. Moitos son os que saen na súa procura. Poucos os que regresan a casa co deber cumprido. ¿Onde hai unha zona de baño pública en Lugo? Moitos lucenses fanse a mesma pregunta cada ano, cansados dunha década de falsas promesas sobre a creación dunha praia fluvial no río Miño.
Sen ningunha dúbida, as localizacións máis factibles sucédense ao longo do paseo do río. Desde a zona do camiño que comeza á altura da Avenida Afonso X O Sabio ata a ponte romana, só os máis atrevidos lánzanse ao caudal. Tras superar a calzada da Ponte e camiñar polo paseo fluvial, empézanse a atopar os primeiros puntos onde adoitan aparecer algúns bañistas.
As distintas zonas de baño que discorren entre este paseo e a Escola de Piragüismo, baixo a ponte da Estrada Vella de Santiago, apenas están habilitadas e os bañistas teñen que porse creativos para meterse na auga e darse un remojón.
A zona da Tolda foi un dos escenarios elixidos para unha posible praia fluvial, pero todo quedou en papel mollado. Ao final deste camiño atópase a Fábrica dá Luz. A pesar de que a zona non é recomendable para o baño, moitos lucenses atoparon alí un espazo no que darse un mergullo. Xusto enfronte sitúase o Club Fluvial.
Unha vez pasadas as instalacións da capital chégase á zona de As Saamasas, un caneiro moi popular e público para baixar a temperatura corporal que está acompañado dun prado de enormes dimensións, que adoita ser empregado polos lucenses para tomar o sol. Se se segue a canle do Miño, é moi sinxelo atopar ata unha decena de caneiros máis onde darse un mergullo sen ter que desembolsar un euro nesta área de descanso que porta o nome do río.
Cabe a posibilidade de desprazarse ata o lugar en coche grazas á zona de aparcadoiro próxima pola estrada de Ombreiro.
á altura de Os Carballos atópase a zona máis concorrida. Alí hai un antigo acceso ao Miño, xusto onde se atopaba o embarcadoiro dos catamaráns da Deputación. Unha infraestrutura que os bañistas usaron durante anos a miúdo para acceder á auga, a falta dunha entrada mellor.
Esta zona é o plan mestre para evitar o bochorno estival de boa parte dos máis novos, que acompañan o paseo á auga cun amplificador máis grande que a mochila onde o portan. Antes de chegar á auga, o avezado bañista debe pisar con tento pola liña de barro fluvial e non cravarse algún dos cantos rodados que abundan no lugar.
Avanzando xunto á canle do río, o último punto de baño atópase á altura da Escola de Piragüismo. Na súa zona de embarcadoiro coexisten os padeeiros cos bañistas, co risco que iso leva.
SANTA ISABEL. Escapando xa das zonas máis próximas á urbe, existen outras localizacións a poucos quilómetros da cidade, que en ocasións si reciben bastantes visitantes para gozar dun día asollado e refrescarse un pouco. Un exemplo podería ser a área de Santa Isabel.
Este enclave recreativo coincide co cruzamento do río Miño e o río Ladra, no municipio de Outeiro de Rei. Conta con aparcadoiro, merendeiros, grelladas e incluso hai un bar que só abre na época estival. Existe un muíño antigo, sendas con paneis explicativos e incluso a capela de Santa Isabel.
A zona de baño está adaptada estancando así a auga grazas a unha presa. Recomendable para ir coa familia, aínda que non lle viría mal un lavado de face das instalacións e unha poda da maleza local.
CANEIRO DO PIAGO. Pola súa banda, a zona do Piago, a pesar de non ter ningún tipo de actuación máis aló da que o propio río fixo, podería dicirse con total seguridade que é unha das partes do Miño ao seu paso por Lugo onde máis bañistas acoden cada tarde de verán, a pesar de estar a uns 20 minutos en coche da zona máis céntrica.
Os veraneantes acoden a este lugar debido ás facilidades para tomar o sol a escasos pasos da auga, que ademais está adaptada a gran parte do público por non xerar apenas corrente, e por ter unha profundidade adecuada.
Pola marxe dereita, nalgunhas partes eríxense zonas rochosas e escarpadas que dificultarán o acceso e a continuidade do paseo abrigo nas proximidades. Unha vez superado chégase a unha zona de ribeira que se estende seguindo o curso do río.
Rampla da Escola de piragüismo Superando a altura dos Carballos polo paseo do Miño, chégase á Escola de Piraguismo, onde algúns bañistas se sitúan no pouco espazo dispoñible. A rampla cementada serve de axuda para entrar á auga, pero os bañistas deben ter en conta que coincidirán cos piragüistas, o que pode provocar algún problema ao invadir o seu espazo.
Caneiro do Piago, Outeiro de Rei
Un dos lugares máis concorridos deste verán. Atópase a algo máis de 16 quilómetros do centro de Lugo, en Outeiro de Rei. Acceder é sinxelo, e a presa favorece un baño tranquilo, sen correntes e con profundidade de auga regular. Ademais, a zona natural das rocas é perfecta para tomar o sol.
Caneiros na zona dos Carballos
A da foto é unha das moitas opcións que aparecen ao longo do paseo do río entre As Saamasas e Os Carballos. Trátase de espazos de difícil acceso, bastante empinados, e con chan de barro e varias pedras que poden provocar feridas. Aínda así, é moi común ver aos mozos zambullirse nestas zonas de baño improvisadas.
Pequenos espazos tras a ponte nova
Hai algúns veraneantes que prefiren camiñar un pouco máis aló da Escola de Piragüismo para atopar un lugar tranquilo onde bañarse. Alí existen un par de pequenas localizacións, con pouca profundidade do río, nas que se crea un espazo perfecto para pasar unha tarde relaxada e remojarse un pouco.
Poza escondida tras O Muíño
Unha desas localizacións ocultas ao longo da ribeira do río. é de difícil acceso xa que a súa entrada, xunto a este establecemento hostaleiro, é unha especie de camiño de pedras bastante pronunciado, que quizais se complica para os máis maiores. Tras pasalo, chégase a unha pequena poza bastante tranquila e hábil para o baño dos máis pequenos.
Zona de río no Parque de Tolda
Este parque, que segue o curso do caudal nos arredores da zona urbana lucense, tamén posúe un espazo que está adaptado ao baño. Tras avanzar por un estreito camiño entre as árbores e superar unha pequena ponte, chégase a unha zona cunha especie de muro no río, onde algúns se tomban a tomar o sol e a pegarse un remojón.
