Anticipa que non se considera ningunha heroína, que a súa experiencia coa lactación é tan natural e simple como a vida mesma e que tampouco nunca se expuxo que non fora capaz de facelo. Con todo, o caso de María -unha arquitecta que agora ten 49 anos- non é habitual. Esta lucense deu de mamar aos seus tres fillos cun só peito, o dereito, o único que ten tras unha mastectomía que sufriu hai vinte anos cando se lle detectou un cancro de mama.
"Nunca pensei que non puidese ser capaz. É que nin sequera mo expuxen. O corpo sempre se adapta a ti e o leite sempre é suficiente. Se unha muller pode aleitar a máis de dous nenos á vez, ¿por que eu cun peito non ía poder? Por outra banda, hai bebés que prefiren un peito e as súas nais acaban dándolle só ese. O meu non é ningunha heroicidade. O corpo é sabio e dei de mamar como algo natural, como se non ocorrese nada", afirma.
María ten tres fillos de 12, 9 e 3 anos. Á maior deulle peito durante dous anos e medio; ao do medio, durante quince meses, e o máis pequeno aínda o deixou o verán pasado. Esta lucense quedou embarazada sete anos despois de térselle declarado o cancro e da radioterapia, a quimio e a posterior terapia hormonal. Non conxelou óvulos porque -di- "nin sabía que existía nin mo expuxeron" e a única información sobre a lactación, previa ao primeiro embarazo, veulle a través das clases de maternidade e dun libro, Un regalo para toda la vida, de Carlos González.
"Nese libro, desmóntanse moitos mitos como que non todas as mulleres teñen leite, que o leite pode saír augado... Todo iso son lendas urbanas. Dar de mamar é o máis cómodo e o máis bo e sempre chega o leite para alimentar ao neno aínda que, ao principio, custe e se produzan gretas nas mamilas que doen coma se che cravasen alfinetes. Pero é só uns días. Os meus fillos mamaron ata que eles quixeron e a produción de leite adáptase ao teu ritmo de vida, o leite nunca se acaba. Vas producir sempre o que o bebé vai a mamar. Pódese dicir que os meus fillos pasaron da teta ao vaso", insiste María.
Esta muller non tiña especial interese na lactación antes de quedar embarazada pero, a través do libro, descubriu que era unha das mellores cousas que podía facer polos seus fillos. "É o mellor que podes facer por eles e por que non o vas a facer se podes. ¡É como darlles a merenda!", comenta.
María recoñece que, aínda hoxe, as nais que dan o peito aos seus fillos son consideradas por algúns como "cans verdes". "Eu era o can verde porque ningunha das miñas compañeiras lle daba a teta aos seus fillos. Con todo, iso nunca me botou para atrás. ¡Boba sería! Para min, era a mellor opción e a máis cómoda porque me evitaba ter que ir co biberón a todas partes. Tampouco nunca tiven reparos para dar o peito onde estivese. ¡Incluso estiven nos viños dando a teta!", conta.
María tamén tivo que enfrontarse á presión dalgunhas persoas da súa contorna, e incluso algún pediatra, para cambiar o peito polo biberón. Recomendáronme varias veces: "Dálle un biberonciño, ¡a ver se se vai quedar con fame! Iso dixéronmo incluso algúns pediatras", afirma esta lucense, que defende a posta en marcha no Hula dun servizo de asesoramento ás nais que acaban de dar a luz e teñen unha chea de dúbidas, propón.
