Albeiros, 60 anos como parroquia tras un milenio de historia como barrio

Albeiros tivo desde hai séculos un pequeno templo que era o centro da relixiosidade da periferia lucense. Os primeiros indicios da existencia do distrito remóntanse a case un milenio atrás no tempo. Pero, a pesar da súa antigüidade, a igrexa de Albeiros existía como anexo doutras parroquias, ata hai seis décadas, cando foi declarada como parroquia independente.

O patrón do barrio é San Lorenzo e, con motivo da súa festividade, a parroquia celebrou este mércores o seu sesaxésimo aniversario. O bispo, Alfonso Carrasco, presidiu a eucaristía conmemorativa. Nesta celebración, colocáronse paneis que recollen os 60 anos de historia da igrexa e os principios e desenvolvemento do barrio. 

A finais de 1961 exponse a creación de Albeiros como unha parroquia independente, cumpríndose o acordo uns meses despois, en 1962. Nese mesmo ano, establecéronse como parroquias independentes cinco barrios da periferia lucense. Comezou así o seu camiño a parroquia de San Lorenzo de Albeiros, con 2.100 fregueses. Seis décadas despois son 9.500 os lucenses vinculados a esta igrexa. 

Os primeiros rexistros que se atopan de Albeiros datan do 1050. Nese momento, estaba vinculado ao cabildo da catedral. Máis de medio século despois, pasou a pertencer á parroquia de San Pedro, a máis antiga da cidade. Na súa última etapa como anexo integrouse na parroquia de San Froilán, no ano 1893. 

Seis décadas despois da 'independencia', son 9.500 os lucenses vinculados a esta igrexa

Nesa época, o seu ámbito estendíase desde a Porta Falsa, Camiño Real, Agro de Paradai, Agro de Codesido, o prado de Liñares ata o río Fervedoira, o barrio deste mesmo nome e os distritos do noroeste que forman parte da parroquia eclesiástica de hoxe. 

Finalmente en 1961, por obra do bispo Antonio Ona de Echave, converteuse nunha nova parroquia da cidade. Recibiuse unha subvención de 1.500.000 pesetas para a compra do solar de 5.000 metros que hoxe en día alberga a igrexa de San Lorenzo de Albeiros. As obras comezaron adecuadamente, pero debido a problemas económicos estendéronse durante 20 anos, inaugurándose este novo templo en 1984. 

A construción da igrexa, as vivendas para os dous sacerdotes e o salón principal apoiouse sobre aquela subvención, donativos particulares, caixas de aforro, empresas da parroquia e a Deputación Provincial. Doutra banda a imaxe do Cristo resucitado, un símbolo da parroquia e obra do artista xixonés Urresti, foi un agasallo do Exército, da sección do Grupo Lixeiro de Cabalería. Esta unidade estableceuse no cuartel de Garabolos ata o ano 1965, cando foi disolto.

Mentres se construía o templo, utilizábase como centro relixioso a pequena igrexa, que continúa en pé a día de hoxe. Hoxe dá acollida aos crentes que habitan do número 340 da Avenida da Coruña ata os barrios do noroeste da cidade.