Poucas portas hai abertas na Rinconada do Miño. Nun dos portais das vivendas rehabilitadas pola Xunta, colga un papel que advirte da conveniencia de pechar a porta «por motivos de seguridade».
Lorena leva dous anos vivindo fronte a un vertedoiro ilegal, o que está na casa máis abandonada da Rinconada e a escasos metros do aparcadoiro que hai detrás do sanatorio Virxe dos Ollos Grandes. A mesma que loce un cartel do IGVS sobre a súa futura rehabilitación.
A pesar de todo, está contenta, o que non quita que, de cando en vez, as ratas obríguena a pechar con silicona os bordos do tubo da campá extractora que se encaixa na parede da súa cociña. «Non sei por onde entran. Será polo lixo que se amontoa aí enfronte», explica esta muller, que vive coa súa filla nun piso de aluguer polo que paga 310 euros.
Lorena non só denuncia que hai lixo enfronte da súa casa. Tamén hai -di- toxicómanos e mozos que arman pelexas pero, incluso nesas condicións, afirma que non lle dá medo vivir aí, en pleno barrio chinés, nun piso que, con todo, resúltalle «moito máis grande e máis cómodo» que os que tivo antes.
Alén da plazoleta e enfronte dunha casa onde, di unha muller sentada na rúa, «só vén a traballar», viven Rosario Pérez e o seu marido. Este matrimonio comprou a casa hai doce anos. Trasladáronse desde Montirón logo de sufrir un sinistro na súa vivenda, di a muller. Compraron na Rinconada porque lles saía barato. Custoulles afacerse.
«Ese lixo leva aí xa anos. De cando en vez, límpana, pero aí está. Aquí temos ratos e temos tamén moita porcallada que deixa outra xente, sobre todo novas que veñen por aquí e fan de todo. Hai pelexas, deixan botellas e vasos tirados e algúns fan as súas necesidades», afirma.
¿E as prostitutas, molestan? «Agora, non se ouven tanto, aínda que algunha si hai», conta, mentres dúas mulleres e un cliente, xa entrado en anos, obsérvana a escasamente dous metros.
Rosario ten un baixo na súa casa que era un antigo bar e que non pensa alugar para evitar máis barullo. A pesar de todo, recoñece que a casa ten boas vistas «pois dá á muralla», di, «e tamén lle dá o sol e está cerquita do centro», engade.
Na rúa, se arremolinan dúas mulleres con catro homes. Están de charla. Nalgunhas esquinas, outras esperan de pé. Abundan os maiores de 70 anos.
«Eu traballo noutro sitio e as horas libre vingo aquí. Polo día, estase tranquilo pero pola noite dá medo. Unha vez case me pega un grupo de rapaces. Hai novos que rompen os retrovisores dos coches. Os xoves isto é un rompedero de botellas», di unha muller que espera na rúa.
Non quere identificarse pero afirma que exerce a profesión sen problemas. «Unha non se mete con ninguén e non estamos vestidas de forma indecente. Aquí todos os veciños saúdannos e cando traballamos o home vai diante e a muller detrás. Todo é moi discreto», conta.
