o mandilón branco é un dos uniformes que infunden máis respecto. No hospital veterinario Rof Codina, os doutores van de azul; os veterinarios residentes, de branco, e os estudantes, de verde. A min, tocoume facer de residente e, coma se tal cousa, me enfundo a bata branca e cóome na consulta do doutor Mariano López García, un veterinario escrupuloso e profuso en todo tipo de explicacións cara ás súas outros pacientes humanos, os donos dos animais.
O primeiro caso desta mañá protagonizouno Baco, un fermoso e alegre exemplar de Golden Retriever, chegado cos seus donos, Manuel e Nekane, desde Vigo cunha uña infectada e mal curada que pode ser un síntoma dun diagnóstico moito peor: o dun cancro de pel ou melanoma.
Baco ten 7 anos e ninguén diría que está enfermo. Os seus donos acoden ao Rof Codina preocupados por un diagnóstico que lles fixo outro veterinario de Vigo que falaba dunha posible melanoma. «Este é un dos peores cancros que se dan nos cans pois teñen unha gran tendencia á metástasis», explica o doutor aos donos.
«Se aínda o cancro está na súa fase inicial, incluso se podería curar, pero iso sería xa unha chiripa. En caso contrario, o prognóstico de vida pode ser de tres meses. Tamén conviría facer unha ecografía para ver se hai lesións abdominais, hepáticas ou no bazo e un TAC, con anestesia, para ver se hai dano no pulmón, encéfalo, fígado ou bazo», explica o doutor.
Manuel e Nekane teñen dous fillos. O episodio da uña, que tardaba en curarse, levounos de consulta en consulta ata que o último veterinario recomendoulles acudir ao hospital Rof Codina, en Lugo, por ter máis medios de diagnóstico. O doutor Mariano López fálalles dunha esperanza de vida de tres meses e da quimioterapia como única forma de frear o cancro, tratamento que duraría dous meses, con fortes efectos secundarios e poucas posibilidades de éxito. «Se a quimioterapia non serve de nada e o can vaino a pasar mal, non merece a pena. É mellor vivir menos tempo e mellor», opinan.
Na consulta do doutor Mariano López, acompáñanme Lara, Sara, Virginia e Eztizen. Son catro estudantes de cuarto de Veterinaria.
«Esta é a nosa segunda semana de prácticas. A primeira fixemos suturas e cirurxías tuteladas con cachorros da Protectora», afirman as mozas, que esta mesma mañá acababan de asistir á extracción dun anaco de óso da boca dun schnauzer miniatura.
Para a seguinte consulta, trasladámonos á sala de Raios X. Alí espéranos Bruto, un can que rompeu a morna e ao que lle foi colocada unha placa metálica con parafusos para inmobilizar o óso e contribuír así ao seu cicatrización. Tratábase de facerlle unha nova radiografía nunha revisión habitual. Entramos na sala e atopámonos ao can tombado sobre a padiola, anestesiado. Fáiselle a placa e minutos despois imos á sala onde outras veterinarias, especializadas en diagnóstico por imaxe, interpretan o resultado. «Vai ben, vai cicatrizando xa o óso, pero aínda debe seguir así un tempo», confirma o doutor.
Mariano López é tamén profesor asociado da facultade de Veterinaria. Pasa dúas semanas en quirófano e outra en consulta, quenda que comparte con outros dous compañeiros. «Traballar nun hospital ten de bo que discutes os casos cos teus compañeiros e hai máis medios diagnósticos», di, de camiño a outra consulta.
Entra Maya e non vén soa. Con ela -unha highland white terrier, de 3 anos- acode á consulta a súa compañeira, Luka, unha shitsu de 2 anos. «Unha non se pode separar da outra. Ao principio, sentían celos pero agora levan de marabilla e ata ven a tele xuntas», confirma a dona de ambas, Laura, que descubriu como a Maya caéralle un dente, que deixou na almohadilla do seu berce.
Mariano López é especialista en patoloxía oral. É dicir, é dentista de cans. Observa a Maya e di: «Aquí temos un caso de sarro que creceu pola encía e que vai rompendo o ligamento periodontal». Subimos a Maya á padiola e, a pesar da complicada situación, a cadela déixase observar e abre a boca, ensinando a encía. De paso, revísanselle os oídos. O doutor lle receita un medicamento preventivo para que deixe de acumular sarro e un bo cepillado. Se non fose polo problema bucal, ben podería levar algunha das galletas de premio que hai na consulta.
Belén, que viste bata branca e axudou a soster a Maya na padiola, leva xa dez meses como interna. Pouco queda como residente. Agora, as súas expectativas pasan por formarse como neuróloga. «Hai unha praza para toda España en Barcelona e será difícil pero me gustaría chegar á diplomatura europea», comenta mentres volvemos á consulta inicial, esta vez para revisar a Maddox, un schnauzer, cunha úlcera nun ollo. «Ten a ferida un pouco aberta así que hai que darlle cobertura antibiótica para que non se infecte», afirma Óscar, o veterinario que exerce de oftalmólogo. A Maddox, colocáronlle unha lente de contacto, que está engurrada. O doutor decide sacarlle sangue da yugular para extraer soro co que poder facerlle un colirio. O can, que está sedado, non se opón á agulla. «Con isto e un pequeno lifting ao redor do ollo, como os que ten Cher, podemos solucionarlle a úlcera a este can», explica Óscar.
En cinco minutos, Maddox comeza a espertarse. Pono de pé e o can pon a proba a estabilidade das súas patas. Aos poucos, volve á realidade. Colgo a bata coa certeza de que non valería para extraerlle sangue da yugular a ninguén, pero encantada con estes enfermos tan especiais e, tomemos nota, tan pacientes.
