«Á primeira hora desta mañá veu a espertarnos unha señora maior cun bizcocho e unhas madalenas recentemente feitas», recordaba, case se relambía aínda, un dos 26 mozos que acamparon na Praza Maior na noite do xoves ao venres. E, polas pintas que ía tomando a cousa, onte á noite serían moitos máis.
Ésa é a metáfora que pode condensar o que estes días se está vivindo en Lugo e, é de supor, en calquera das moitas cidades nas que se repite a escena: unha democracia aínda fumarenta, recentemente saída do forno, coa masa aínda por asentar, cunha pinta estupenda pero que só se poderá saborear cando se vaia arrefriando.
A maioría dos que van e veñen polo minicampamento son novos, pero ante a mesa informativa párase todo tipo de xente. Uns confórmanse só con asinar, outros levan ademais os manifestos, pero a maioría párase a debater, a compartir as súas opinións, nunha recreación actualizada das orixes da democracia, a rúa como foro cívico.
«Este rapaz e eu levamos tres días aquí», explica un dos acampados a un funcionario xubilado con ideas prestadas por Intereconomía, «e nin sequera sei a que partido vota, nin me importa. A min non me convocou ninguén, nin pertenzo a ningunha asociación. Simplemente estamos de acordo en que hai que cambiar o sistema». Non hai, con todo, violencia na conversación, á que se unen outros mozos e outros cidadáns que se achegan. O intercambio de ideas segue, e ao final ata resulta que o xubilado coincide en moitos puntos dos que se reclaman. E ata consegue certa aprobación dos outros coa súa aposta por reformularse o sistema autonómico.
A xente achega de todo, desde termos de café ou caldo de carne a ideas e propostas. «Eu vou vir esta noite convosco», asegura outra muller que se pasa a recoller uns panfletos, «pero os meus dous fillos non queren. Desde pequenos levándoos a manifestacións, para que agora sálganme así», chancea resignada.
Opinión informada
«Non somos un movemento organizado como tal», explica outro dos que están na mesa informativa a un home de americana que se achegou a debater sobre a utilidade do voto en branco ou a abstención, «nin lle dicimos a ninguén o que ten que votar. Pero podemos cambiar as cousas». Hai opinións para todos os gustos, pero chama a atención que a maioría delas están ben formadas e ben informadas, con referencias precisas a puntos da lei electoral e reclamacións bastante asentadas na realidade que tenden a marxinar as máis utópicas.
Un licenciado en Ciencias Políticas e apaixonado das redes e os movementos sociais achégase ao grupo. A súa preocupación, desde o plano académico e tamén desde a simpatía cara a este fenómeno, é o futuro. Como a de todos. Ninguén sabe que sucederá despois, o 23-M, nin como se articulará este movemento para que non se disolva como un azucarillo, ou non sexa fagocitado polos partidos. «Supoño que terá que ser en Madrid onde se dea esa evolución, onde o movemento poida entrar en contacto cos políticos, non cos partidos», considera outro dos concentrados, que aplica o concepto «franquía» ás mobilizacións que se foron reproducindo por todo o país a remolque da da Porta de Sol.
Dous metros máis aló, o xubilado de antes segue en pleno debate cunha moza que está en paro e cun novo profesor que esixe que os políticos paguen polas súas decisións irresponsables. Non hai berros nin malos modos e tamén nese círculo a clave é o futuro, ante un presente que non gusta a ningún deles.
Un presente que, aínda que poida parecer contraditorio, tamén gusta a todos porque, pase o que pase mañá, a sociedade xa recuperou o seu espazo para o debate público e civilizado. Aínda que só sexa por iso, coinciden, xa mereceu a pena.
