A actriz e modelo con raíces na Viveiro Ester Expósito, celebrity con máis de 28,6 millóns de seguidores en redes, acaba de cumprir un dos soños da súa infancia: participar nunha película de terror. E estreouse con dous mestres, Jaume Balagueró e Álex da Igrexa, director e produtor, respectivamente, de Venus.
"Encántame o terror desde pequena, unha das cousas na miña lista de personaxes –porque sempre quixen ser actriz– era protagonizar unha peli de terror", declara a protagonista de Venus, décima longametraxe de Balagueró, primeiro do catalán para o selo The Fear Collection.
A película, inspirada en Os soños na casa da bruxa, de HP Lovecraft, mestura o drama rueiro e as drogas cun edificio maldito, pesadelos sanguentos e horror cósmico.
"Foi moi divertido –afirma a actriz con raíces en Viveiro nunha entrevista–, e non só polo proxecto, que é unha historia moi poderosa e un personaxe moi particular, senón porque estivesen eles (Balagueró e Da Igrexa) detrás, foi moi ilusionante".
"Ademais, o xénero en si é moi divertido de facer, porque permíteche unhas licenzas e uns códigos diferentes e con esta, que é unha película particularmente salvaxe, eu víngome arriba e non me achanto", ri a madrileña.
"é frenética, salvaxe, incluso sen serra eléctrica, porque non facía falta", engade o creador da saga [REC], afeccionado a que a usen as súas heroínas, mientra Expósito ao seu lado confirma coa cabeza: "Cun televisor e unhas grapas", xa vale, agrega a actriz dando pequenas pistas do seu personaxe.
"A idea sempre foi facer unha película de horror sobrenatural cósmico e metelo nun ambiente absolutamente próximo. Empeza nunha macrodiscoteca moi coñecida de Madrid, e sae todo o arrabalde; todo é moi cañí, moi de verdade. Combinar iso era o máis interesante", afirma o director de Mentres dormes.
Para Balagueró, o xénero "sempre se está renovando, pero opina que a xente quere ver terror no seu propio ambiente. "[REC] (2007), recorda, ocorría nunha contorna próxima, nun edificio de Barcelona como outros tantos, e iso foi parte do seu enorme éxito, tamén internacional".
Expósito conta que Lucía, o seu personaxe, é un pouco conflitivo, "un pouco kamikaze –explica–, distanciouse da súa familia e foise de casa moi nova. Leva anos sen ver á súa irmá nin á súa sobriña e traballa de go-gó de tecno nesta discoteca, e acaba de armar un plan con outra persoa para roubar unha gran cantidade de droga ao dono da discoteca.
"é como unha fuxida cara a adiante, é un pouco por esa cousa de impulsos que ten, de vou "e fágoo", tamén é moi valente e non é vítima en ningún momento da película (...). Sáelle mal a xogada e ten que esconderse, así que se vai a casa da súa irmá (Ángela Cremonte), o que lles vai a remover porque levan anos sen verse; dáche unha idea de como é
No edificio viven tres mulleres maiores –estupenda Magüi Mira– e a filla con síndrome de Down dunha delas. "elas achegan esta cousa do poder feminino que ten a película, e de que o mal máis absoluto provén das mulleres". "Non é feminismo, é simplemente unha película feminina", rexeita Balagueró.
