Os xornalistas adoitamos ter a sensación de que nunca imos formar parte das historias que escribimos. E, deontológicamente falando, así debería ser. Aínda que ás veces caer nos perigos sobre os que tantas veces advertimos pode axudarnos a tratar o tema con máis humanidade —e experiencia— de aí en diante. Este fin de semana estafáronme 125 euros. E dunha forma moi sinxela, como son en realidade a maioría das ciberestafas, con ciberdelincuentes comúns moi afastados do imaxinario de hacker que encripta códigos a través de servidores pantasma que nos mostran as películas.
O cebo, neste caso, era un paradisíaco aloxamento no corazón do Gerês portugués, anunciado nese filtro capaz de transformar calquera paraxe nunha portada da National Geographic que é Instagram. Entre fotografías dun suposto resort de ilusión, emerxeu o primeiro sinal de alerta: non se anuncian en portais turísticos convencionais para esquivar as súas comisións. A segunda advertencia: "Nãou aceitamos pagamentos com cartãou, apenas transferência"..
Algo me dixo que non debía seguir, aínda que é fácil dicilo a touro pasado e non cando un pode verse xa no destino, animado por decenas de boas reseñas que, relidas unha vez estafado, parecen escritas polos propios estafadores, sempre falando genéricamente da zona pero sen concretar un núcleo.
A conta de destino, cun interminable número que tampouco invitaba a confiar —aínda que un descoñece o sistema bancario luso—, non soportaba transferencias inmediatas, polo que me cominaron a achegar o comprobante do pago. A sorpresa veu cando no seguinte correo electrónico desculpábanse alegando que non se fiaban da miña entidade —banco de referencia en Galicia—, polo que, "sentindo muito", procedían a deixar sen efecto o meu reserva. "E o dinheiro quando mo devolvem?", inquirinlles nunha mensaxe disfrazada con palabras amables en portugués que a duras penas disimulaban o ton apremiante da miña esixencia, cando xa me temía o peor. E fíxose o silencio, que a diferenza do administrativo vén ratificar que fuches estafado.
Como a operación foi en fin de semana, a transferencia executouse inexorablemente á primeira hora do luns. A solución da miña entidade: unha petición da devolución apoiada por unha denuncia policial. ¿Vale a pena ir a comisaría por 125 euros? Valeuna se se consegue algo —algo que non é sempre sinxelo segundo advertiu o banco—. Polo diñeiro, tamén, pero sobre todo para intentar quitarche o amolo que che embarga se róubanche dunha plumada os aforros. E, de paso, evitar que lle pase a outros.
SENTIDO COMÚN. A Policía ten toda a razón co tópico do sentido común. O máis seguro é fiarse só de canles oficiais ou coñecidas e desconfiar cando a conta de ingreso alárgase como unha desas claves antigas de wifi. Por moi bonitas que se vexan as fotos de Instagram.
