A crecente demanda de traballadores en granxas lácteas abre un importante nicho de emprego

As que seguen son cada vez máis grandes e están abocadas a incorporar man de obra ►Expertos na materia sinalan como hándicaps a falta de persoal preparado e de disposición dos titulares a ofrecer condicións laborais "razoables"
Un trabajador ordeñando las vacas en una explotación láctea
photo_camera Un trabajador ordeñando las vacas en una explotación láctea

Apenas quince anos son os que separan a Galicia das 100.000 explotacións lácteas doutra con pouco máis de 8.700 que, con todo, suman máis cabezas de gando e produción. A razón é que as que lograron superar o proceso de modernización do sector e os embates das cíclicas crises de prezos son cada vez máis grandes e afástanse do concepto de granxa familiar, na que bastaba co traballo de pais e fillos. Moitas son hoxe empresas que necesitan de man de obra externa e o rumbo que segue o sector anticipa que a incorporación de persoal irá a máis, brindando un nicho de emprego no cal expertos na materia ven dous "problemas". Un é a falta de xefes dispostos a ofrecer unhas condicións laborais que compensen un traballo considerado tradicionalmente como sacrificado. O outro, a escaseza de candidatos cualificados e motivados.

Apúntaos Juan Freire, asesor de explotacións na Cooperativa Agraria Provincial da Coruña e responsable da organización do traballo en Granxa ou Cancelo, quen vaticina que o irreversible proceso de desaparición de explotacións reducirá o seu número a "4.000 como moito" en apenas un lustro, aínda que as de maior tamaño duplicarán as vacas en ordeño. Os seus titulares veranse abocados a contratar persoal, un paso que xa deron moitas. As que máis asalariados teñen na comunidade roldan a ducia, pero son moi poucas. Hai bastantes granxas grandes que suman entre dúas e cinco asalariados e un número considerable de explotacións familiares -con entre 60 e 100 reses- que incorporaron un empregado en busca dunha mellor calidade de vida para os seus titulares.

Estes traballadores, maioritariamente homes entre os 30 e 40 anos, non teñen un perfil definido. Algúns poden acreditar experiencia porque proceden de pequenas explotacións que pecharon ou que aínda manteñen, pero o resto chega doutros sectores golpeados pola secuela do paro ou son estranxeiros aos que hai que formar. Aínda que todo se aprende, Juan Freire considera fundamental a "vocación" para dedicarse á actividade agraria, sobre todo en explotacións medianas onde hai que facer todo tipo de tarefas.

CONDICIóNS. Tamén ve importante a "motivación", unha actitude que cre que hai que alimentar con salarios, horarios e días de descanso "razoables". "Que ilusión vai ter unha persoa profesionalmente boa cobrando 900 euros ao mes?", pregúntase. Ese é o soldo medio que lle pagan aos empregados nas granxas que asesora a súa empresa, cun día libre á semana e entre cinco e dez de vacacións ao ano. Condicións que poderían extrapolarse a moitas outras. Un traballo de campo realizado pola cooperativa Seragro, especializada na prestación de servizos técnicos a ganderías, sitúa entre 700 e 900 euros o salario medio, en catro as xornadas de descanso mensuais e en 18 as de vacacións.

"Hai gandeiros aos que lles parece que teñen un criado", reproba Freire, que alude a granxas da provincia de Lugo con persoal de procedencia suramericana. "Ter tres empregados explotados nunha cabana por 500 euros ao mes crea unha imaxe do sector que non anima a traballar nel", di. Caso ben distinto é o de Granxa O Cancelo, un referente na xestión de capital humano en Galicia. Os seus oito traballadores gañan uns 1.400 euros, dispoñen de seis días libres ao mes e 30 de vacacións. Ten implantado un sistema de incentivos polo logro de obxectivos.

Salvo excepcións, a inestabilidade laboral provoca unha "elevada rotación" no emprego nas explotacións, ao que Freire, Unións Agrarias e Asaja engaden a "falta de xente formada para traballar nas vacas". Os mozos que saen das escolas agrarias son moi poucos e adoitan ter a súa propia granxa.

Comentarios