Os herdeiros de Franco consideran que "non é razoable" que lles priven dos bens que alberga o Pazo de Meirás, que terán que devolver ao Estado a próxima semana, polo que o seu avogado, Antonio Gil, expuxo este mércores en sede xudicial que estarían dispostos a permitir que quedasen dentro do inmoble "a partir dun acordo minimamente razoable", incluso "mediante un prezo razoable aínda que sexa simbólico".
O edificio da antiga Audiencia Provincial da Coruña acolleu nesta xornada e con gran expectación mediática a vista sobre as cautelares que prohiben aos Franco mover bens mobles do Pazo de Meirás mentres se inventarían, medidas ás que se opoñen os herdeiros do ditador ao alegar que "son improcedentes" e non son "accesorias ou instrumentais".
BENS. O xefe da Avogacía do Estado en Galicia, Javier Suárez, defendeu o mantemento de devanditas medidas, ás que engadiu a constitución dun depósito xudicial dos bens mobles, salvo os persoais, asumindo o Estado a condición de depositario, sobre a base de que aínda que non formaban parte da demanda de devolución do inmoble produciuse despois un "debate" ante a obrigación de entrega do pazo.
Neste contexto, o detonante foi unha "noticia que aparece nos xornais un fin de semana dicindo que o Pazo de Meirás ía ser completamente baleirado", narrou Suárez. "Nunhas horas articulamos unha reacción ante esa situación" e "antes que calquera outra cousa hai que analizar o que hai no pazo", de maneira que ata que se entregue provisionalmente "non salga nada".
"Se non se xerase alarma" quizá non se pediu o depósito xudicial dos bens, engadiu o letrado da Xunta.
As árbores, escudos, hórreos son elementos que o avogado do Estado considera parte do inmoble, e os obxectos que Patrimonio Nacional colocou no pazo tamén formarían parte do mesmo, por vínculo de finalidade, xa que son bens afectos ao uso polo xefe do Estado para servir ao uso institucional do Pazo de Meirás.
A pesar de que Gil advertiu de que en ningún momento ata agora mencionouse que haxa bens de Patrimonio Nacional no interior do inmoble, Suárez indicou que "o máis razoable" ata que a sentenza sexa definitiva, un ano, calculou, é que se manteña a unidade do pazo" e "é difícil manter o uso do pazo se se baleira".
Así, "non hai ningunha dúbida" sobre os elementos estruturais, como balaustradas, pináculos, hórreos, estatuas, relevos, escudos ou bens desta natureza, así como outros "que poida considerarse que por razón do seu destino deban incorporarse ao ben inmoble".
DEVOLUCIÓN. Pola contra, o letrado dos Franco, que cuestionou o momento procesual de presentar esta solicitude, preguntouse para que lles dan aos familiares do ditador un prazo de entrega das chaves do pazo porque "un non tarda 22 días en pór as chaves encima da mesa. ¿Para que se lle dá ese prazo? Para que poida retirar as cousas que hai no seu interior".
Así, tras negar que fosen levar devanditos bens en 50 camións, como se publicou, aceptou que se lle diga que "hai ese risco" de que se trasladen os mobles "pero non cando hai unha noticia en prensa que di que os meus representados van levar as cousas, porque iso imponse por concepto".
"Que todo iso se me entregue, que permaneza no pazo, é matar moscas a canonazos", resolveu.
Para o avogado da Xunta, a visión dos Franco é "simplista e reduccionista" e cre que o inventario debe abarcar a totalidade de bens existentes "sen distinción", pois os elementos do pazo son "melloras" e este tipo de cuestións deberán valorarse coa execución definitiva da sentenza.
Tras afear aos herdeiros do ditador que "sen rubor" digan que o Estado "non ten dereito aos bens" que hai na leira, xustificou as medidas cautelares ante o "risco e alarma" que se corre de que os Franco "destinen ao seu antollo" o que se atopa no interior do pazo, xa que as súas declaracións sobre a súa oposición a devanditas medidas evidencia "a súa intencionalidade e risco" para o dereito de propiedade.
Os Concellos de Sada e A Coruña e a Deputación provincial apoiaron estas medidas cautelares, polo que será agora a titular do Xulgado de Primeira Instancia número 1 da Coruña, Marta Canles, a que dite resolución respecto diso.
