Rosa Gómez Macenlle, de 55 anos de idade e veciña de Bueu, contaxiouse de covid "ao mes de recibir a segunda dose" da vacina Pfizer e a pesar de non baixar nunca a garda. O virus transmitiullo un dos seus fillos e, aínda que conseguiu remontar o embiste, conta a súa historia para axitar conciencias. Hoxe aínda lida coas "secuelas" da enfermidade e loita contra o "golpe psicolóxico" do medo que lle provocou a tira e afrouxa co coronavirus.
Por como transcorreron os feitos está convencida de que se infectou o 9 de xullo, o día antes de empezar as vacacións, cando o seu fillo de 20 anos advertiulle pola mañá de que se atopaba mal. "Entrei na súa habitación sen máscara nin nada e vin que efectivamente tiña 40,2 de febre".
Rosa púxolle uns panos fríos e chamou ao seu traballo para dicir que ese día non iría por precaución, pero "sen imaxinar en ningún momento" que aquilo podería ser covid. O seu fillo é un mozo "moi responsable, que non se vai de festa e que xamais deu un problema no confinamento por non saír", por iso vía "difícil" que o virus puidese chegar por esa porta. De feito, o mozo estivera toda a semana en casa da súa parella e a única saída de todos eses días fora para "ir ao supermercado".
No entanto, tendo en conta o contexto, Rosa deu aviso ao Sergas e unha proba rápida confirmou que en realidade o seu fillo "era positivo". "Quedamos todos fatal e enseguida deime conta que seguramente eu tamén estaría contaxiada. A habitación na que entrara tiña que estar cargada de virus".
O "medo a ser hospitalizada" levoulle a esperar en cama e "afortunadamente" o seu estado mellorou
EFECTOS DA INFECCIÓN. Seguindo as indicacións médicas, o seu marido e o seu outro fillo (xemelgo do contaxiado) illáronse na bufarda da vivenda, mentres Rosa e o seu fillo enfermo quedaron na planta baixa. A primeira noite vixiou que todo estivese en orde, sentada nunha cadeira "no corredor e coas fiestras abertas". A segunda xa se notou "rara" e un día despois unha PCR sentenciou que aqueles síntomas eran obra do covid. "Aí empezou o calvario, porque tiven que meterme na habitación e matábame non poder atender ao meu fillo enfermo e o pánico de que os outros dous puidésense contaxiar. Sempre estaba atenta a ver se tosían ou non. Foi horrible, un caos, a miña desesperación".
O seu fillo recuperouse ao cabo de catro días, pero no seu caso os síntomas foron empeorando ata tocar teito o día do Carmen (16 de xullo), "sen dúbida o peor de todos". Rosa estaba deitada, pero "tiña a sensación de estar a correr", custáballe tragar saliva e sentía puntos fortes nas costas".
O "medo a ser hospitalizada" levoulle a esperar en cama e "afortunadamente" o seu estado mellorou, aínda que sabe que foi unha aposta de risco. "Seguramente haberá outros casos parecidos que acaban na UCI de tanto esperar, algo que xa sabemos que non se debe facer, pero que ás veces é inevitable. Isto non é calquera enfermidade. Ir ao hospital dá moito medo".
Durante a infección a febre non alcanzou picos altos, pero "o nariz desfíxose por dentro e por fóra" debido a unha "conxestión brutal". Agora aínda lle tremen as pernas e ten momentos nos que as forzas lle fraquean. A sensación de afogo tampouco se foi do todo e moitas veces ten a impresión "de estar a andar costa arriba".
"Aos dez días, se non tiveches síntomas os últimos tres, danche o alta, pero eu seguín en casa 15 días máis"
O MÁiS DURO. Rosa xamais pensou que se podía contaxiar de covid. "Quen me coñece sabe que son a persoa máis prudente que hai. Desde un principio sempre fun con máscara e no traballo tamén se adoptaron medidas para evitar as aglomeracións", di durante a conversación.
Agora que o pasou gustaríalle trasladar á poboación que "as vacinas non son infalibles" nin evitan pasar por episodios como os que sufriu na súa casa. "Estar vacinado non impídeche contaxiarche nin contaxiar", advirte. O seu fillo aínda "sente mal por transmitir o virus" e a "culpabilidade" aínda lle mordisquea a pesar de que a súa nai non ten "nada que recriminarlle". No caso de Rosa a peaxe máis cara foi "o medo que sentín na miña casa a contaxiar ao resto e a impotencia de non poder axudar".
Segundo di, aínda non foi capaz de volver ao supermercado ou visitar aos seus pais, "porque non me fío nin do meu cura". "Se xa lle tiña medo" asegura que "agora é horrible" e que tampouco axuda "o feito de que non che fagan unha PCR" para confirmar o suposto fin da infección. "Aos dez días, se non tiveches síntomas os últimos tres, danche o alta, pero eu seguín en casa 15 días máis. Ningunha gripe é comparable a isto".
