O Supremo conclúe que La Manada actuou con pleno "coñecemento" e que a vítima non consentiu

O Alto Tribunal recrimina aos acusados que reafirmaran a súa actitude, que ve como "unha clara denigración da muller" 

La Manada. ARCHIVO
photo_camera A Manda. ARQUIVO

O Tribunal Supremo sentenciou que os cinco membros da Manada actuaron con pleno "coñecemento" do que estaban a facer, "buscaron expresamente a situación, sen que a vítima tivese coñecemento algún" do que ía suceder e que o silencio da moza "só se pode interpretar como unha negativa". 

Os maxistrados consideran que o que ocorreu a noite de Sanfermíns de 2016 en Pamplona foi "unha violación múltiple, efectuada por cinco persoas, na que todos participan como autores" e na que a vítima foi obxecto de polo "menos dez agresións sexuais". "Todo iso implica unha intensificación da intimidación que sufriu a vítima con efectiva diminución de capacidade de resposta, dando lugar todo iso a un aumento cualitativo da gravidade da situación", explica a Sala. 

Así o manifesta a Sala do Penal do Supremo nunha extensa e contundente sentenza cuxo fallo xa se deu a coñecer o pasado 21 de xuño: José Ángel Prenda, Antonio Manuel Guerrero, Jesús Escudero, Ángel Boza e Alfonso Jesús Cabezuelo foron condenados a 15 anos de prisión por un delito continuado de violación, non por abuso sexual, cos agravantes específicas de trato vexatorio e actuación conxunta de dúas ou máis persoas. 

Segundo di a sentenza, do relato dos feitos ocorridos o 7 de xullo de 2016 en Pamplona despréndese, "con total claridade", que os cinco membros da Manada "buscaron expresamente a situación, sen que a vítima tivese coñecemento algún, desde o momento mesmo en que coñeceron que a moza estaba soa e que non atopaba aos seus amigos". 

Os maxistrados do Supremo deixan claro que a vítima se sentiu "impresionada, con medo, sen capacidade de reacción", e experimentou "unha sensación de angustia" e un "intenso abafo e desasosego que lle produciu estupor e fíxolle adoptar unha actitude de sometemento e pasividade, determinándolle a facer o que os procesados dicíanlle que fixese". 

SOMETER: HUMILLAR A UNHA PERSOA. Por se non queda suficientemente claro, a sentenza tira do dicionario da Real Academia Española (RAE) para expor o signficado do verbo "someter", que na súa primeira acepción é "humillar a unha persoa", conduta na que os acusados se excederon", impuxéronlle á vítima e da que se desprende unha "clara denigración como muller". 

Así, consideran que a situación descrita nos feitos probados da sentenza leva en si mesma "un forte compoñente intimidatorio", como "é o ataque sexual a unha moza nova e nun lugar solitario, recóndito, angosto e sen saída", ao que din que foi conducida agarrada do brazo por dous dos acusados e rodeada polo resto, atopándose así "abordada polos acusados e embriagada". 

Neste sentido, os maxistrados insisten varias veces ao longo da sentenza en que tras entrar ao portal a vítima foi sempre "dirixida" polos membros da Manada ao "habitáculo" onde tivo lugar a violación, e unha vez alí sentiuse tan "impresionada" que non tivo "capacidade de reacción". Engaden que aos acusados resultoulles "indiferente" o estado en que a moza se atopaba, "totalmente desprotexida e vulnerable", e que a conduciron ata un lugar "recóndito". 

"Iso sen dúbida produciulle un estado de intimidación que aínda que non fose invencible, si era eficaz para alcanzar o fin proposto polos acusados, que paralizaron a vontade de resistencia da vítima, sen que en momento algún existise consentimento por parte da mesma e sen que sexa admisible forzar o dereito ata extremos de esixir das vítimas actitudes heroicas que inexorablemente as conducirán a sufrir males maiores", subliñan. 

O tribunal formado polos maxistrados Andrés Martínez Arrieta, Andrés Palomo, Ana María Ferrer, Vicente Magro e Susana Polo (relatora da sentenza) explica que nin no delito de agresión sexual nin no de abuso a vítima consente "libremente" a relación sexual. Pero incide en que a diferenza, sinalada pola xurisprudencia do alto tribunal, é que o "autor prevalece da utilización de forza ou intimidación para dobregar a vontade da súa vítima", servíndose dun "clima de temor ou de terror que anual a súa capacidade de resistencia". 

"Mentres que no delito de abuso sexual o consentimento obtense de forma viciada ou se aproveita o estado de incapacidade para obtelo, na agresión sexual a vontade do autor imponse pola forza, ben esta sexa violenta ben o sexa de carácter intimidatorio", apostila a sentenza. Neste sentido, os maxistrados insisten en que non fai falta unha "actitude heroica" da vítima para saber que non está a dar o seu consentimento. 

Ademais, para integrar a intimidación e tipificar como un delito de violación, o Supremo tivo en conta que a vítima tiña cando sucederon os feitos 18 anos de idade e os atacantes, entre 24 e 27, dos que destaca a súa "forte complexión física". Igualmente, subliña que a moza se atopaba soa nunha cidade que non coñecía e que inxerira bebidas alcohólicas.

Comentarios