Unha xuíza de Barcelona desestimou a demanda que presentou o duque de Palma, Iñaki Urdangarín, pola difusión dos seus correos electrónicos, ao entender que deixaron de ser confidenciais ao enviarse desde o seu ordenador de empresa e sendo de "interese xeral" pola súa relación co caso Nóos.
Na súa sentenza, a titular do xulgado de primeira instancia número 46 de Barcelona rexeita así a demanda por vulneración do dereito á honra e á intimidade que o duque interpuxo contra o seu exsocio Diego Torres e sete grupos editoriais, aos que reclamaba unha simbólica indemnización dun euro por difundir informacións relacionadas cos seus correos íntimos.
Na súa demanda -que se dirixía contra os grupos EcoPrensa S.A., Unidad Información General, SLU, El Semanal Digital, Semana S.L., Publicaciones Heres S.L. e Titania Compañía Editorial-, Urdangarín pedía tamén que se prohibise a publicación de correos seus que afectasen á súa intimidade, mensaxes que enviaba desde os computadores do Instituto Nóos, a súa sede laboral.
En primeiro lugar, a xuíza recorda na súa sentenza que as noticias publicadas ata agora sobre os correos "sucedéronse no ámbito dunha investigación xudicial de extremísima relevancia" e, por ese motivo, "é incuestionable o interese xeral que os mails tiñan, diluíndose forzosamente o dereito á intimidade (...)".
Ademais, a maxistrada argumenta que Urdangarín transmitía esas mensaxes desde un computador situado na sede do Instituto Nóos en que traballaba e que era consciente de que todos os equipos informáticos da empresa eran "controlados periodicamente por varias entidades".
Por iso, razoa a maxistrada, a información que Urdangarín enviaba a través dos correos electrónicos os mandaba desde o seu ordenador profesional "perden toda a súa esencia de confidencialidade".
A sentenza, que non é firme, admite que a información relativa á esfera persoal, "como poden ser as revelacións de relacións afectivas", pode ser allea o interese público, pero insiste en que debería ser o propio Iñaki Urdangarín quen se preocupase de asegurar a súa confidencialidade.
"E o que é evidente é que este celo ou coidado non se tivo, remitíndose correos impropios do seu cargo e a posición institucional que ocupa o demandado (no caso dos correos xocosos) ou remitíndose correos de carácter absolutamente privados desde computadores que non contaban coa suficiente protección (...)", engade a xuíza.
Para a maxistrada, "é notorio e indubitado" que o esposo da infanta Cristina "sabía perfectamente o control ao que estaban sometidos os ordenadores da empresa e, aínda que agora está claro que non consente que os correos sexan publicados, no seu momento consentiu en remitir información de carácter persoal a través dos mesmos, e con iso diluíu a protección que o dereito de intimidade outorga a todos os cidadáns (...)".
Outro argumento da xuíza é que se descoñece o número, contido, destinatario e carácter dos correos que Urdangarín enviou desde o seu ordenador e que, ademais, ignórase "quen os ten nin se dispón unicamente deles o señor Diego Torres ou máis xente", como o persoal do Instituto Nóos, os enxeñeiros que facían os backups ou persoal do CNI que tamén se encargaba desa tarefa.
A xuíza recorda no seu fallo que os computadores do Instituto Nóos eran de uso "común" para todos os traballadores da empresa, "o que permite considerar que a información arquivada no disco duro era accesible a todos eles (...)".
A xuíza desestima a demanda que interpuxo Urdangarín pola difusión dos seus correos electrónicos
