"Por favor, vacínense", di un tinerfeño de 39 anos e deportista desde o hospital

Atrasou a inmunización ata agosto, confiado ao ser novo e coidadoso coa alimentación, e tras contaxiarse de covid pasou oito días na Uci

Un paciente enfermo de coronavirus en la Uci de un hospital. EFE
photo_camera Un paciente enfermo de coronavirus na Uci dun hospital. EFE

O canario D.C., de 39 anos, practicaba deporte cinco veces á semana e preocupábase pola súa alimentación antes de ser diagnosticado de covid, enfermidade contra a que non se vacinou, e que o fixo acabar na Uci dun hospital, desde onde fai un chamamento á súa xeración: "Por favor, vacínense"

O mozo, sen patoloxías previas, asegura por teléfono desde a planta dun hospital que, ao non poñerse en contacto con el o Servizo Canario da Saúde, a mediados de xuño colleu cita para vacinarse e déronlle data para agosto, polo que decidiu esperar ao día e non presentarse aos puntos de vacinación masiva sen cita habilitados. 

Critica que o Servizo Canario da Saúde non se puxese en contacto con el "por algún tipo de erro" que descoñece, pois xa en xuño a maioría dos seus amigos da súa idade recibiran algunha das doses da vacina. 

D.C. lamenta terse deixado levar polas ocupacións do día a día e esperar a vacinarse en agosto, pois, segundo afirma, nunca barallou que unha persoa nova, activa e sen problemas de saúde como o podería acabar nunha Uci. 

"Non pensei que me ía tocar así de forte; crin que ía ser como unha gripe", admite o paciente, quen asegura que, no entanto, era coidadoso e respectaba as medidas e sempre levaba máscara porque sabía que en Tenerife hai agora "moitos contaxios". 

"Na Uci vense cousas bastante duras; había persoas que estaban moi mal ao meu lado", explica

Con todo, "a mala sorte" cruzouse no seu camiño e un amigo, co que di que apenas tivo contacto, contaxioulle o coronavirus e el á súa noiva, de 25 anos, quen tampouco estaba vacinada e tamén estivo ingresada unha semana no hospital. 

Afeccionado ao boxeo e preocupado pola boa alimentación, D.C. pasou posiblemente os peores oito días da súa vida na Uci, onde houbo momentos nos que pensou na posibilidade de que podía morrer. Cando deixou de estar sedado e recobrou a conciencia deuse conta onde estaba: sen poder respirar e cun "medo tremendo"

"Na Uci vense cousas bastante duras; había persoas que estaban moi mal ao meu lado", asevera o mozo, quen recoñece que sentiu pánico porque non sabía se ía mellorar ou non, xa que os seus pulmóns "estaban moi mal". 

Aínda que podía esperar que podía enfermar de covid "pola cantidade de contaxios que hai", D.C. xamais pensou que o podía "coller así de forte". 

"Os mozos pensamos que estamos fortes e que non nos vai a pasar nada", lamenta. Con todo, "é unha lotería" que lle pode tocar a calquera, "non só aos vellos", e máis aínda se non está vacinado. 

Xa en planta e fóra de risco, D.C. alégrase de atoparse "moito mellor", agradece aos sanitarios o seu esforzo e soña con saír do hospital e abrazar o seu fillo.

Comentarios