Carlos, un mozo andaluz de 34 anos, sufriu homofobia no seu pobo desde que era neno, antes sequera de saber que era homosexual: os insultos e as ameazas un día convertéronse en agresión física que, tras un longo camiño xudicial, foi recoñecida co agravante de delito de odio por homofobia.
Tras o asasinato do mozo Samuel na Coruña, Carlos quere alzar a voz e contar a súa historia porque considera que estas agresións son intolerables e chegou o momento de que se denuncien estes comportamentos.
"Sempre tes o risco, ao ser visible. Se non fose visible non tería tantos problemas, pero como se che nota que non es igual que eles, xa é motivo para que péguenche. (...) Chorei na concentración por Samuel porque sinto que podía ser eu, que me podía pasar a min directamente, por iso decidín falar aínda que é un tema que non me gusta remover", explica este mozo andaluz nunha entrevista con Efe.
Carlos conta que é "dos gais que non pode ocultalo" e que no seu pobo machucárono" desde pequeno pola súa condición sexual, incluso antes de que fose consciente da súa homosexualidade.
Conforme foi crecendo, empezaron a porlle alcumes, a insultalo e ameazalo nas redes sociais.
"Un día, á saída do autobús, en pleno centro, colléronme dous mozos e empezaron a insultarme e a chamarme 'maricón'. Eu normalmente non salto porque se o que hai detrás, pero ese día saltei e pregunteilles que problema tiñan comigo. Un agarroume e outro me deu unha puñada no oído", recorda.
Ese mesmo día, Carlos denunciou os feitos ante a Garda Civil, que dous xuíces diferentes cualificaron como falta sen o agravante de delito de odio por homofobia, pero tras o segundo recurso un terceiro xuíz si a considerou.
O mozo, que se foi do pobo a unha gran cidade, lamenta que sufrir violencia estea normalizado no colectivo LGTBI e fixo un chamamento a que as vítimas denuncien.
Ao seu xuízo, a sociedade hase polarizado moito co discurso da extrema dereita que, dixo, está a calar entre os máis novos.
"SOMOS SOBREVIVENTES". Espiña é unha moza trans sevillana de 24 anos que asegura que os insultos, a discriminación e as miradas hostís son a súa "día a día": "Aquí todo o mundo quere meterse na túa vida, coma se tiveses un problema, coartarte a liberdade. (...) Cada persoa atopa o xeito de poder sobrevivir", relata.
"Parece que temos que ser maniquíes, e non só a transexualidad e a homosexualidade, cando che saes un pouco do normativo, do canon imposto, do branco e do negro, ao final acábanche sinalando. Pero a vida ten moitas cores e eu, aínda que me vista de negro, por dentro son de purpurina", defende.
Espiña denunciou en máis dunha ocasión agresións. A primeira vez, estaba no instituto, aínda non fixera a transición, e varios compañeiros foron expulsados do centro como consecuencia do seu comportamento.
"Despuntaba polo xeito de vestir, eu tiña cara de nena e iso daba lugar a agresións de todo tipo. Non podía pasar por un corredor, estaban a esperarme e tirábanme ao chan, cuspíanme, pisábanme a cabeza, queríanme quitar a roupa", rememora.
Esta moza sevillana asevera que os delitos de odio contra o colectivo LGTBI denúncianse pouco porque a policía non os cre e a xustiza tampouco se mobiliza para condenalos: "Hai un ano ameazáronme de morte, denuncieino e aínda non me chamaron", critica.
Tras o asasinato de Samuel, estivo un día enteiro chorando e sentiu "unha impotencia moi grande": "é moi duro que unha persoa, sen facerlle nada a ninguén, a última palabra que escoite antes de morrer sexa 'maricón' e logo mátena".
Espiña pide educación en diversidade tanto nos colexios como nas empresas para mitigar estes comportamentos e fai fincapé en non identificar ao colectivo LGTBI exclusivamente como vítima.
"Está moi ben visibilizar as agresións, pero hai que reforzar tamén a imaxe de supervivencia, contar que se pode, que somos moitos os que pasamos por isto e tiramos para adiante porque moita xente acábase suicidando", conclúe.
Desde a Federación Federación Estatal de Lesbianas, Gais, Trans e Bisexuais (Felgtb), a experta en delitos de odio Arantxa Miranda destaca que a porcentaxe de infradenuncia por lgtbifobia é altísimo e avoga por formar aos corpos policiais igual que se fixo para delitos con vítimas menores ou para combater a violencia de xénero.
"Os policías teñen que saber detectar indicadores de polarización que determinan se é ou non delito de odio", como que se insulte á hora de agredir, que o agresor mostre en redes un comportamento agresivo cara ao colectivo LGTBI ou que sexa un momento de relevancia para a vítima ou o autor, como a celebración do Orgullo.
Miranda nega que a sociedade española sexa lgtbifóbica, aínda que recoñece que ao ser cada vez máis visibles, as persoas que pertencen ao colectivo están máis expostas a estas graves condutas, e considera que "non axuda nada o discurso de odio que se está vendo na política".
Tras o asasinato de Samuel, a directora xeral de Diversidade Sexual e Dereitos LGTBI do Ministerio de Igualdade, Boti García Rodrigo, subliñaba esta semana que "consentir impunemente os discursos de odio é o primeiro paso para acender a mecha que conduce aos delitos de odio".
García Rodrigo, que solicitou unha reunión urxente coa Fiscalía especializada de delitos de odio, pedía á cidadanía que ningunha destas violencias quede sen denuncia.
"Todas, todos e todes somos Samuel", sostiña.
