A condición de privilexiado non sempre está unida a unha posición social, a unha medalla na solapa ou a un Ferrari no garaxe. En moitos casos ten que ver con vivir a vida que se quixo para gozar de cada segundo con intensidade. Así sente Alberto Varo e así o transmite o porteiro do Lugo. Para el, ser futbolista é unha ilusión cumprida, un soño compartido co seu pai, Cristóbal, o seu primeiro adestrador, e modelado por dous técnicos claves na súa carreira: Adolfo Baines e Martín Posse.
Alberto Varo é un tipo que xamais renunciará a traballar duro, como lle ensinou a súa familia no barrio de Bonavista e A Canonja, aínda incluso antes de ser un heroe en Tarragona, de parar e meter penaltis e brillar con luz propia na canteira do Nástic.
A aventura empezou onde moitas, na rúa, con dúas "garrafas de auga" na praza de Bonavista. "Xogabamos na rúa. Na Bonavista había unha praza nun mercado moi grande. Ía cos meus irmáns e coa miña avoa, que nos levaba xogar. Montabamos dúas mochilas ou dúas garrafas de auga, metiámolas alí de porterías e tirabámonos a xogar. Iso era o normal", revela Varo.
No seu amor polo fútbol e na súa evolución como xogador, o seu pai, Cristóbal Varo -xogador modesto ao que acompañaba aos partidos de veteranos-, é unha figura central. "O meu pai sempre xogou ao fútbol. Era dianteiro, deses que metían goles. Se cadra por iso eu me metín de porteiro, porque el era o que xutaba e eu o que paraba (chancea). El xogaba no Bonavista de veteranos cando eu xa nacera. Ía sempre con el, metíame no vestiario, leváballe a bolsa e dicíalle: "Toma, ponte as botas", sempre estaba por alí, nese mundo".
Cristóbal tamén era adestrador de fútbol sala e no seu equipo formaron os Varo, tanto Alberto como a súa irmá maior. "Xogaba con cinco anos ao fútbol sala e facíao cos de sete ou oito. Xogaba coa miña irmá nese equipo, que é tres anos maior ca min. O adestrador era o meu pai, que facía un chanchullo coas fichas e metíame por alí para deixarme xogar. Gozaba moito".
"Xoguei ao fútbol sala ata os 18 anos. Alternaba co fútbol. Non se podía, pero no barrio faciamos un texemanexe raro (ri). Cando xogaba no Nástic facíao tamén na Canonja. Cando había partido, como o meu pai era o adestrador, puña o horario para que non me coincidise. Cando acababa o partido cambiábame no coche e ía xogar ao outro", admite Varo.
"O meu pai era moi esixente. Cando acababa o adestramento pedíame que quedásemos a traballar un pouco máis, a facer saídas, o xogo aéreo, a facer uns disparos... Teño moito que agradecer ao meu pai, para min o mellor adestrador que tiven", asegura.
Desde o equipo da Canonja pasou, con 11 anos, á canteira do Nástic. Chegou nunha remesa de distintos clubs tarraconenses. Nese grupo seleccionado estaba un pequeno lateral do La Salle chamado Eduard Campabadal.
Na canteira do Nástic foi queimando etapas ata chegar a xuvenís, onde o modelou Adolfo Baines, o home que o impulsou cara á profesionalidade. "Fíxome porteiro", asegura Varo. "Ensinoume cousas que levaban a ser futbolista profesional. Chamábame despois de comer e dicíame que fose adestrar. Eu dicía: '¿Como vou ir adestrar ás tres da tarde?', e el replicábame: '¿Queres ser porteiro de verdade ou que queres ser? Se queres vente para aquí'. Ía adestrarme con el e tirábame dúas ou tres horas traballando. Foi moi duro, pero el sempre me apoiou e axudoume moito".
O camiño non foi sinxelo para Varo. "Non tiña ningunha tarde libre. Ía adestrarme ás cinco co Nástic e cando acababa chegaba á casa tiña que facer os deberes e quedarme ata as tantas. Non podía deixar a escola, porque os meus pais inculcáronme que tiña que estudar", admite.
Ese esforzo converteu aos seus compañeiros de equipo nos seus amigos e ao seu club na súa segunda familia. Pero o soño converteuse en realidade cando pasou á Pobla de Mafumet, filial do Nástic, cando esgotou a súa etapa xuvenil. Tras un par de anos alí chegou o seu outro gran referente: Martín Posse, exxogador de Vélez Sársfield, Espanyol ou Tenerife. "Á parte do meu pai, Martín Posse deume moito". Co arxentino, Varo logrou un ascenso a Segunda B nunha fase de ascenso na que foi protagonista. No último partido da última rolda ante o Gerena, anotou o primeiro penalti da quenda e parou outro para ser o gran heroe. "Tirara ese penalti 500 veces nos adestramentos. Sabía que tiña que facer e onde ía ir o balón. Cando acabei de xutar pensei: '¿Pero que fas tirando un penalti?'. Xogar ao fútbol sala deume ese plus de pensar que se fora xogador por que non ía disparar. Logo, estaba tan crecido que parei o primeiro penalti que me tiraron".
Con Posse realizou unha gran campaña na Pobla, o que valeu tres oportunidades co Nástic en Segunda B e o seu debut en Segunda co cadro de Tarragona, ante o Valladolid, na casa, o 28 de febreiro de 2016. "O meu pai viu que se fixo realidade un soño. O campo onde adestrabamos de pequenos estaba á beira do estadio do Nástic e el dicíame: '¿Por que non vas xogar aí?'. Cando debutei díxome que iso non era a meta senón que era o inicio". Ese foi o comezo dunha vida exemplar.
"Apareceu a opción de saír cedido ao Barcelona B cando estaba en Segunda B. Ao Barça non se lle pode dicir que non estea na categoría na que estea. Fixen unha primeira semana moi boa de adestramentos e íanme comunicar que empezaría a xira co primeiro equipo e ese mesmo día rompín o menisco interno e pedín a xira", declarou Varo.
En novembro de 2017 adestrou por primeira vez co primeiro equipo do Barça. "É algo que nunca vou esquecer. Poder adestrar con Messi é outra cousa. Algún balón pareille (chanceou)". "Eles están como nunha burbulla, pero estar no vestiario con Messi, con Luis Suárez, con Neymar... Cando vin a Ter Stegen xa alucinei porque para min é o mellor porteiro do mundo. Non sabía como actuar alí. Iso non cho ensinan de pequeno. Non sabía se saudalos, se non facelo, se falarlles... Pero dixen: ‘¿Por que non o vas facer?'. Ao final tes que gozar desta experiencia que che gañaches".
Alberto Varo apreciou o trato de Ter Stegen. "É un tipo moi campechano, aínda que fose alemán. Fala moi ben castelán e estivo moi ben. Estoulle moi agradecido porque sempre me animaba, tiña moi boa relación con el. Ao final tratáronme como a un máis, que é o que quere un mozo do filial. Isto poderei contarllo aos meus fillos, que é algo que non moita xente poderá facer".
"Adestraba pola mañá e pola tarde ía á universidade. Foi unha das mellores decisións que tomei. Educación Primaria era unha carreira que quería facer", di Varo. "Quédanme as prácticas do último curso para dar clase. A falta desas prácticas son profesor tamén, que é algo que me tomo como un logro. É grazas aos meus pais. Se eles non me inculcaran estudar eu non o tería feito", engadiu.
"Sempre me gustou ensinar. Con 14 ou 15 anos herdei o posto do meu pai cando deixou de ser adestrador. Adestraba a nenos e gustábame educalos, darlles uns valores. Gústame ver que as cousas que vas facendo van dando os seus froitos e teñen unha resposta neles".
"Empecei a facer a carreira de Psicoloxía. Sempre din que os porteiros estamos un pouco tolos da cabeza, pois imos facer psicoloxía para entendernos", chancea Varo, que tamén saca o nivel 1 de adestrador de fútbol na delegación de Lugo da Federación Galega.
