LUGO. Non é un adestrador inamovible Alberto Monteagudo. Non é un técnico monolítico, sen arestas nin capacidade de cambio o de Valdeganga. Desde a súa chegada a finais de outubro, o manchego caracterizouse por modificar o que ía mal e tratar de impulsar as virtudes dos xogadores que atravesaban un bo momento de forma. Baixo esa premisa, o Lugo foi un equipo indetectable nos onces iniciais e na distribución dos seus futbolistas sobre o céspede. Se o sistema preferido foi o que xuntou a dous dianteiros con catro centrocampistas por detrás ou o de tres centrais e dous carrileros longos, nas últimas semanas foi gañando terreo a introdución dun mediapunta, unha dianteiro referencia en terreo contrario e a posición de dous mediocentros sobre a medular.
Co 4-2-3-1 sobre o verde do Carlos Tartiere e o Ramón de Carranza, o Lugo volveu mostrar síntomas de recuperación futbolística, de competitividade e equilibrio e a xeración de ocasións en terreo contrario con regularidade. Os últimos minutos de Oviedo e os noventa de Cádiz mostran o camiño a seguir cun debuxo que se axusta ás características especiais de varios futbolistas branquivermellos.
O primeiro e unha das claves da melloría é Juan Muñiz. O asturiano, que xogou de case todo esta tempada, mostra as súas mellores condicións como unidade de enganche entre os dous mediocentros e o "nove".
Ademais de obrigar a que o centro do campo rival non poida deixar espazos entre liñas –que Muñiz sabe aproveitar pola súa capacidade para os pases decisivos e en profundidade ou o disparo a porta-, tamén permite que non haxa un latifundio entre os mediocentros e os dianteiros. A nivel defensivo tamén permite que Pita e Seoane ou Sergio Gil teñan máis axudas na recuperación e o peche de espazos. Na construción do xogo é unha ferramenta máis para a asociación coa medular e os membros da segunda liña que caen de fóra cara a dentro, como son os casos de Tete Morente na dereita e José Carlos Lazo na esquerda.
O debuxo empregado no Tartiere -na última media hora- e no Carranza tamén favorece o papel de Manu Barreiro. O compostelán é unha punta ao uso. Alto, con envergadura suficiente para protexer o balón e favorecer as segundas xogadas, coa habilidade técnica para levar a cabo descargas ao primeiro toque sobre os extremos ou a combinación con Juan Muñiz e coa experiencia e sabedoría para manobrar na área, o santiagués rendeu con máis comodidade como única referencia e non compartindo sitio con outro dianteiro.
