Un Breogán á baixa

A derrota do Leite Río Breogán en Alacante representa un novo paso atrás do equipo lucense, non só na táboa clasificatoria da LEB Oro senón tamén no que debía ser unha lóxica evolución do seu xogo. Obviamente, as lesións foron un obstáculo importante, aínda que non xustifican a ausencia de competitividade dos breoganistas, que insisten nos erros desde o inicio de tempada.

Un equipo con carácter débil desde o inicio da tempada

O Leite Río Breogán non se distingue precisamente pola súa fortaleza mental. é un equipo que demostrou no que vai de tempada a súa falta de capacidade para xogar co marcador en contra. Cando a situación se pon complicada, sobre todo ante rivais da parte media alta da clasificación, o equipo tende a desaparecer, como sucedeu por exemplo nos últimos cuartos en Valladolid ou Mallorca. Esa falta de carácter tamén queda ao descuberto cos malos inicios de partido, cando é superado en intensidade polo rival. Nin en Palencia nin o pasado fin de semana en Alacante os breoganistas foron capaces de superar o seu mal e frío inicio.

Ausencia de patrón de xogo

¿A que xoga o Breogán? Non é fácil determinar se o equipo lucense traballa nunha liña determinada para definir a súa forma de xogo e, desde logo, non se pode falar dunha evolución no seu xogo. Ata o momento, a súa característica máis definida está nos lanzamentos triplos. é o equipo que máis recorre a este tipo de lanzamento, ata o punto de que en moitos dos seus partidos parece o seu único recurso. A ausencia de transicións e o pouco protagonismo do xogo interior alimentan aínda máis esa percepción.

En Alacante, o equipo asinou un pobre acerto de 9 triplos de 35 lanzamentos. é complicado de entender como os breoganistas só lanzaron tres veces máis de dous puntos (38 tiros) a pesar de capturar 19 rebotes ofensivos. Con tal cantidade de segundas opcións é lamentable que o equipo quedase soamente en 66 puntos. O Breogán tamén dominou o rebote baixo propio aro (17 capturas por catro do rival) pero isto non tivo ningunha derivación positiva. Habería que volver referirse < strong>ausencia de transicións para o xogo do equipo.

Falta de referencias

Ningún xogador do persoal mostrou a suficiente fiabilidade e regularidade como para asumir o papel de referencia no equipo. Nun persoal cargado de xogadores que foron pezas importantes en equipos desta mesma competición, ningún deles, con dous terzos da tempada practicamente consumidos, alcancen, o nivel esperado.

O Breogán non funciona a nivel de equipo nin a nivel individual. A última incorporación do equipo, Marshawn Powell, é unha boa mostra. á súa chegada deu mostras dunha calidade que leva anos exhibindo por Europa. Nos últimos encontros perdeuse na confusión xeral. Nos tres últimos encontros a súa media é de algo máis de catro puntos con 5 canastras convertidas de 23 lanzamentos. Él debía ser unha referencia, incluso para xerar xogo desde o poste baixo ou para a defensa de interiores móbiles, dous das principais carencias deste equipo, pero parece perdido no caos xeneral.

E si, tamén as lesións

Desde logo, as lesións foron un hándicap máis que importante. Thomas de Thaey e Roope Ahonen estaban chamados a ser as principais referencias do equipo e ambos están fóra do equipo por culpa das lesións. Os problemas físicos de Mo Soluade foron un engadido. Estas circunstancias debilitan ao equipo, pero non xustifica o deixar de ser competitivo.