O Río Breogán retorna á ACB ao grande

Nun excelente encontro, o conxunto lucense non tivo rival nun Granada que se viu superado desde o inicio. Os de Epifanio gardaron o seu mellor partido do ano para o último día
Iván Cruz celebra el triunfo. LEB
photo_camera Iván Cruz celebra o triunfo. LEB

Lugo volve á ACB. Dous anos despois do descenso, materializado o 18 de maio de 2019 en Andorra, o Río Breogán logrou o retorno á liga Endesa. E fíxoo pola porta grande. Protaganizando o mellor partido da tempada e non dando opción a un Covirán Granada incapaz de responder á fulgurante saída dos de Diego Epifanio e logo de chegar á súa intensidade e acerto.

A imaxe deste domingo do conxunto breoganista foi inmellorable. Foi o reflexo dun encomiable traballo en equipo. Todos e todo funcionou á perfección. Empezando por un inicio de partido extraordinario, pleno de acerto e de esforzo defensivo. Aos tres minutos a vantaxe lucense era de dez puntos (3-13), ao final do primeiro cuarto de dezasete (12-29), a vantaxe superaba a vintena no minuto 13 (13-34) e os trinta de vantaxe, absolutamente inusual nunha final, alcanzáronse pouco despois do descanso, minuto 23, (29-59).

En definitiva, foi unha final plácida, dominada de principio a fin e sen sufrimento. É dicir, un ascenso que parece impropio para o Breogán afeito sufrir ao límite en todos e en cada un dos seus logros.

O Río Breogán saíu a por todas. Probablemente consciente de que fisicamente estaba moito máis enteiro que o seu rival, empezaron cunha intensa defensa, con moita actividade, moitas mans, inquietando constantemente ao seu par. En definitiva afogando ao seu rival. Pero ademais o arranque ante o aro rival foi espectacular. Dúas canastras triplas de Ahonen víronse acompañadas por tres roubos consecutivos da defensa breoganista que se traduciron en puntos de Erik e Sollazzo. Xusto despois do primeiro tempo morto do adestrador local (minuto 3), o xogador con pasaporte italiano anotaba unha nova canastra tripla —ían catro de cinco intentos para o conxunto breoganista— que apenas en catro minutos xa distanciaba de forma significativa ao seu equipo (3-16).

Nesta ocasión o ritmo marcábao o Río Breogán. Erik Quintela manexo o xogo con mestría, fixo correr ao seu equipo e deixar en evidencia algo que xa se sabía que o Granada corre moi ben cara a adiante pero que lle custa facelo no balance defensivo.

A pesar dese espectacular inicio, (12-29) ao final do primeiro cuarto, aínda quedaban as dúbidas sobre a irregularidade, que sobre todo fose da súa cancha, viña mostrado o conxunto breoganista sobre todo desde o inicio da segunda fase. Pero esta vez, non se rexistrou nin o máis mínimo bajón. Nin para respirar. Nin coas rotacións porque o Breogán como é lóxico non puido manter o gran acerto inicial pero se logrou soster a gran actividade defensiva e, unha vez máis, o seu dominio do rebote.

A incapacidade do Covirán Granada fíxose máis patente co paso dos minutos. Quixeron endurecer o seu defensa pero non o lograron porque o seu rival era máis consistente e máis forte e en ataque non atopaban a forma de romper a sólida defensa rival. A temible tripleta do conxunto andaluz, Thomas Bropleh, Alex Murphy e Lluis Costa foron onte practicamente inofensivos porque non tiveron nin un respiro. Nin sequera cando o partido estaba practicamente decidido e isto foi moi pronto.

No segundo cuarto, o Granada xa intentara case todo, incluída a defensa zonal, para frear todo o que se lle viña encima pero non atoparon a forma. Así as diferenzas no marcador seguían crecendo co paso dos minutos. Ao mesmo ritmo que a desilusión e a decepción facíano do conxunto local.

Chegouse ao descanso con vinte puntos de vantaxe (29-49) pero sobre todo coa sensación de que o partido non tería máis historia. Que onte a diferenza entre ambos os conxuntos era tan evidente que nin sequera o máis optimista dos andaluces podería crer na remontada.

Pero polo si ou polo non, no Breogán ninguén afrouxou. Tiñan ao seu rival totalmente KO e non querían darlle vida. E o golpe definitivo produciuse nos primeiros minutos da continuación, un parcial de 0-13 que remataba definitivamente ao rival (29-62).

Aínda quedaban quince minutos para o final. Todo un suplicio para o conxunto e a afección local. Pero o Granada afrontouno como o fan os grandes, con orgullo, con deportividade e coa cabeza alta. Meréceno. Unha final, un partido non debe nin pode desmerecer o seu gran traballo durante a tempada.

O Río Breogán tampouco fixo máis sangue da necesaria. Acabou demostrando que o seu persoal é dun gran nivel para esta categoría aínda que non sempre se viu e exhiban demasiados altibaixos. Aínda que tamén é certo que o equipo lucense soubo responder sempre nos momentos cruciais do ano.

E para que a festa fose completa, o gran detalle do capitán Salva Arco deixando que dous lucenses, Sergi e Erik Quintela, levantarán a Copa de Campións.

Comentarios