3-2. O Lugo alimenta a súa autoestima en casa

Gañar en autoestima, acabar co bajón de resultados e sumar tres puntos en casa para durmir fose do descenso. Todo iso logrou o Lugo ante un dos candidatos ao ascenso, un Huesca que só conseguiu facer dano aos branquivermellos cando contou cun xogador máis. Mentres a igualdade foi a tónica, o cadro lucense controlou o partido e conseguiu sacar a champaña, descorchar a botella e concluír unha tarde de celebración. O triunfo deixou tamén unha senda pola que circular, a de ser un equipo atrevido e ambicioso, coa intensidade necesaria para apertar ao rival, sexa o que sexa.

A valentía non se mide en exclusiva por esquemas de xogo ou por lugares avanzados onde situarse. A valentía é tamén unha actitude, é ir con todo para conseguir o alimento que mate a fame de vitorias. Nesa carestía vivía o Lugo na súa propia mesa. Este sábado quíxoa borrar cunha presión intensa e adiantada para romper a creación do Huesca e tirar da efectividade que lle faltou outras xornadas.

O Lugo anotou dous dos seus tres goles por medio dos seus centrais ante o Huesca

Foi un once moi similar ao que resistira en Almería, pero non co mesmo debuxo. Non foi Pita o terceiro central. Situouse en mediocampo, con Seoane e Borja Domínguez por diante, sempre prestos para apertar a Mosquera e Juan Carlos. Arriba, Tete, Yanis e Cristian trataban de chegar pola vía rápida. O pero estaba na concesión de espazos ás transicións aragonesas, complexas cando a liña Maginot galega crebábase para que avanzasen os atacantes rivais. Con todo, no primeiro acto, non finalizaron con algo máis que un simulacro.

O 1-0 foi o premio a esa actitude demostrada desde o asubío inicial. Dez minutos. Iso tardou o bo karma en aparecer polo céspede lucense. Un córner acabou cun disparo de Yanis no corpo da meta oscense. José Carlos, un habitual na área propia pero elemento estraño na contraria, había rematou a pracer a vantaxe.

O primeiro bocado satisfixo ao Lugo. Permitiulle sentirse satisfeito, coas calorías no corpo e a perspectiva de que a comida non fose frugal. Esa comodidade co marcador fixo que a enerxía inicial transformarse se en máis cautela. A presión baixou, o equipo deu un paso atrás e o Huesca tivo a pelota para marearse cerca da área, pero sen chegar a tocala.

Nunha xogada inocente dun ataque xa pechado, co balón nas mans de Álvaro Fernández, o Huesca púxolle o segundo prato ao Lugo. Josué Sá, que estaba no chan, levantou a perna e derrubou a Peybernes, que pasaba por alí para replegar ao seu campo. Milla Alvéndiz desde o VAR indicoulle ao seu compañeiro Gorostegui Fernández-Ortega que o vise no monitor. O vasco decretou pena máxima e Cristian Herrera deulle outra dentada ao partido.

Protestas na bancada: en xeral sacáronse varias pancartas nas que se pedía ao club que tapase esa bancada

O tanto non modificou un menú cada vez máis claro. O balón era oscense, a pegada, branquivermella. O cadro dirixido por Eloy Jiménez mantivo as filas pechadas, sufriu ante o desborde do ex, David Ferreiro, pero conservou unha distancia prometedora. O segundo tempo foi outra cousa. Aos dous minutos, Yanis golpeou a cara dun rival. Segunda amarela. Un menos e 45 minutos por diante para converter o que podía ser unha tarde sinxela nun novo sufrimento máximo.

Pronto recortou distancias o Huesca. Aos dez minutos, unha combinación cerca da área acabou cun pase da morte de Miguelón que rematou dentro da área Okazaki. O terror a unha nova fame negra paseouse polo Ángel Carro, consciente de que quedaba demasiado tempo para aguantar coa barriga cada vez menos chea. A inocencia cambiou de bando. Foi lucense tras o descanso. Máis aínda no empate, onde un centro a ningunha parte de Pulido comeullo Canella ao agacharse, Cantero e Tete ao chegar tarde tras non esperar o erro do lateral e Miguelón, atento fixo o 2-2.

Cando o duelo era terrorífico, unha patada de Josué Sá valeulle a segunda amarela para voltear o partido. Achegouno máis Peybernes. O central francés anotou o 3-2 nun cabezazo imperial nun córner sacado por Cristian. Gerard entrou por un esgotado Tete e Manu Barreiro por Cristian nun momento no que o Huesca apertaba e o Lugo aguantaba no seu propio terreo. Eran cambios que non trastornaron o esquema nin ao equipo cando o menos necesario era a desorde.

O Lugo aguantou para levar un triunfo en casa á boca, acabar coa súa falta de puntos e gañar, de paso, un bo pedazo de autoestima.