Con 12 anos convive nun mundo dominado por liñas. Un rectángulo convertido por moitos en lugar de peregrinaxe onde o esforzo de innumerables sesións de adestramentos mídese por centímetros. A vista cenital do xuíz de cadeira vixía os pasos dos que salvan a liña de fondo cun resto que pasa a rede invisible dos soños incumpridos.
Andrés Pereiro sempre se apostou fronte a muíños de vento máis altos ou fortes que el. Esta circunstancia non foi impedimento para que o seu nome destacase entre os mellores tenistas da súa idade, a de alevín, a nivel nacional. Desde que colleu unha raqueta por primeira vez soubo que o tenis ía ocupar un espazo no seu día a día cotián. Para iso, nada mellor que seguir os pasos do seu pai, José Andrés Pereiro, Chiqui, director da escola de tenis das Termas, onde o seu fillo é un máis dentro dos 150 alumnos que diariamente acoden ás pistas de Frigsa a pasar un bo intre e practicar o deporte que máis lles gusta. Porque no tenis, como na vida, todo xira ao redor de seguir un camiño para chegar a unha meta distinta en cada caso aínda que propia en todos.
Pero esta vía non está exenta de curvas, subidas e baixadas. Andrés Pereiro xa coñece esta loita. Aos seus 12 anos é
A súa iniciativa desde o fondo da pista levoulle polo aire á clasificación para a final nacional do Rafa Nadal Tour, onde logo de superar catro extenuantes roldas plantouse no partido decisivo. "En dezaseisavos de final xoguei contra o representante de Barcelona e gañei en dous sets (6-3 e 6-1). Logo, en oitavos pasei tras gañar a un xogador madrileño, por 6-3 e 6-4", engade o propio Ándrés Pereiro, que buscou forzas de fraqueza para manter a serie positiva intacta. "Foi un partido moi rifado contra un xogador de Toledo", comenta o lucense, que tivo que superar un primeiro set en contra (3-6) e remontar nos dous seguintes (7-5 e 6-3) para chegar ás semifinais nun torneo onde a deportividade e os lazos de amizade que se crean foron a nota predominante.
REMONTADA. Andrés Pereiro chegaba en plena forma á penúltima rolda do Rafa Nadal Tour. Nun vibrante partido, o lucense levantou nada menos que cinco bólas de partido para arrincar unha das muescas no seu currículo deportivo máis relevantes, e deixar o seu sinal como referencia nacional da categoría alevín. "Levantei cinco bólas de partido con 6-3 e 5-0 abaixo. Aínda non se como rematei o partido", admite. "Mentaliceime cando ía 5-4 abaixo e dixen: 'este partido a min non se me escapa'. En cada punto dei o meu mellor golpe e aproveitei que no terceiro set o meu rival veu un pouco abaixo. Entón aproveitei ese momento e fun pola vitoria. Foi o partido máis duro, sen dúbida", explica o lucense, que cumpre a súa última tempada na categoría antes de dar o salto entre os infantís.
Chegou a hora de xogarse o título. Pereiro plantábase na rolda que decidiría ao campión coa eliminatoria anterior aínda fresca. "A final foi moi rápida, tardei moito en meter a bóla no primeiro set, e durante o segundo atopeime algo mellor, pero aínda así me gañaron", rememora. "No torneo de 2019, todos os xogadores tiñan un ano máis que eu, pero nesta edición o nivel de xogo dos meus rivais tamén mellorou", apostila Pereiro.
A final do Rafa Nadal Tour disputouse en pista de terra, unha superficie que non encabeza as preferencias do tenista lucense -"prefiro a pista rápida", di-, pero que, aínda así, coa súa capacidade desde o fondo da pista e a súa preparación física deu coa tecla adecuada. Os adestramentos semanais nas pistas de terra batida do Club de Tenis Coruña deron os seus froitos e Andrés Pereiro deslizouse ata a final máis prestixiosa en territorio nacional. A súa progresión é constante durante os últimos doce meses.
"O ano pasado perdía na primeira rolda ou a segunda rolda nos Rafa Nadal Tour, pero esta tempada estou máis centrado na pista e sáenme mellor as cousas, como o demostra a miña semifinal en Sevilla e a final de Valencia", manifesta o novo tenista lucense.
