O piloto lucense Jorge Prado gardará sempre na memoria o circuíto de Imola por ser o escenario da súa primeira coroación como campión do Mundo de motocross en setembro de 2018. Por iso as calculadoras fixeran o seu traballo para ver a viabilidade de que a celebración se repetise nesta nova edición do Gran Premio de Italia sobre o mítico autódromo.
Na cabeza do novo piloto galego e do seu equipo non había lugar para celebracións senón para seguir facendo o traballo perfecto que viñeron desenvolvendo durante todo o ano e lograr unha nova vitoria. O demais non dependía deles. E así se escribiu o novo capítulo deste camiño cara ao título, como nos últimos trece grandes premios, cunha profesionalidade excelente, un talento desbordante e unha superioridade humillante, Jorge Prado volveu gañar sen contemplacións nin dúbidas. Un novo dobrete (van doce), sumando outras dúas mangas (van 26), para facer soar o himno español (van 14 veces) e achegarse á marca de Jeffrey Herlings de vitorias consecutivas (14 en 2013). Todo o necesario e máis para ser campión do mundo, pero as matemáticas suxiren que aínda hai que esperar unha semana.
A próxima semana terá lugar o Gran Premio de Suecia e aí o piloto lucense chega cunha vantaxe de 130 puntos cando restan 150 en xogo. Aí o máis importante é que Jorge Prado xa depende de si mesmo para ser campión do Mundo e que ademais lle bastaría con arrincar un mínima de 20 puntos no circuíto sueco para alzarse co título de xeito matemático.
A pista de Imola, trazada sobre o mismísimo circuíto e paddock do lendario circuíto Enzo e Dino Ferrari, era bastante distinta á do ano pasado, máis técnica e con roderas e fochancas moi traizoeiras. Iso deu ás ao 61, que xa na xornada do sábado meteu a friorenta de 2,6 segundos aos seus seguidores nos adestramentos cronometrados e despois dominou de punta a cabo a manga clasificatoria.
Foi a primeira evidencia de que Jorge Prado ía moi en serio en Imola e que quería seguir con ese refacho de vitorias que lle permiten dominar a categoría con moita autoridade.
Coa moral a lume de biqueira e a pole position no peto, o guión habitual de todas as mangas do ano ía repetirse o domingo. Na primeira manga, Jorge Prado marcou o holeshot (vixésimo do ano) e aínda que o americano Sanayei superoulle na seguinte curva, bastáronlle un par de voltas a Jorge Prado para desfacerse del e desaparecer do campo de visión de todos os seus rivais. Todo comezaba realmente ben, aínda que esa segunda posición de Olsen facía que só unha catástrofe deste puidese adiantar o alirón no título mundial.
Na segunda manga, Jago Geerts adiantouse ao piloto lucense na saída, pero na seguinte curva Jorge Prado púxolle no seu sitio e dispúxose a marcar o seu ritmo habitual. A pista estaba incómoda e o imprescindible era manterse en pé, non magoarse e tirar de técnica para manter a vantaxe. Tocaba o momento de ter coidado, protexer o conseguido e evitar nervios e precipitacións.
De todo iso Jorge Prado ten sobrada experiencia a pesar dos seus 18 anos, así que sen sobresaltos encamiñouse cara a un novo dobrete que lle permite sumar outros cincuenta puntos. Acabábase o Gran Premio en Imola cunha nova exhibición do piloto lucense e a evidencia de que ese título mundial é cuestión de tempo e todo indica que nunha semana pode ser unha realidade.
Por detrás, Thomas Kjer Olsen salvou o seu orgullo con dous segundos postos para atrasar polo menos unha semana o título do piloto lucense. O mozo francés Maxime Renaux lograba o terceiro banzo do podio tras unha bonita loita con Geerts nunha proba que non defraudou.
