Adiaratou Iglesias, a albina que voa de Lugo a Tokio

A medalla de ouro recompensa o seu intenso traballo e referenda a súa calidade como atleta no maior escaparate mundial do deporte paralímpico

Adiaratou Iglesias celebra su victoria en Tokio. EFE
photo_camera Adiaratou Igrexas celebra a súa vitoria en Tokio. EFE

De Bamako a Tokio pasando por Lugo. Esa conexión a tres bandas podería resumir o periplo vital de Adiaratou Iglesias, un portento físico que, na cidade xaponesa, asombrou ao mundo coa súa velocidade sobre a pista pero cuxa historia desprende valentía para facer fronte ás inxustizas da vida só por ser albina. 

Adiaratou Iglesias (Bamako, Malí; 1999) naceu con albinismo, un trastorno causado por mutacións en diferentes xenes que produce unha redución ou ausencia total do pigmento melánico en ollos, pel e pelo e que, en ocasións, tamén afecta á visión, como no seu caso, con menos dun 20% de capacidade visual. 

En Malí consideran que o albinismo dá mala sorte se estás vivo pero boa se estás morto. De feito, hai persoas que saen a perseguir albinos para matalos ou cortarlles un membro do corpo e telo como amuleto de boa sorte. 

Por ese medo, a súa vida reduciuse practicamente a estar en casa e non saír de pequena. Na súa casa a súa familia era musulmá, o seu pai tiña tres mulleres e a súa nai, sordomuda, era a máis nova delas e tivo nove fillos. 

Ante a situación vivida en Malí, a decisión dos seus pais foi enviala aos once anos a España, en concreto a Logroño, onde vivía un dos seus medio irmán. Ese cambio non foi ben e acabou nun centro de acollida de menores onde coñeceu á persoa que lle cambiaría a vida, María Lina Iglesias, profesora de maxisterio en Lugo, e que decidiu adoptala. 

Foise a vivir con ela a Lugo entrou nun club de atletismo e pronto as súas calidades non pasaron desapercibidas ata o punto de, co tempo, chegar a gañar dúas veces o Campionato de atletismo de Galicia en 100 e 200 metros fronte a atletas sen discapacidade. 

A súa progresión na pista foi espectacular. Lina Iglesias sempre creu nela e animouna a alimentar os seus soños deportivos. No Mundial de Dubai (Emiratos Árabes Unidos) de 2019 foi subcampioa en 100 e 200 metros e este ano, no Europeo de Bydgoszcz (Polonia), dobre campioa continental en ambas as distancias. 

En Tokio tamén subiu ao podio da clase T13. Todo o máis alto. 11.96 en 100 metros, por diante da acerbaixana Lamiya Valiyeva, prata, e a estadounidense Kym Crosby, bronce. 

"Non mo creo aínda. Gústame a competencia pero esta carreira foi moi dura polo nivel que houbo", recoñece Adiaratou, que dedicou o seu triunfo, en primeiro lugar, á súa nai. A súa nai española. A persoa que lle deu unha nova vida en Lugo, cidade da que sente todo o apoio. 

A medalla de ouro recompensa o intenso traballo de Adiaratou Iglesias e referenda a súa calidade como atleta no maior escaparate mundial do deporte paralímpico. Un bonito envoltorio á banda sonora que alimenta a súa vida. Calquera canción do seu admirado Salif Keita, un músico maliano tamén albino e recoñecido mundialmente.
 

Comentarios