Aquel bronce olímpico supúxolle un alivio. Pero tamén marcou claramente, na súa vida, un antes e un despois.
O deporte feminino outorga cada vez maiores motivos de alegría a España, pero a primeira muller pola que se izou a bandeira española nunha cerimonia olímpica foi Bñanca Fernández Ochoa, medallista de bronce no slálom de esquí alpino dos Xogos de Albertville (Francia), en 1992, cuxo cadáver apareceu este mércores na serra madrileña.
Meses antes da enorme eclosión que para o deporte español supuxeron os Xogos de Barcelona'92, Blanca, nacida o 22 de abril de 1963 en Madrid, converteuse na primeira medallista olímpica española. E aínda segue sendo a única que gañou unha medalla nuns Xogos de Inverno.
Con todo, a súa imaxe sempre estivo ligada de forma indisoluble á do seu irmán maior, Francisco -popularmente coñecido como Paquito-, elevado a heroe nacional tras sorprender ao mundo enteiro capturando o ouro olímpico no slálom de Sapporo'72 (Xapón).
O maior da saga dos Fernández Ochoa, falecido por mor dun cancro en 2006, segue sendo o único campión olímpico invernal español. E ata que o emulou Blanca, vinte anos despois, foi o único medallista hispano nuns Xogos de Inverno.
A brillante carreira de Blanca atopou inicial inspiración en xestaa olímpica do seu irmán Paco. Un triunfo que se produciu cando ela tiña oito anos e que rememorou nunha entrevista con Axénciaa EFE en 2014, antes dos Xogos de Sochi (Rusia).
"Recordo que, pola diferenza horaria, a carreira víase aquí en España sobre as catro ou as cinco da mañá. Viviamos na Escola de Esquí, en Navacerrada. Recordo ao meu pai gritando 'ouro, ouro, ouro'. Gritaban os profesores de esquí, gritaba todo o mundo. Esperteime e levanteime. Todo o mundo estaba a saltar e gritando", recordaba a campioa madrileña.
"Acórdome do recibimento, cando regresou a España. O meu irmán era campión olímpico, pero tardei en valorar o que realmente conseguira. Que foi algo incrible", indicaba a Efe Branca. Cuxa medalla chegou case por 'imperativo legal', catro anos logo de protagonizar, en 1988, un dos momentos máis impactantes de toda a historia da neve española. Ao rozar a gloria olímpica, en Calgary (Canadá); onde caeu na decisiva segunda manga logo de ser a mellor na primeira.
Eran os seus terceiros Xogos, logo dos de Lake Placid'80 (EEUU) e Saraievo'84 (Bosnia-Herzegovina, daquela en Iugoslavia). E o cambio horario con Nakiska, en Alberta -unhas oito horas- provocou que esa segunda baixada coincidise co 'prime time', converténdose nun dos momentos televisivos máis importantes de de o esquí español: co seu irmán Paco -ao que se abrazou, llorosa, logo da mesma- comentando a carreira para TVE.
Branca tiña pensado retirarse logo deses Xogos, pero "entre todos, familiares, federativos, amigos e incluso o propio (Juan Antonio) Samaranch (entón presidente do Comité Olímpico Internacional)" convencérona para seguir, segundo explicou noutra entrevista con Efe en febreiro de 2017, con motivo das 'vodas de prata' desa histórica medalla.
"O de Calgary foi un auténtico xerro de auga fría para min. Viña de facer unha tempada fantástica, na que non saía de entre as cinco primeiras case nunca. Cheguei a eses Xogos coa sensación de que 'pillaba' medalla fixo. Caerme na segunda manga cando ía primeira foi unha decepción absoluta", comentaba.
Branca prolongou a súa carreira outros longos catro anos máis; e acabou logrando o seu obxectivo na estación de Meribel (Saboya), nunha carreira que gañou a austriaca Petra Kronberger, unha das máis grandes da historia. Unha proba na que cinco centésimas a separaron dunha cuarta praza que xamais se valorou na súa xusta medida. E que houbese difuminado unha brillante traxectoria.
"A medalla de Albertville foi un pago á persistencia, ao sacrificio. O traballo sempre paga. E cando caes, tes que levantarche. Sempre. Non importa as veces que caias. O importante é que che volvas a levantar", comentaba a Efe Branca, que ata que mellorase a súa marca a andaluza María José Renda, actual Secretaria de Estado para o Deporte, foi a española con máis vitorias na Copa do Mundo de esquí alpino: a competición anual da regularidade do deporte rei invernal.
O seu primeiro triunfo en strong <>Copa do Mundo chegou no xigante de Vail (EEUU), en 1985; antes de subir ao alto do podio en tres probas de slálom: as de Sestriere'88 (Italia), Morzine'91 (Francia) e Lech'92 (Austria).
Os seus catro vitorias só foron superadas catorce anos despois, cando Renda elevou a seis a marca histórica español de triunfos nesa competición. Ninguén nacido en España iguala, con todo, os vinte podios (todos en xigante e slálom) que asinou Blanca na Copa do Mundo. E tiveron que pasar 26 anos ata que dous dos seus compatriotas lograsen emular a súa actuación olímpica de Albertville.
O ano pasado, nos Xogos de PyeongChang (Corea do Sur), o ceutí da federación andaluza Regino Hernández foi bronce no boardercross de snowboard; e o madrileño Javier Fernández capturou idéntica medalla na patinaxe artística.
Ambos elevaron a catro a exigua nómina de trofeos olímpicos do deporte invernal español. Do que Branca, pioneira entre as mulleres, será por sempre unha das súas principais figuras.
Branca, que deixa dous fillos -Olivia, que xoga na Selección Española, e David, que do mesmo xeito que a súa irmá dedícase ao rugby-, descansa en paz. O seu legado deportivo, con todo, será inmortal.
