Simone Biles confesou este martes ante os medios de comunicación a perda "inesperada" da súa tía durante a celebración dos Xogos de Tokio. Fíxoo tras gañar a medalla de bronce na disciplina de barra de equilibrio logo de ser autorizada por médicos e psicólogos para competir tras a súa retirada durante a final feminina por equipos alegando problemas de saúde mental.
A pesar da adversidade, Simone conseguiu 14,000 puntos para o seu equipo e quedou terceira nesta competencia, logrando a súa sétima medalla olímpica. Devandito título supón o empate no marca de medallas gañadas por unha ximnasta americana coa deportista Shannon Miller.
Para a estadounidense o bronce "é máis especial que o da barra de equilibrio en Río. Apreciareino durante moito tempo".
BARRA DE EQUILIBRIO. Biles explicou que "a única razón" pola que participou na barra, ao contrario que nas demais finais, é porque o exercicio non contén piruetas, "grazas a deus", dixo.
De feito, Biles cambiou a súa saída habitual, que si leva un xiro, por outra cun dobre mortal carpado. "No último momento decidimos cambiar a saída, que probablemente non fixera desde que tiña 12 anos, porque sempre fixen pirueta desde que tiña 13 ou 14 anos", indicou.
"Este bronce apreciareino durante moito tempo"
"Na barra o traballo é fácil. Sempre puiden facelo. Non puiden saír en ningunha outra final, así que foi unha merda, pero puiden competir por equipos. Bo, o único salto que fixen foi xenial, pero logo, a partir de aí, foi como ir día a día e ver como ía. Para as demais finais, física e mentalmente non era seguro que puidese facer as dificultades sen pór en perigo a miña saúde e a miña seguridade", afirmou en conferencia de prensa,
"Tiven que ser avaliada médicamente todos os días e logo tiven dúas sesións cun psicólogo deportivo do equipo, pero estiven adestrando a barra todos os días", dixo. "Foi unha semana moi longa, foron cinco anos moi longos", asegurou.
SAÚDE MENTAL. A estadounidense sabe que outros deportistas "están a pasar polo mesmo" que ela e considerou que se debería falar moito máis" da saúde mental dos atletas, "especialmente con eles".
"Sei que algúns de nós estamos a pasar polas mesmas cousas, e sempre se nos di que o superemos, pero todos somos maiores xa e podemos falar por nós mesmos. Á fin e ao cabo", dixo, "non somos un simple entretemento. Somos humanos, e hai cousas que suceden entre bastidores que tamén intentamos compaxinar co deporte", reflexionou.
