Un triunfo incontestable do Atlético de Madrid e dous goles de Fernando Torres despediron este domingo con emoción, paixón e vitoria (3-1) o estadio Vicente Calderón contra o Athletic Club, desbordado e dobregado desde o minuto 10 e co obxectivo europeo aínda pendente da final da Copa do Rei.
Unha inquietude para o conxunto bilbaíno, que non existiu ata o minuto 70, ata que Iñaki Williams anotou o 2-1, dun partido que terminou 3-1, co tanto do arxentino Ángel Correa, e que xa antes apuntara a goleada a favor do equipo madrileño, mellor sempre sobre o terreo de xogo que o seu rival e nun campo que xa non pisará máis, pero que permanecerá irredutible no tempo.
Este domingo foi a súa última tarde, de melancolía e emoción, na despedida oficial da súa casa durante o último medio século, durante 1.227 partidos oficiais, durante moitos duelos memorables, o escenario da Copa Intercontinental, de dúas Ligas, de inesquecibles momentos e triunfos, de xestas, remontadas e incluso de decepcións que construíron o que hoxe é e será sempre para toda a súa afección.
Mentres a modernidade e o cambio de campo devora definitivamente o Vicente Calderón, o Atlético facía o propio co Athletic. En dez minutos, nun momento, aínda que non houbese absolutamente nada en xogo na clasificación para el, aínda que estivese Europa en xogo para o seu rival. Merecíao a cita.
Tamén Fernando Torres, un máis, como el sempre di, dos 55.000 espectadores que asistían ao fin do Manzanares. Non hai nome quizá que esperte tanta emoción no actual persoal entre o afeccionado branquivermello que o seu. Polo que significou, o que significa e o que significará para eles.
En dez minutos este domingo, dous goles do 9, o segundo máximo artilleiro da historia do Calderón na Liga, só superado por outra lenda, José Eulogio Gárate. Os dous con tres protagonistas, Antoine Griezmann, Koke Resurrección e Torres, conectados en dúas accións que desbordaron a un Athletic incrédulo.
No minuto 8, cando anotou o 1-0 a pase de Griezmann, e no 10, cando rematou o 2-0 de media chilena a servizo de Koke. Sen explicación no Athletic, con todo o que se xogaba. Non había ningún camiño tan seguro á Liga Europa da tempada que vén que a vitoria, polo menos á espera da final da Copa.
E nada máis empezar o choque xa perdía por 2-0, apenas amagara cuns cantos cabezazos desviados de Aritz Aduriz na área contraria, fronte a un Atlético que sempre compite e que, aínda que non cambie nada na táboa por estes puntos, ten en xogo unha vitoria, unha ambición irrenunciable en toda a era Simeone.
Demostrouno unha vez máis, este domingo reinventado de novo na súa liña defensiva con cinco baixas na súa zaga e con Saúl Ñíguez e Thomas Partey nos laterais, e sufriuno o equipo bilbaíno, superado moitos momentos e incapaz de provocar unha parada realmente de mérito de Jan Oblak en todo o primeiro tempo.
Era un partido redondo ata entón do Atlético, que gozou no campo e fóra del. Esa satisfacción e esa comodidade do primeiro acto implicaba, á vez, unha reflexión no intermedio no Athletic, un xoguete en mans do equipo madrileño en varios tramos do primeiro tempo, mal en defensa e irrelevante en ataque.
A primeira medida foi un cambio, a entrada de Iñaki Williams, dúbida esta semana por unhas molestias, por Ander Iturraspe; o primeiro síntoma de reacción foi un cabezazo de Aduriz, ao que se luciu Oblak, e logo de nada máis, de súpeto un gol, anotado polo propio Williams dentro da área a 19 minutos do final. Despois, o arxentino Ángel Correa restableceu a vantaxe ata o 3-1.
Todo mentres se sucedían as homenaxes da bancada aos futbolistas, como a ovación atronadora a Torres na súa substitución –se foi unha despedida ditarano os próximos días– e a Tiago, que si abandonará o club, e da bancada á propia bancada, todos protagonistas esenciais dun estadio que este domingo dixo adeus, máis de 50 anos despois, cun 3-1 cheo de emotividade e ao son a capela do seu himno: "Eu voume ao Manzanares, ao estadio Vicente Calderón..."
