2-3. Messi caza o Madrid no desconto

Un recital de Leo Messi resucitou o Barcelona no Santiago Bernabéu, onde se levantou con grandeza da súa eliminación europea e, amparado no fútbol maxistral do seu líder, remontou un clásico transcendental ante un Real Madrid que nunca se rendeu e acabou probando do seu propio medicamento no minuto 92.

Á grandeza dun duelo entre Real Madrid e Barcelona acompañáballe o aspecto decisivo do marcador. Converteuno no clásico do medo e a especulación no primeiro acto e da beleza e fútbol vertical no segundo.

O fútbol convertido en estado de ánimo, cos madridistas lanzados no momento decisivo do curso e os azulgranas atopando o mellor medicamento para fuxir da depresión que suporía tirar a tempada en cinco días.

Obrigado a gañar, o Barcelona debía asumir riscos. Os intentos de Zidane de rebaixar transcendencia ao duelo foron en balde. Os seus xogadores sentiron desde o inicio.

Non había escenario máis grande para un madridista que asestar un golpe definitivo á liga ante o eterno rival. E saíron a por iso. Foron poucos minutos de acelerón pero serviron para que Cristián pedise penalti derrubado por Umtiti e para que Carvajal metese medo coas súas subidas.

Ter Stegen comezaba a parar. Sacáballe a primeira a Cristiano, feliz con espazos e encarando con vantaxe a Piqué para regatear de tacón e probar sorte de zurdazo. O 4-3-3 de Zinedine Zidane invitaba a correr ao contragolpe. Non lle importaba dar o balón ao rival. Buscaba atacar con velocidade. Foi a razón pola que optou por Bale e equivocouse.

A presenza dun medio máis lle deu o control, pero forzou a un xogador que non estaba en plenas condicións de xogar un duelo de alta intensidade. Aos 37 minutos lesionar o sóleo san, o que forzaba por non cargar o recentemente recuperado.

A súa presenza foi testemuñal. Diferenza abismal no liderado que debe asumir un xogador de altos voos. O que exerceu Leo Messi, listo para dar unha lección e mostrar que segue sendo o rei.

O Barcelona apareceu cando o seu líder decidiu. Sen Neymar e con Paco Alcácer completando o tridente ofensivo, a falta de balóns invitaron a Messi a atrasar metros a súa posición. É indiferente onde xogue, sempre interpreta ben o xogo.

Aos doce minutos disfrazábase de medio centro, pisaba o balón e invitaba a un pulso persoal a Casemiro . Con facilidade deixouno atrás e recibiu o castigo cunha entrada que condicionaba o resto de partido do brasileiro.

Dono do balón o Barcelona para matar o ritmo de xogo, anulou por momentos as virtudes ofensivas madridistas. Luis Suárez buscaba afinar puntería. O seu primeiro intento, con disparo cruzado desde o frontal, foi un aviso.

Carvajal, sen axudas nunha banda á que caía Alcácer e incorporábase Jordi Alba, Modric debía de tapar e ese movemento restaba fluidez á saída de balón dos de Zidane.

A vantaxe na clasificación do Real Madrid invitoulle a pensar primeiro en ser forte defensivamente. Reculou en exceso e o partido situouse onde quería Messi, que non se cansaba de buscar a Casemiro e explotar a súa velocidade. Rompía polo centro e xeraba desequilibrio.

Enchufado, solto, hábil. Buscaba un socio que estivese á súa altura nalgunha das súas accións. Rakitic perdoaba e Suárez non atopaba o arco.

O contragolpe era o mellor recurso branco. Benzema tíñaa, Cristián topábase con Ter Stegen e unha man abaixo salvadora e Bale remataba mal un balón en longo de Kroos. Un golpe de Marcelo co cóbado na boca de Messi apagou por momentos ao arxentino xusto cando chegaba o gol madridista.

Unha vez máis a balón parado, con outro saque de esquina de Kroos que despexou Piqué, acabou en centro de Marcelo, remate de Ramos ao poste e Casemiro, atento para marcar a pracer, explotaba o punto débil dos últimos partidos do Barça. Todo púñaselle en contra. Era o momento de que aparecese o seu salvador e Messi nunca falla.

Nunha baldosa foise de Modric e Carvajal antes de bater con facilidade a Keylor por baixo. Dominador absoluto do clásico, provocaba a reacción cinco minutos logo dun golpe directo.

Marchábase Bale e Zidane apostaba por Asensio antes que por Isco. Era a recta final do primeiro acto cando, ante a firmeza de Ter Stegen, Leo podía sentenciar e, derrubado por Casemiro, na sétima falta do brasileiro, pedía a súa expulsión e provocaba que fose o primeiro cambio de Zidane.

Repetíase na continuación a saída en tromba do Real Madrid. Debía liberarse da presión do marcador, sentir que un triunfo lle daba a liga e un resultado adverso non lla quitaba.

O partido abríase e convertíase nun espectacular intercambio de golpes que podía caer de calquera lado. Asensio devoraba espazos e asistía a Cristián que fallaba o que nunca perdoa. Respondía de inmediato o Barcelona con balón de mago co exterior do pé de Iniesta ao segundo pau e remate de Luis Suárez que sacaba Keylor.

Os porteiros impúñanse ata que Rakitic inventou un zurdazo imparable á escuadra para o 1-2.

Cos nervios a flor de pel chegaba a acción polémica do partido. Ramos entraba duro a Messi, cos dous pés por diante, e cando todos esperaban a amarela recibía unha dura cartolina vermella a trece minutos do final.

É cando aparecía o espírito de loita madridista. Prohibido renderse. Tirou de orgullo. Zidane apostou por James e a fe de Marcelo atopou o premio do gol do colombiano.

O Bernabéu era unha festa que levou ao Real Madrid a esquecerse de que estaba en inferioridade numérica e de que o empate era un bo resultado. Buscou o terceiro tanto, que o tivo James e Asensio, pero o acabou encaixando no broche perfecto de Messi.

Keylor salvara ante Piqué, pero nada puido facer cando a subida de Sergi Roberto non foi freada en falta por Marcelo e o centro de Jordi Alba culminábao con mestría Leo na última xogada.

Vinte e tres goles nos clásicos convértenlle no xogador con máis influencia da historia do duelo máis grande. O seu recital incendia a liga.