Nada na vida conséguese sen esforzo, foi a frase elixida por Luís de la Fuente para o seu Whatsapp no día do partido. E sen sufrimento, faltoulle engadir. Non foi ata o minuto 115 cando España logrou bater a portería de Xapón grazas a un gran gol dun Marco Asensio que, poñendo o balón con rosca ao pau longo, reivindicouse desde o banco e asegura a medalla, sacando o billete para a final contra Brasil este sábado (13:30 horas CEST, -2 GMT).
E é que España empezou o partido con dúbidas. Fallando pases e controis impropios de xogadores asentados na elite. E iso fixo crecer a unha Xapón que a dominou máis do que ningunha outra selección fixera durante o resto do torneo. Axudada tamén no mal endémico dos de Luís de la Fuente: o gol.
Un cabezazo arriba de Mikel Oyarzabal no segundo pau no minuto 5 e un disparo arriba de Mikel Oyarzabal no m.31 profundaron no problema, pero especialmente un man a man de Rafa Mir no m.39 no que se impuxo Kosei Tani na saída. O home gol de España, salvador en cuartos, fallou e outra vez volveu o 0-0 ao descanso. Catorce empates sen goles no últimos quince partidos, e o único foi outro empate, a un fronte a Costa do Marfil.
A sorte non estivo do seu lado este martes en Saitama. No m.56 chegou a xogada polémica do partido. O colexiado peruano Kevin Ortega pitou penalti tras unha entrada de Maya Yoshida sobre Merino que non foi, e así o decretou comprobando na pantalla como o central xaponés chegou antes ao balón. Pero a decisión inicial do árbitro condicionou o devir da xogada, na que Mir non puido rematar un balón que quedou solto no bordo da área pequena.
Era gol, era gol!, gritaron sen premio os xogadores españois. Luís de la Fuente tentou darlle frescura ao equipo coas incorporacións de Carlos Soler no centro e dun sempre encarador Javi Puado en banda esquerda para que non se repetise o guión dos cuartos fronte a Costa do Marfil nos que nos últimos 20 minutos baixaron os brazos.
Xapón non o fixo, pero si cambiou o plan. Acusou o esforzo de ter as liñas adiantadas durante a primeira hora de partido e decidiu replegar en campo propio para facer esforzos máis curtos na presión e facer dano ao espazo, onde máis sofre España. E con Kubo como faro. Cando o xogador do Real Madrid tocaba o balón, todo cambiaba. Sempre con perigo.
E leuno moi ben o técnico Hajime Moriyasu. Ao descanso entrou Vallejo no lateral dereito por Óscar Gil, cargado cunha amarela no m.12, e xusto esa posición buscou en cada ataque. No m.78 asinou a mellor oportunidade dos seus, deixando atrás por aceleración ao defensa español e disparando duro ao primeiro pau, pero Unai Simón adiviñoulle a intención e puido despexar.
España non quería a prórroga, e demostrouno nos minutos finais a pesar de non poder evitala. No m,88, Rafa Mir pecou de egoísmo e definiu ao primeiro pau, tendo só dentro da área a Javi Puado, algo que lle reclamou o do Espanyol e todo o banco. Tani, inseguro no xogo aéreo, volveu impoñerse.
Non foi individual dous minutos despois, seguro que o do Wolverhampton tiña na cabeza a anterior, e preferiu ceder a Oyarzabal no canto de rematar no segundo pau, pero o da Real Sociedade volveu facer un remate defectuoso.
Prórroga, coas forzas ao límite e Xapón púidoo gañar no m.110. Volveu aproveitar as dúbidas de España nos balóns parados e Nakayama a punto estivo de acertar o seu disparo no segundo pau, pero non excedeu a marabunta de pernas. Esta vez perdoaron os nipóns, pero non Marco Asensio.
O balear foi o damnificado para dar entrada a Rafa Mir no once titular e non foi ata o m.83 cando saltou ao terreo de xogo; pero seguiu o exemplo do propio Mir en cuartos. Ao Asensio postlesión faltáballe a faísca para encarar e xutar que lle levaba ata a elite, e recuperouna para as semifinais dos Xogos Olímpicos.
Recibiu o balón de Oyarzabal dentro da área, perfilouse cara á portería e pegouna con rosca ao pau longo, imparable para Tani. Medalla asegurada e Brasil espera na final; o último escollo para repetir o ouro logrado en Barcelona 92.
