1-1. O Betis volve levantar a Copa

O Betis, dezasete anos logo do seu último título (2005), alcanzou outra vez a gloria ao proclamarse campión da Copa do Rei de 2022 e lograr o seu terceiro título ao superar ao Valencia na quenda de penaltis, cun lanzamento decisivo do canteirán Juan Miranda, logo dunha final que acabou 1-1 no tempo regulamentario e na prórroga.

Miranda converteu o penalti decisivo (5-4) despois de que fallase o único lanzamento da quenda o centrocampista estadounidense da Valencia Yunus Musah, o que desatou a euforia no beticismo, logo de moitos anos de seca e dunha final moi igualada e competida, na que a decepción foi para o bando valencianista.

Medíanse na Cartuja dous históricos do fútbol español, ambos con urxencias para tocar a gloria, pois o Betis levaba dezasete anos sen xogar unha final nin levantar un título (o último en 2005) e a Valencia, tras unha tempada moi irregular e lonxe da zona europea, fiábao todo a esta final para arranxar un curso de novo convulso.

Os béticos buscaban o seu terceiro título de Copa, na súa quinta final; e os valencianistas, o décimo na décimo oitava, e ambos os técnicos, o chileno Manuel Pellegrini e José Bordalás, con dous estilos e filosofías de xogo moi dispares, aliñaron aos seus onces de gala, con seis cambios no Betis respecto do seu último partido de Liga e ata dez na Valencia, onde só repetiu Carlos Soler.

Pellegrini apostou para a final polo seu compatriota Claudio Bravo na portería, en lugar do portugués Rui Silva; polos laterais Héctor Bellerín e Álex Moreno; e o arxentino Guido Rodríguez e o luso William Carvalho na media; ademais do seu goleador Borja Iglesias, en vez do brasileiro Willian José, como novidades.

Bordalás, pola súa banda, volveu ao seu equipo máis reconocible con dez cambios respecto ao que perdeu por 2-0 o pasado martes en Villarreal en LaLiga, con Soler como sobrevivente e cun ataque formado polo portugués Gonçalo Guedes e Hugo Duro, ademais de recuperar para a zaga a Paulista, tras dúas semanas lesionado. 

O Betis empezou mellor, moito mellor, co seu fútbol de toque e impóndose ao rival manexando ben o balón, o que rendibilizou pronto, aos 11 minutos, cun golde Borja Igrexas ao cabecear, só na área e nun descoido da zaga che, un centro desde a dereita de Héctor Bellerín tras unha boa apertura á súa banda do galo Nabil Fekir.

A intensidade presidía o xogo, co Betis moi activo neste primeiro tramo, a pesar de que as súas principais figuras, os talentosos Fekir e Sergio Canles, non terminaban de aparecer, aínda que o supliu coas subidas dos seus laterais, en especial de Álex Moreno.

A Valencia, ao contraxeito, tampouco se arredró. Aínda que o bético Juanmi tivo unha boa opción ao fío do ecuador desta metade e cabeceou fose un bo centro desde a esquerda, o equipo de Bordalás refíxose e reaccionou ben ao duro golpe recibido, ata o punto de complicarlle as cousas aos de Pellegrini.

A súa determinación, sabendo o que se xogaba e ante a actitude máis contemporizadora dos verdibrancos, deulle os seus froitos á media hora, cando unha rápida contra ben conducida por Ilaix Moriba, un pulmón na media do Valencia, acabou nun pase en profundidade do guineano a Hugo Duro, quen, cun toque sutil, superou por arriba ao chileno Bravo e fixo o 1-1.

No último cuarto de hora, os béticos trataron de reporse, de buscar o seu xogo, algo que lles custou atopar ante a boa presión dos levantinos, aínda que Canales tivo unha boa ocasión para desnivelar de novo o marcador a dous minutos do descanso.

Na continuación, a Valencia deu un paso adiante, pareceu saír máis fresco que un Betis no que apenas aparecían os seus homes máis desequilibrantes, Canales, Fekir e Juanmi, con Borja Igrexas pelexándose demasiado só coa poboada zaga valencianista.

O equipo de Bordalás, valente e menos encorsetado neste inicio do segundo tempo, rozou o gol aos 51 minutos, pero o remate de Hugo Duro, tras recoller un tiro de Gayá tras unha conexión con Gonçalo Guedes, despexouno, providencial, Claudio Bravo. 

O conxunto de Pellegrini, que, a base de posesión e empuxe ofensivo, buscou por todos os medios superar á ben plantada defensa valenciana e apertou de novo nunha fase na que o partido se volveu frenético, pero nin Juanmi nin Canles, agora máis activo, aproveitaron as súas opcións no ecuador do segundo tempo.

A Valencia buscou roubar algún balón para meter medo ao Betis, pero foi o Betis o que estivo máis cerca do gol cun disparo de Juanmi, logo substituído polo veterano Joaquín, ao poste dereito de  Giorgi Mamardashvili a 12 do final e dous de Fekir e Borja Iglesias, tamén liquidados á perfección polo xeorxiano.

Replicou polo equipo che Carlos Soler, tras unha contra case ao final de Bryan Gil, que entrara de refresco, pero o chileno Claudio Bravo, moi solvente sempre, salvo ao seu equipo, o que deu paso á prórroga tras 90 minutos moi intensos e con alternativas.

Nela, ninguén arriscou, todos medorentos de botar a perder todo o esforzo de antes, aínda que o exvalencianista Joaquín, moito máis fresco, igual que os recentemente saídos Guardado e Willian José, intentou algunha incursión sen éxito. Mentres, a Valencia, coa entrada de Musah por Foulquier, defendeu máis que atacou.

A presión palpábase e ninguén quería perder, o que se acrecentou na segunda parte da prórroga, co que, a pesar das escaramuzas duns e outros e cos cambios de Pellegrini, ao meter a Miranda, Tello e Aitor Ruibal por Álex Moreno, Canales e Fekir, que se marcharon exhaustos, chegouse a unha quenda de penaltis na que triunfou o Betis para levar á gloria, dezasete anos despois, á súa afección.