1-1 (11-10). O Vilarreal cumpre o soño nunha final con vinte e dous penaltis

O Vilarreal entrou na historia da liga Europa ao cumprir o soño de gañar esta competición e fíxoo cun guion imposible, xa que a final necesitou de vinte e dous penaltis para resolverse dos que foron gol o vinte e un primeiros ata que Rulli detivo o vixésimo segundo lanzado por De Gea.

A emoción dos penaltis, todos convertidos menos o último, eclipsó os 120 minutos de xogo nos que o Manchester United dominou ata o minuto noventa, pero do que se apropiou o Vilarreal na prórroga, aínda que a súa substancial melloría non foi suficiente para desequilibrar o marcador ante dos lanzamentos.

De entrada, o equipo inglés tivo o balón e xogou sempre de cara á meta do Vilarreal, mentres que a este equipo custoulle moito equilibrar as forzas a pesar dun bo xogo defensivo, pero sen apenas contragolpe e só con algunha acción de perigo a balón parado.

O Vilarreal non entrou con comodidade no encontro, pois os primeiros minutos manexounos con solvencia o rival, ao que se uniu o golpe sufrido por Juan Foyth, que sangrou abundantemente e tivo que abandonar o terreo de xogo en dúas ocasións para ser atendido.

Practicamente do minuto dez ao vinte, o equipo inglés xogou con superioridade por esta circunstancia, pero o Vilarreal mostrouse sólido en defensa. As manobras no centro do campo do seu opoñente non ían acompañadas de accións de perigo ante a meta de Rulli. é máis, o conxunto de Unai Emery empezou a aproximarse aos poucos á meta de De Gea a base, sobre todo, de accións a balón parado.

Nun par de córneres lanzados por Parello, o Vilarreal puxo en apertos á meta do conxunto inglés. Foron a antesala do 1-0 marcado por Gerard Moreno no minuto 29 ao anticiparse á defensa nunha falta moi ben lanzado por Parello.

Tras o gol, o Manchester recuperou a posesión do balón e, aínda que non foi capaz de crear verdadeiro perigo, si que obrigou a que o Vilarreal se vise encerrado na área e a que nos minutos previos ao descanso, aumentasen os problemas para o equipo español.

En termos xerais, o dominio do primeiro período foi para o equipo de Ole Gunnar Solskjaer, que non dispuxo de verdadeiras opcións para marcar, mentres que o Vilarreal, moi seguro en defensa, si que aproveitou a súa para porse por diante, aínda que se foi ao descanso consciente de que se continuaba tan preto da súa portería e non tiña o balón, ía sufrir moito na continuación.

Consciente de como acabara a primeira metade, o Vilarreal cambiou. Seu foi o balón nos primeiros minutos da segunda metade, algo que non se viu ata entón. Con todo, a pesar dese cambio na dinámica do encontro, un balón solto na área foi aproveitado por Cavani para equilibrar o marcador.

Emery sacou a Bacca e deu entrada a Coquelin para reforzar o centro do campo, onde ao Vilarreal constáballe moito manter o balón, xa que no ecuador do segundo período o encontro volvera á tónica da primeira parte: dominio do Manchester, fronte á boa defensa do equipo castellonenco, pero sen presenza en ataque.

O Vilarreal non atopaba a forma de acabar co sufrimento, mentres que as súas saídas presentábanse con contagotas. A favor tiña o equipo español a consistencia defensiva, en contra os minutos que quedaban para o final e o horizonte do do tempo extra.

A medida que se achegaba o minuto noventa, o abafo era maior e ao Vilarreal non quedaba máis obxectivo que non recibir un gol letal, porque as súas opcións á contra reducíronse ao mínimo ante a fortaleza mostrada polo opoñente. O partido chegou á prórroga.

Tal e como ocorreu tras o descanso, o Vilarreal cobrou protagonismo, achegouse á meta do United e dispuxo dalgún disparo, aínda que impreciso. O partido equilibrouse porque a melloría do equipo da Plana foi substancial, pero non o suficiente como para marcar o tanto definitivo.