A escritora Marica Campo (O Incio, 1948) será homenaxeada en xuño pola AELG nun acto no Val de Mao, no concello onde naceu.
P ¿Está vostede satisfeita por ser nomeada Autora do Ano?
R É que a xente vai pensar que me nomean iso por algo que publiquei este ano; e non, iso non é.
P Non me dirá que non lle presta...
R Escoitei que Caballero Bonald lle dixera ao ministro Wert cando lle anunciou o Premio Cervantes: “¡Xa era hora!”. Eu tamén quero ser honrada, pero, sinceramente, penso que os hai que o merecen máis.
P Vostede ten unha obra...
R Teño unha obra relativamente pequena para a miña idade. Se todo o tempo que dediquei a ir a sitios sen preguntar se ía cobrar... e moitas veces non cobraba. Pero estou orgullosa diso.
P Vostede está xubilada e vive soa, con bastante liberdade.
R ¿Sabe que pasa? Deixei de fumar hai cinco meses. Fáiseme raro escribir sen cigarro. As ideas flúen mellor. Desde que o deixei non volvín sentarme a escribir.
P ¿Soña con que fuma?
R Si, ás veces acordo e sei que fumei moito pola noite. Tamén soño con motos, pero entroume o medo polos accidentes e o meu pai non me deixaba montar. Seguín facéndoo ás súas costas.
P ¿E a que se adica agora?
R Leo, escoito música, durmo.
P Teño a sensación de que se sente culpable por non ter escrito máis.
R Antes culpábame de escribir pouco, pero fixen moitas cousas: restaurei unha casa en Xove, gústame cociñar, a conversa cos amigos. Pero xa non me sinto culpable polo que escribín.
P ¿Que lle doe logo non ter feito?
R Non ter estudado idiomas. Podo ler en francés e portugués, pero gustaríame ter aprendido inglés. Cada idioma é unha cultura e gústame ler na fonte orixinal, sen tradutores. Eu creo no de traduttore, traditore [tradudor, traidor].
P ¿A que se debe que a muller sexa o centro da súa obra?
R Se te travestes non é o mesmo. Son muller e cústame máis pensar como un home. A escrita é unha impostura. Non son xarcia nin meiga, pero cústame menos escribir sobre elas que sobre un home. Pero non se trata de botar os homes do mundo, que sen eles sería moi aburrido.
P A casa e mais a poesía son fundamentais na súa obra. Fáleme da súa casa natal, A Casa do Comercio.
R Si, a casa é un mundo. No Incio hai un refrán que di que “á misa de San Eufrasio e a comer á Casa do Comercio sempre se chega a tempo”. O meu avó paterno, Julio Campo, tiña un negocio que vendía desde bicicletas ata cadaleitos ao que acudían clientes de trinta quilómetros á redonda. Na casa entraba e saía xente todo o tempo. Fiaba a todo o mundo e tiña sona de honrado. Tanto que os emigrados a América lle mandaban os cartos a el para que llelos gardara porque non se fiaban dos bancos. O meu avó materno foi o primeiro alcalde falanxista do Incio. Eu penseino ata que me enterei de que estaba en contra das limpas. Marchou á guerra con 48 anos porque lle parecía máis xusto estar cara a cara que os fusilamentos. ¿Sabe que non podo vivir en casas pequenas? A miña casa de Guitiriz é grande, para min soa... É algo que me quedou de nacer nunha casa grande.
P ¿Como foi que unha rapaza que con 15 anos vivía nese ambiente acabou nun convento?
R Foi raro, si. Daquela veraneabamos na casa do Val do Mao, onde había capela. Todas as mañás viña un cura novo misar e espertábanos. Eu odiaba aquilo. Ofrecéronme facer uns exercicios espirituais en Lugo e fun. Poñíannos unhas películas duns negriños preciosos e de monxas, vestidas de branco, elegantísimas, polo que quixen ser misioneira.
P ¿Era novicia por estética?
R Non, eu era crente. Estar nun convento veume ben porque me ensinou disciplina.
P Pero segue sendo ‘caótica’.
R Si, iso si [ri].
