"Quería namorar para toda a vida", confesa Manuel Jabois. Vén de lanzar a novela Mirafiori (Alfaguara), sobre unha parella que se forma na adolescencia e mantén a vela común prendida trinta anos más tarde. "Quería que esta novela fose máis longa, pero pechouse en 50.000 palabras, igual que os meus dous libros anteriores", Malaherba e Miss Marte.
O escritor, nacido en Sanxenxo en 1978, empezou unha relación eterna sendo un rapaz. Acabou. De momento, asinou catro novelas e viviu tres relacións. En cada relación pronunciou 50.000 palabras, ata que acabaron.
Mirafiori, que se publicará o 5 de outubro, está ambientada nas Rías Baixas. Os protagonistas son dous adolescentes que namoran e seguen namorados trinta anos máis tarde. Ambos andan mediando os 40 anos, "unha idade na que están de volta neste caso".
Ela é modelo, "triunfa na carreira, nas viaxes e nas luces", en todo o que brilla en Madrid. El non consegue saír debaixo da nube negra que o cubre en Pontevedra. "El está destinado a non chegar", apunta o autor.
"A novela nace da pregunta: matas un home, tes alguén para contarllo? Se ves un fantasma, a quen llo contas?", explica Jabois, quen optou pola opción menos áspera: a protagonista ten o instinto de ver fantasmas.
Ciclo. Manuel Jabois acepta incluír Mirafiori no ciclo que pecha as novelas Malaherba e Miss Marte, "porque hai personaxes que saltan dunha novela a outra. Son tres novelas relacionadas. Tamén escribín A estación violenta, pero esa é distinta". "As tres empezan por M", chancea, para sinalar que as publicou nos tres últimos anos e que tratan "a infancia, adolescencia e a madurez".
No caso de Mirafiori, os personaxes viven esas tres idades da persoa. "O protagonista conta, a través da miña experiencia, unha relación longa. Era curiosidade, gustaríame namorarme para toda a vida. Cada vez que me separei foi a fin do mundo. A primeira vez foi no instituto. Duramos tres anos. Cando casei e tiven un fillo tamén foi para sempre. Sobre esa euforia e esa depresión nunca escribira. Quería falar de fantasmas. Unha editora díxome unha vez: "Todas as historias de amor son historias de fantasmas".
O novelista relaciona os espectros coas meigas. "Esta novela está baseada en personaxes de bruxas; entrevistei a bruxas, en secreto, que me confiaron cousas que contei no libro". Esas mulleres non foron galegas. Escapaban ao tópico, tan presente nos souvenirs que se venden aos turistas. "Mirafiori está ambientada nas Rías Baixas porque eu son de alí", subliña. "En Sanxenxo había unha señora maior que nos levaba á praia e nos contaba historias", lembra.
Hai un momento da novela, ao principio, en que ela se atreve a revelarlle a el que se lle aparecen espectros. Manuel Jabois non certifica a súa ficción. "Todo o que non ten resposta terao nun futuro polos científicos".
Os fantasmas interésanlle porque son incomprensibles como o amor: "Faime ilusión pensar que hai cousas que non podes explicar e como iso pode influír no amor", comenta, pese á súa fe na razón. "Falar con bruxas para escribir esta novela non cambiou a miña percepción. Non creo nelas, pero realmente excítame pensar que alguén o cre".
