A poetisa uruguaia Ida Vitale reivindicou este martes, tras recoller o Premio Cervantes, a poesía do Quixote, cuxa tolemia considera "frenesí poético", e asegurou que a súa "devoción cervantina carece de todo misterio". Así o sinalou unha emocionada Vitale no seu discurso na cerimonia do Premio Cervantes que presiden os Reyes no Paraninfo da Universidade de Alcalá de Henares tras recibir o premio de mans de Felipe VI. E dixo que máis que ler "nada" o que lle gustaría é "abrazar, dicir cousas que me saísen da alma".
E na súa defensa da poesía no personaxe de Cervantes sostivo: "Moitas veces o que chamamos tolemia do Quixote, podería ser visto como irrupción dun frenesí poético, non subliñado como tal por Cervantes, un novelista que tivo á poesía polo seu principal respecto".
A poetisa, de 95 anos, recordou no seu discurso como chegou a Cervantes no seu Montevideo natal e declarouse agradecida e emocionada por recibir este galardón que, dixo, chegoulle tarde. "A miña devoción cervantina carece de todo misterio. As miñas lecturas do Quixote, con excepción da determinada polos programas do liceo, foron libres e tardías", rememorou.
En realidade, confesou, soubo de don Quixote "por unha gran pileta que, sen dúbida agasallo de España, lucía no primeiro patio da miña escola. Alí amontoabámonos no recreo en busca de auga". Posteriormente, as súas lecturas do Quixote, fóra das programadas na escola, foron "libres e tardías".
Pero converteuse nunha "devoción total" cando intimou "con aquela parella española tan tenramente compatible, entre si e cunha lectora inocente e desexosa de amizades literarias ao seu alcance, ese Quixote e ese Sancho que falaban "doutro xeito".
Unha linguaxe que aceptou "de inmediato": "Integrábame a un mundo no que, soa, sentíame acompañada, capaz de manexarme nel coma se fose o meu propio", recalcou a poetisa, para a que, á alegría deste galardón, únese o poder agradecelo en español.
Pero xunto á poesía que ve no Quixote, Ida Vitale sinalou que poucos personaxes coma este foron máis "habitados" pola realidade. "Porque aínda o que é astuta malquerencia vestida de supostas precipitacións máxicas, ten detrás accións de criaturas humanas, que poden ser malignas e burlonas, pero sempre comprensibles, terrestres e sen inexplicables auxilios divinos", defendeu.
O que si quixo "desculpar" do sostido por don Quixote, cuxos pensamentos xeralmente "acata", é que "non hai poeta que non sexa arrogante e pense de si que é o maior poeta do mundo". "Non é o meu caso, podo aseguralo. Sen dúbida, don Quixote non imaxinou xamais que ese xénero feminino ao que se consideraba por oficio chamado a honrar e defender, puidese caer en tan ousada pretensión. E niso, estou segura que acertou", dixo a poetisa.
E agregou para finalizar o seu discurso: "Quería facerme perdoar a audacia de vir aquí e a este lugar meterme falar de Cervantes".
