A primeira película de Samu Fontes (Noreña, Asturias; 1972) de Lugo chámase Bajo la piel de lobo, pero podería chamarse "Como facer un filme de modo exactamente contrario ao aconsellable". A todo cineasta que vai debutar lle aconsellan que non faga unha película de época, que evite os exteriores e que non use animais —son tan imprevisibles como os nenos nunha rodaxe—. Samu Fontes levou adiante unha cinta datada ao principio do século XX, ambientada na alta montaña e chea de seres irracionais, con protagonismo para os lobos en soamente seis semanas.
Non escoitou ningún consello técnico. Fixéronlle unha suxestión financeira: que esperase a contar con produtores aos que gustase a historia que ía contar. Pola contra, sentiríanse autorizados a forzalo a facer cambios. Ningún novato sería capaz de conter a ansiedade de rodar. Fontes deixou pasar cinco anos desde que terminou o guion ata que reuniu 1,7 millóns grazas a RTVE e dúas empresas españolas. O diñeiro que faltaba aparecéuselle con ese milagre audiovisual que é Netflix.
O financiamento serviulle para rodar unha historia que lle contaron un día. "Estabamos un día no monte, paramos nun pobo abandonado e un amigo contoume a historia dun home que vivira alí só no século XIX. Un día baixou ao pobo e comprouse unha muller. Era bastante habitual naquel tempo, cousas dos dotes. Ela morreu aos meses e, como non podía enterrala, tívoa en casa durante case un ano para que non a comesen os lobos".
O arranque do proxecto, hai dez anos, tivo esa base e mantense en gran parte. O protagonista é un cazador que vive todo o ano illado entre os cumes e que baixa na primavera á vila para comerciar con peles. Unha primavera decide que debe ter unha cativa —un fillo que herde o seu modo de vida—, como teñen os lobos ou os cervos. Adquire unha parella (Irene Lozano) e lévaa ao monte.
A partir dese momento ve alterada a harmonía solitaria na que vive coa natureza. O que para el é a necesidade biolóxica de ter unha "femia" para criar vaise transformando nunha emoción. "O que sinte é amor, pero el non coñece ese sentimento", apunta o director.
O amor convértese nun desafío para o cazador, que vive nun mundo brutal no que cada animal cobre as súas necesidades básicas, a sentir baixo a súa pel de lobo un arrebato que o desconcerta.
Se os desafíos alteran ao protagonista, Samu Fontes non parece gozar sen afrontalos. Para encarnar ao semisalvaxe elixiu a Mario Casas. O coruñés é un actor guapo, corpulento, urbano e domesticado cinematograficamente nos longos diálogos das comedias.
O realizador fíxolle engordar dez quilos, e deixarse o pelo longo e barba, aprender a pór trampas, limitou as súas frases ao mínimo e reclamoulle unha mirada hosca. "Mario é moi profesional, foi incrible", celebra o director, que presentará Bajo la piel de lobo na Semana Internacional de Cine de Lugo este venres ás 22.45 horas no auditorio Gustavo Freire.
